ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Ήταν τρεις μέρες Άνοιξης μέσα έξω μας.

Ο Περικλής Μοσχολιδάκης, ένας βαθιά μορφωμένος Έλληνας, έφτιαξε ένα κέντημα κειμένων συλλεκτικό… Κείμενα δικά του έγιναν γέφυρες για να περάσει η Ποίηση αιώνων, να περάσουν σπουδαίοι Έλληνες και Ελληνίδες. Πανοραμική ξενάγηση στην Ελληνική Γλώσσα και Γραμματείαη δουλειά του που έκανε για τη Melodrakma!

Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται/Εις τον Ιερόν Λόχον/Κράτησα τη ζωή μου/ Θούριος/Ρωμιοσύνη/Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται/Άλωση/Θρήνος/Γλώσσα/Πίστη/Θάνατος και Ανάσταση του Κωνσταντίνο Παλαιολόγου/Ρήγας Φεραίος/Φράγκοι/Δεσποτάτο του Μορέως/Ταύγετος/Οδηγήτρια/Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός/ Διγενής Ακρίτας/Παντάνασσα/ Αγιασμένη Πέτρα. Άννα Κομνηνή/Ερωτόκριτος/Τη Υπερμάχω/Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι/Σε τούτα δω τα μάρμαρα/Πέρσες/Νυν Υπερ Πάντων Αγών/Μεσσήνη/Επαμεινώνδας/Αρκαδική Πύλη/Γεώργιος Καραισκάκης/Ο Ιππόδαμος  της Μιλήτου/Η Κρήνη Αρσινόη/Μάρκος Μπότσαρης/Ασκληπιείο/Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες/Ο Χριστός/Ο Κατσαντώνης/Ο Πέτρος Θέμελης/Ο Δίας Σωτήρ/Η Κική Δημουλα/Ο Χτζιδάκις/Ο Σεφέρης/Ο Σολωμός/Ο Μακρυγιάννης/Ο Κάλβος/Ο Ελύτης/Ο Θεοδωράκης/Ο Ρίτσος/Ο Ξαρχάκος/Το Μανιάκι/Δημοτικό Τραγούδι/Η Τραγωδία/Ο Αισχύλος/Η Σαλαμίνα/Το Χάνι της Γραβιάς/Ο Γοργοπόταμος/Η Κερύνεια/Το Δίστομο/Η Πίνδος/τη γλώσσα μου έδωσαν/ Νυν και αει/…

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες Πανοραμική Ξενάγηση στην Ελληνική Γλώσσα και τον πλούτο της. Κι όλα αυτά μαζί να φωτίζουν την πιο διαχρονική, την πλέον πανανθρώπινη αξία: τον πόθο και την ανάγκη για Ελευθερία!
Η Εκπληκτική φωνή του Ζαχαρία Καρούνη ήταν ο καταλύτης και στις 4 στιγμές του 3ημέρου που το ταξίδι έγινε θέατρο… Χαρισματικός και γενναιόδωρος!

Απ΄ τα High Lights του ταξιδιού…

Το πρώτο που μου ’ρχεται είναι στη Δημητσάνα, όταν η Άλμπα έπαιζε φλάουτο και ξαφνικά απ’ το πουθενά, ο ήχος γητευτής έφερε κοπάδι από γίδια με τα κουδουνάκια τους, ένα κοπάδι ολόκληρο σταμάτησε για μια στιγμή λες και ήθελε να εξακριβώσει αν η Άλμπα έπαιζε φλογέρα για χατίρι τους κι ύστερα συνέχισαν…
Σπουδαία στιγμή και μετά το Μυστρά, στο θέατρο, στο Ξηροκάμπι Λακωνίας όταν γέμισε με ενέργεια ο Ταΰγετος κι ο Ζαχαρίας άρχισε τα μπιζ και 200 άνθρωποι έγιναν Σπαρτιάτες που άφησαν για λίγο τον αυστηρό βίο και τραγουδούσαν με τον επίσης Σπαρτιάτη Ζαχαρία…
Κορυφαία των κορυφαίων όμως στιγμή, αυτή στο Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης. Μέρα Μαγιού, σαν Πρωτομαγιάτικη εκδρομή, η φύση, η θερμοκρασία, η χαρά του να μπαίνεις στον μεγαλύτερο αρχαιολογικό χώρο της Ελλάδας, η χαρά του να βλέπεις ένα ποίημα κομψότητας και ομορφιάς, - αυτό μας παραδώσατε κύριε Θέμελη και σας ευχαριστούμε, - η χαρά που ήμασταν εκεί…
Όλα έγιναν όπως τα είχαμε σχεδιάσει και ονειρευτεί, κατέληξαν σε κυκλικό χορό κι έγιναν όλοι κοινωνοί μιας σπουδαίας στιγμής, να χορεύουν στο αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης σαν χορός αρχαίας τραγωδίας… Τότε, με πλησίασε ένας φύλακες του χώρου… Κόκκινα τα μάτια του, κατακόκκινα και η φωνή του έτρεμε… «25 χρόνια είμαι φύλακας εδώ, έχω δει παραστάσεις και παραστάσεις αλλά… σήμερα κάνατε Καθαρά Δευτέρα στη Ψυχή μας…»
Άλλος άνθρωπος του χώρου πήγε στον Περικλή με δάκρυα κι αυτός να τον ευχαριστήσει και να του πει με δικά του λόγια πως η Αλήθεια της Στιγμής είναι σαρωτική!

