ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΠΟΛΩΝΙΑΣ: ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ

Μια βδομάδα στην Πολωνία, μια βδομάδα στο Μεγάλο σχολείο που λέγεται Ταξίδι! Νιώσαμε το παερελθόν τής πατρίδας τής Μαρί Κιουρί, είδαμε πώς απ’ την εποχή του Φρεδερίκ Σοπέν η Πολωνία διώχνει τα παιδιά της, φεύγουν για να επιβιώσουν, φτάσαμε και στα πολωνάκια που πήραν τους δρόμους μετά το 1989, ελαιοχρωματιστές των σπιτιών των Ελλήνων για κάποια χρόνια, τώρα βάφουν τα δικά τους σπίτια και το μέλλον τους σε αποχρώσεις του πορτοκαλί, ασορτί με του McDonald´s τα χρώματα.

(Απ' την ειδική έκθεση που εγκαινιάστηκε πριν λίγο καιρό στους χώρους του Άουσβιτς)

Όμορφα μωρά, πολωνάκια με καταγάλανα μάτια στις αγκαλιές των μανάδων τους παντού, καταπράσινα πάρκα παντού,
γερανοί, εργοτάξιο, παντού,
σαν τρένο, υπεραταχεία, τρέχει η Πολωνία προς το μέλλον της.
Το παρόν κάνει μικρές στάσεις και ξεδιψάει με βότκα.
Το παρελθόν, λύσσα δάκρυα αλμυρά, αλατωρυχεια ολόκληρα στα μάτια... Δεν είναι μια ακόμα μαύρη σελίδα της Ιστορίας μας το Άουσβιτς. Είναι το πιστοποιητικό της διαστροφής που μπορεί να εκδηλώσει ο άνθρωπος αν οι πολλοί τού το επιτρέψουν.

Με εκλογές πήρε την εξουσία ο μεγαλύτερος εγκληματίας του 20ου αιώνα.

(Ζωγραφιές παιδιών έγκλειστων στο Άουσβιτς, χαραγμένα στους τοίχους κάποια στιγμή θα ξέχασαν από ανάγκη και ένστικτο πού βρίσκονταν και ζωγράφισαν...)

Πήγαμε στην Πολωνία κι επιστρέψαμε εγκαίρως, συνεπείς στην υποχρέωσή μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να ψηφίσουμε.

Για μια ακόμη φορά ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου τα «Πειραματόζωα», την καταπληκτική αυτή ομάδα αιώνιων εφήβων που όλο ανανεώνεται με νέο αίμα, καινούριες φιλίες κι αγκαλιές. Τους ευχαριστώ γιατί πάλι έβαλαν πλάτη να πειραματιστώ και να τελειοποιήσω το ταξίδι στη Χιονάτη-Πολωνία. Μόνο εκείνο το χιλιοτραγουδισμένο απ’ όλους κάποια στιγμή, το «Τί γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε...» μπορεί να εκφράσει αυτό που νιώθω.

(Με την άφιξη στο Ελ Βενιζέλος και λίγο πριν τον αποχαιρετισμό)

Νάνοι σαν το Βαλέσα, γίγαντες σαν το Σοπέν και τη Μεγάλη Κυρία Κιουρί είναι τώρα μέρος τής Ιστορίας μας. 14-20 Ιουλίου ξανά εκεί. Κι ύστερα τον Αύγουστο πάλι.

Εύχομαι 2-3 λεπτά πίσω απ’ το παραβάν χωρίς ίχνος φόβου και ιδιοτέλειας.

El Greco

ΙΑΠΩΝΙΑ 3η ΜΕΡΑ-ΤΟΚΙΟ: ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ – ΝΑΟΣ ASAKUSA KANNON – ΜΟΥΣΕΙΟ EDO – ODAIBA

Αφύπνιση και πρωινό. Ένας θεός ξέρει αν αυτό το πρωινό έχει γεύση πρωινού ή μεταμεσονύχτιου δείπνου στη συνείδησή μας.

Αλήθεια, τί ώρα είναι;

Κοιτάζουμε μέσα μας… σκοτάδι και Μορφέας.
Κοιτάζουμε απ’ το παράθυρο του δωματίου μας… φως και γιαπωνέζοι κινούνται με σε ρυθμούς fast track και αγχωμένα κάπου πάνε.

Μάλλον είχε δίκιο ο Γαλιλαίος, η γη γυρίζει, ό,τι και να λέει το σώμα μας,  εδώ και τώρα είναι πρωί, ξεκινάμε…
Φύγε…φύγε βγες από μέσα μου καταραμένο τζετ λαγκ!

