Κάθομαι και σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι: έγινε φέτος κάτι στη μικρή ζωή μου απ’ αυτά που θα άξιζε μετά από χρόνια να θυμάμαι;
Απ’ τα πρώτα που σκέφτομαι είναι το επαγγελματικό βήμα να νοικιάσω γραφεία στο κέντρο της Αθήνας, τον Ιανουάριο νοικιάστηκαν και τον Απρίλιο τα εγκαινίασα με την αγάπη και την παρουσία 600 ανθρώπων, το λέω και συγκινούμαι, λίγο είναι αυτό, πώς να μην το θυμάμαι χρόνια;
Κι ύστερα αναρωτιέμαι, τόλμησα τίποτα καινούριο για μένα, κάτι που να με βγάζει έξω απ' τα νερά και τη σιγουριά μου και λέω ναι, 5 ταξίδια καινούρια σε άγνωστους για μένα προορισμούς.
Εγκαινίασα καινούριο ταξίδι στη Γερμανία: Βερολίνο-Λειψία-Δρέσδη-Πότσνταμ, είπα να κάνουμε ένα ταξίδι στους ιστορικούς εχθρούς και με γενναιοδωρία ψυχής να εστιάσουμε στα θετικά που προσέφεραν, υπάρχει Γερμανία πριν και μετά το ελεεινό υποκείμενο που λέγεται Χίτλερ, Γερμανοί Φιλόσοφοι, Γερμανοί Συνθέτες εκπληκτικής Μουσικής, ο ίδιος ο Ύμνος στη Χαρά Γερμανού είναι, γιατί πρέπει να εστιάσω στα θλιβερά της όψης του.
Και 2ο ταξίδι, «Στα Δόντια του Δάντη» το είπα, αφιέρωμα στον πατέρα της γλώσσας των Ιταλών, αφιέρωμα στην Πολιτική, το Κρασί και την Ποίηση, η προσωποποίηση του Κομψού Ταξιδιού!
Ήρθε και το 3o, λόγω αγάπης και εμπιστοσύνης του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζακύνθου «ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΣ» που μου ανέθεσαν την οργάνωση του ταξιδιού στην Πολωνία. Αναμετρήθηκα με το Άουσβιτς μέσα μου φέτος.
Κι ύστερα, 4ο, οργασμός φέτος, οο καινούριο ταξίδι, ¨Puro Castizo¨, Καθαρόαιμη Καστίλλη, στην Παλιά Ισπανία, στο σπέρμα που τη γέννησε, Σαλαμάνκα, Άβιλα, Σεγκόβια, Μαδρίτη, Τολέδο,
Τέλος και στην Ελλάδα μαζευτήκαμε φέτος για πρώτη φορά. Τέσσερα λεωφορεία σα συμφωνική ορχήστρα, 4 σα να ήταν 1, έξοχα συντονισμένα, 150 άνθρωποι από διάφορα ταξίδια βρέθηκαν για 3 μέρες μαζί στη Μακεδονία. Εγκαινίασα Απόκριες Μαζί στην Ελλάδα, για να βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο όσο πιο πολλοί μαζί... Και φέτος θα το επαναλάβουμε αυτό στην Ελλάδα, στην Ήπειρο αυτή τη φορά, θα κάνουμε κάτι μοναδικό φέτος, ψάχνω χρόνο να τοτελειώσω στο μυαλό για να μπορέσω να το μοιραστώ με όλους...
Για μισή ώρα σκέφτομαι 12 μήνες ολόκληρους, χωράει το μεγάλο στο μικρό, το μυαλό είναι ελαστικό, συνηθισμένο στα αδύνατα, μόνον αυτό έτσι κι αλλιώς τα μπορεί όλα, το μυαλό, πάω πίσω στο 1973, την πρώτη Πρωτοχρονιά που θυμάμαι καθαρά, ύστερα στο 1987, Πρωτοχρονιά στο σπίτι της Ντίνα στη Λάρισα, από κει πετάει πετάει η χρυσόφτερη σκέψη στο 1991, Πρωτη Πρωτοχρονιά στο σπίτι της Μπεθ στις Φιλιππίνες, ήττες, ισοπαλίες, μερικές νίκες, ζωή κανονική, όλα καλά λέω, ας έπαθα διπλό κάταγμα της κάτω γνάθου φέτος, άλλοι δεν μπορούν ν’ ανοίξουν το στόματους από φόβο, ας κινδύνευσα με παράλυση και απώλεια ομιλίας φέτος, πάλι καλά λέω, τί να πει ο Jose Mari που πέθανε 1η Ιουλίου στα 48 του, τί να πει η Ντίνα που έκλεισε 6 χρόνια ήδη ζωντανή στη μνήμη μου, τί να πει η Μπεθ που έκλεισε κι αυτή 8 ολόκληρα χρόνια ζωντανή, μόνο στη μνήμη μου ζωή κι αυτή, όλα καλά λέω, θα σκέφτομαι όσα έχω όχι όσα έχασα, η Άλμπα μου κοντεύει τα 14 και λάμπει, οι άνθρωποι που θέλουν να ταξιδέψουν πολλαπλασιάζονται, οι άνθρωπο που θέλουν να ταξιδέψουν με τον τρόπο που προτείνω παρασέρνουν μαζί τους και τους φίλους τους, όλα καλά, η Αλάιτζ μ’ αγαπάει και την αγαπάω, η Άλμπα αγαπάει…
Αγάπη εύχομαι σε όλους σας, αγάπη και ευρηματικότητα, να βρίσκεται πάντα λύση στα προβλήματα γιατί προβλήματα δε θα πάψουν να υπάρχουν, αυτό να μένει πάντα απ’ το πρόβλημα, η Λύση του, αγάπη και ευρηματικότητα στο πώς θα ταξιδέψετε κι ας λείπουν τα λεφτά, δημιουργική λογιστική και μεις, μαγείρεμα τέτοιο που πάντα να περισσεύουν δυνάμεις για όλα τα όνειρα.
Τον Ιούλιο έφυγε ο Jose Mari, Ιούλιο είχε φύγει και η Ντίνα, κι ήρθαν χθες το βράδυ μαζί με τη Beth, μαζί και η γιαγιά μου η Κατίνα κι έσκυψαν στ’ αυτί και μου ψιθύρισαν σαν καλοί και έμπηροι πια νεκροί πως η Ζωή είναι ωραία.
Ωραία ζωή εύχομαι σε όλους. Έστω και σκέτο ζωή. Ζωή και Χρόνο για όσους αγαπάμε.
Γιάννης και El Greco