Κανένας δε μπορεί να μας το πάρει πίσω όλο αυτό. Για τρεις μέρες, ταξιδεύαμε, γνωρίζαμε, ξεναγούμασταν κι ύστερα, Καλλιτέχνες ήταν εκεί μαζί μας να μας θυμίσουν πως δεν είμαστε μια μάζα από τουρίστες, που το μόνο που θέλουν δεν είναι δυο κουβέντες  γι’ αυτό το εκκλησάκι, πότε χτίστηκε από ποιον, ύστερα δυο λόγια ακόμα και για κείνες τις κολώνες στο βάθος και ξεπαρεού, άντε τώρα στο μπουφέ και καληνύχτα. ΟΧΙ!

Άνθρωποι με σπουδαίο ταλέντο και διαδρομή στο χώρο της Τέχνης όπως ο Περικλής Μοσχολιδάκης, ο Ζαχαρίας Καρούνης, ο Κωνσταντίνος Χίνης, ήταν εκεί, 3 μέρες και 3 νύχτες, περίμεναν 5 λεωφορεία γεμάτα ανθρώπους να κάνουν την Τέχνη κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Να μην είναι η Τέχνη υπόθεση μιας κάποιας εξόδου που έχει και ολίγη δόση «κοσμικών», Τέχνη στην καθημερινότητά τους, μέσα σε μια απλή περιήγηση σε αρχαιολογικό χώρο. Αυτό ήταν η αρχική μου πρόθεση αυτό και το όνειρό μου. Η ομορφιά και η κομψότητα στη ζωή μας να μην είναι ούτε θέμα τύχης ούτε μια κάποια σπάνια εξαίρεση κάποιας εξαιρετικής στιγμής. Έχει ανάγκη η καθημερινότητά μας από απλά πράματα, ένα ποίημα, λίγη μουσική, ειλικρίνεια της στιγμή κι έγινε παντοτινή ανάμνηση ανάμεσα στις αρχαίες κολώνες της Μεσσήνης.

Την ώρα που συμβαίνουν τα πράματα, τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιείς το μέγεθός τους. Ούτε καν το μέγεθος του κινδύνου, τη διάσταση-ντόμινο μιας πιθανής αποτυχίας όταν το μέγεθος είναι τεράστιο. 5 λεωφορεία σου λέει ο άλλος, θα λειτουργήσει; Ένα μεγάλο ρίσκο σημαίνει μια πιθανή μεγάλη επιτυχία αλλά ενδεχομένως και μια σαρωτική αποτυχία που μπορεί να σε γονατίσει. Όταν τα πράματα τα κινεί το ένστικτο, δεν αναλύεις, δεν καταστρώνεις στρατηγικές, δεν βάζεις κόκκινες γραμμές και γραμμές άμυνας, τίποτα, ανεβαίνεις στο καράβι που αποφάσισες να πάρεις και λες εγώ, θέλω να πάω εκεί… Αυτό συνέβη το τριήμερο της Αποκριάς. Το Σεπτέμβριο, εκεί που περπατούσα στο πάρκο Madrid Rio, δίπλα στο ποτάμι της Μαδρίτης, το Manzanares, ακούστηκε ένα μπιπ στο στομάχι μου… είχα μήνυμα από το ένστικτό μου. Στέκομαι μια στιγμή, το αποκωδικοποιώ, τηλεφωνώ αμέσως στον Περικλή, σε 3 λεπτά είχαμε συνεννοηθεί! (Είναι μεγάλο δώρο στη ζωή να συναντιέσαι με ανθρώπους που ενώ μπορείς να μιλάς για ώρες, για μέρες, για χρόνια συνεννοείσαι σε δευτερόλεπτα.) 