Το κεφάλι μας κάνει 3 συνεχόμενες περιστροφές 360 μοιρών γύρω απ’ το σώμα μας, ακριβώς όπως της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή, άλλες τρεις περιστροφές κι ύστερα το στόμα μας καθώς χασμουριέται ανοίγει σαν το στόμα της Κολάσεως, η γλώσσα μας σα φίδι βγαίνει απ’ την τρύπα της και κάνει κάτι σαν αυτό που στο μπαλέτο θα ήταν τριπλό τόλουπ, καθόμαστε στο κρεβάτι, ο δαίμονας μέσα μας, μας λέει να ξαπλώσουμε… να γείρουμε…λέει πως θα νιώσουμε σα θεοί αν κλείσουμε τα μάτια όμως… ένα απ’τα κοριτσια του γκρουπ αντιστέκεται… Η Νέτα!

-ΟΧΙ! Καταραμένο τζετ λαγκ βγες από μέσα μου!
Βγες, βγες, βγες!!!!!

Και εγένετο θαύμα! Το Πνεύμα επιβλήθηκε στο σώμα! (γιατί περί θαύματος πρόκειται όταν αυτό συμβαίνει) Η Δύναμη του Ανθρώπινου Μυαλού, η Νόηση επιβλήθηκε στην αδυναμία της σάρκας. Η Λογική νίκησε το ενστικτώδες…

-Δεν ήρθα στην Ιαπωνία να κοιμηθώ… Δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…

(Κραυγή της Νέτας) Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου!!!!

Ανοίγει η πόρτα… Ρεσεψιονίστ και αστυνομία μπαίνουν… Μαζί είναι και η Sakurahime… Απ’ τις φωνές και τα ουρλιαχτά… «Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου βγες…», ήρθε η αστυνομία, η ρεσεψιόν σχεδόν σύσσωμη, η διεύθυνση του ξενοδοχείου, δυο καμαριέρες που περνούσαν τυχαία εκείνη την ώρα από κει, μια Βραζιλιάνα, (θεά σοκολατένια) μ’ έναν ηλικιωμένο κύριο με περουκίνι, για μια στιγμή νόμιζα πως ήταν ο Τραμπ αλλά η θεά δεν είχε τα χρώματα της Μελανίας, αμέσως μετά μπήκαν στο δωμάτιο 12 άντρες του στρατού, των ειδικών δυνάμεων πρέπει να ήταν γιατί ήταν ψηλοί πάνω από 1,40 όλοι τους, τους ειδοποίησαν γιατί δεν είχαν ξανακούσει τέτοια φασαρία, πίσω απ’ αυτούς φάνηκε ο Τζιωρτζ Κλούνεη με την Αμάλ που έμεναν στο διπλανό δωμάτιο, μετά εγώ και δε θυμάμαι ποιος άλλος…

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για να χωρέσει τόσος κόσμος, το δωμάτιο ήταν μεγάλο.
Μεγαλύτερο ακόμα όμως ήταν το σοκ! Τέτοιο το σοκ απ’ την πολυκοσμία που νομίζω η Νέτα γλίτωσε απ’ το τζετ λαγκ για πάντα.

Κατεβαίνουμε όλοι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας για πρωινό.

Πρωινό λοιπόν και φύγαμε για την πρώτη γνωριμία μας με τη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας… Τρόπος του λέγειν πρώτη γιατί τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά τους σε ότι δε θεωρούν κανονικό το γνωρίσαμε πρωί-πρωί.

Στο λεωφορείο…

Ακόμα και πίσω απ’ τα τζάμια του λεωφορείο νιώθεις έξω την ατμόσφαιρα να σφύζει από ενέργεια!

Πρώτα θα πάμε στην Ασάκουσα, μια απ’ τις πιο αυθεντικές γειτονιές του Τόκιο και κει θα επισκεφτούμε το Ναό Sensōji, τον παλαιότερο και δημοφιλέστερο βουδιστικό Ναό, αφιερωμένο στη θεότητα Κάννον.

Περνώντας από τη κεντρική Πύλη του Ναού θα περπατήσουμε κατά μήκος της Νακαμίσε-Ντόρι πως σ’ ένα δρομάκι 250μ χωράνε αιώνες σουβενίρ και γαστρονομίας… κιμονό, μάσκες No, σπαθιά Σαμουράι, γκραβούρες, το παρελθόν λεπτοκαμωμένο από πενάκι, κούκλες μπουνράκου, κι ανάμεσα καντίνες με yakitori, σουβλάκι δηλαδή γιαπωνέζικο, tempura, πιο δίπλα αραδιασμένες στη σειρά πιατέλες με takoyaki…

-Μη!!!! Μη αυτό! Δεν τρώγεται είναι μαγνητάκι!