Κι έγινε αυτό το θαύμα, 5 λεωφορεία, 2 ξενοδοχεία, 204 άνθρωποι, για 3 μέρες Κοινό Βίωμα, ίχνος καθυστέρησης, ίχνος ταλαιπωρίας, καμιά ουρά σε μουσεία, καμιά ώρα χαμένη λόγω πολυκοσμίας… Κι όλα αυτά κυρίως γιατί;
Το «γιατί» το συνειδητοποίησα κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού… Ο κομψός τρόπος που συνυπήρξαν πάνω από 200 άνθρωποι για τρεις μέρες οφείλεται ακριβώς στους ίδιους.  Στην ποιότητα των ανθρώπων που ταξιδεύουν πλέον με τη Melodrakma. Αυτό έκανε τη διαφορά! Άνθρωποι που ξέρουν τί θέλουν, άνθρωποι που κουράστηκαν απ’ την νεοελληνική ξεπέτα στο ταξίδι, αυτό το χυδαίο δόγμα «βάλε τους Έλληνες τουρίστες μπροστά σ’ έναν μπουφέ να τρώνε και θα είναι ευχαριστημένοι». Αυτές τις τρεις μέρες συνειδητοποίησα πως όσοι έρχονται πια να ταξιδέψουν μαζί μας, για άλλα πεινάνε και διψάνε, άλλα ποθεί η ψυχή τους, όχι μπουφέ μεγάλο.

Ευχαριστώ τις Εφορείες Αρχαιοτήτων και τους ανθρώπους της κάθε μιας, ευχαριστώ το Πολιτιστικό ίδρυμα της Τραπέζης Πειραιώς και την κα. Ήρα Παπαδοπούλου προσωπικά, το «Διάζωμα» και τον κύριο Σταύρο Μπένο προσωπικά, και πολύ προσωπικά ευχαριστώ τη σπουδαία εργάτρια του «Διαζώματος» Μαρία Κουρασάνη. Ευχαριστώ τους οδηγούς, και τους φίλους πια ξεναγούς, τη Σία, την Αναστασία, την Ιωάννα, την Ειρήνη και τον Τζέντελμαν Νίκο. Ευχαριστώ και στους εν οίκο, την Ελένη και το Θανάση που διαχειρήστηκαν κομψά τον όγκο αυτού του εγχειρήματος.

Τέλος απ’ την καρδιά μου ευχαριστώ τους 204 συνταξιδιώτες που σε μια εβδομάδα δύσκολη, σχεδόν τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ, έβαλαν στη ζυγαριά απ’ την μία τον φόβο του Κορονοϊού
κι απ’ την άλλη τη δίψα για χαρά και Ελευθερία από κάθε φόβο κι ήταν εκεί παρόντες σε μια τριήμερη γιορτή  Είμαι ευτυχής γιατί το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Δουλεύω και Ταξιδεύω με ωραίους ανθρώπους, που κάθε φορά χτίζουν σχέση κυρίως μεταξύ τους, χαίρονται που ξαναβλέπονται και ξανασυναντιούνται, άνθρωποι κανονικοί δηλαδή με σχέσεις ανθρώπινες, όχι κάτι πελάτες και μισοί.

Ραντεβού τώρα στη χαρά των επόμενων ταξιδιών χωρίς φόβο!

Ευχαριστώ, Νίκη, Αγγελική, Άλμπα, Κωνσταντίνε, Ζαχαρία, Περικλή. *(Έχω ήδη έτοιμο, πεντακάθαρο στο μυαλό μου το πού και το τί θέλω να κάνουμε του χρόνου… μυστικό όμως… θα τα πούμε από κοντά)

Σας ευχαριστώ όλους!

Γιάννης Λυμτσιούλης