-Απ’ τη νύστα το πρωί δε μπόρεσα να φάω τίποτα…

- Κι είναι λόγος αυτός να φας τώρα ένα μαγνητάκι… Θα μας τα πει η Sakurahime στο λεωφορείο, δεν είναι ανάγκη να γνωρίσουμε το σύστημα υγεία της Ιαπωνίας και εμπειρικά…

-Αλήθεια… Ο Τζωρτζ Κλούνεη ήταν αυτός ή κοιμόμουν και τον είδα στο όνειρο…

Ποιος;;;

Τίποτα…
Προχώρα μείναμε πίσω…

Λοιπόν… ακούστε με όλοι, θα δώσουμε λίγο χρόνο εδώ για να τσιμπήσουν κάτι όσοι το πρωί δεν… Ευκαιρία ν’ απολαύσουμε Tabearuki, φαγητό στο χέρι και στο πόδι είν’ αυτό, έχουν και οι Γιαπωνέζοι τα βρώμικά τους κι ας λάμπουν όλα γύρω.

Μετά από μισή ώρα ελεύθερου χρόνου…

Φύγαμε για τους τους Κήπους του Αυτοκρατορικού Παλατιού… Περίφημος ο τρόπος των γιαπωνέζων να διαμορφώνουν τους κήπους τους, σα να σμιλεύουν το ψυχογράφημά τους είναι, πρώτα το πρακτικό και λειτουργικό κι ύστερα το φανταχτερό, άλλη πραγματικότητα, άλλος κόσμος, καλά κάναμε και ήρθαμε ψιθυρίζεται παντού, απίθανοι οι ρυθμοί της πόλης αλλά εδώ όλα μοιάζουν να έχουν γίνει τελετουργικά, κανένα χέρι βιαστικό δεν άγγιξε άνθρωπο ή φυτό εδώ… Κοιτάξτε… Απολαύστε ομορφιά…

Ελάτε και για μια φωτογραφία όλοι μαζί με φόντο τους κήπους των Ανακτόρων και φύγαμε… Μπορεί να είναι ιστορική η φωτό μας, μπορεί η νέα Αυτοκράτειρα να  τ’ αλλάξει όλα… 

Η ξενάγηση συνεχίζεται…

Πάμε τώρα για «φωτογράφιση» σ’ έναν ακόμα θαύμα, πάμε να ξεναγηθούμε στον καταπληκτικό Ναό που είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Μειτζί, τον άνθρωπο  που έθεσε έναν μεγάλο στόχο, να εκσυγχρονιστεί η Ιαπωνία χωρίς να χάσει την ψυχή της, κιμονό και κινητό μαζί… Και τα κατάφερε γι’ αυτό και αναφέρεται στην ιαπωνική Ιστορία ως Μειτζί ο Μέγας!


Και μετά απ’ αυτό τί;;; Κάτι καταπληκτικό!!!!

Συνεχίζουμε με μια μοναδική επίσκεψη στο Μουσείο EDO.

Unique!

Πρόκειται για το Μουσείο ιστορίας της πόλης του Τόκυο. Στους χώρους που θα κινηθούμε, θ’ αποκτήσουμε πραγματική εμπειρία, θα γνωρίσουμε εικόνες από το παρελθόν της πόλης, τη καθημερινότητα των κατοίκων, την αρχιτεκτονική… Η ιστορία τής κάθε πόλης είναι η ιστορία των ανθρώπων της.

Εντυπωσιακό!

Κι από κει, μετά από τόση Ανατολή πάμε και λίγο πίσω, στον παλιό καλό Δυτικό μας εαυτό, πάμε στην περιοχή Ακίχαμπάρα, πάμε αυτή είναι η πιο digital περιοχή του κόσμου, πάμε να δούμε μήπως βγήκε το κάποιο καινούριο μοντέλο κινητού σαν ασπιρίν, μήπως γεννήθηκε καμιά εγγονή τής τάμπλετ… πάμε και στην Odaiba, εκεί παν όλοι για ψώνια, πάμε αλλά με μέτρο, στην επιστροφή μην ξεχνάτε «πρέπει» να ψωνίσουμε και στο Ντουμπάι, άλλο ύφος ετούτη η γειτονιά, ψώνια και διασκέδαση, πάνω σε τεχνητό νησάκι, πάμε στο δρόμο τον εμπορικό της Γκίνζα με τα ακριβά καταστήματα και τα κομψά καφέ…
Ξέρετε ότι από σήμερα μπορούμε να βάλουμε στο βιογραφικό μας πως πατήσαμε στον ακριβότερο δρόμο του κόσμου;;;
Ναι… μπορούμε να προχωρήσουμε στο update του C.V μας άφοβα. Ο ακριβότερος δρόμος του κόσμου είναι αυτός που πατάμε αυτή τη στιγμή, η οδός Γκίνζα!!!!

(Ένα νέο μπλοκάκι επιταγών ξεπροβάλει δειλά από κάθε τσάντα.)

Ελεύθερο απόγευμα για να ελευθερωθεί ο Δυτικός μας Εαυτός ίσως στο πιο δυτικότροπο σημείο της Άπω Ανατολής.

Το βράδυ έχουμε το δείπνο, μην ξεχνάτε… Αλλά αν θέλετε πρώτα, πάμε μια βόλτα με το μετρό μέχρι την αριστοκρατική συνοικία της Ακασάκα…

(Αργά το απόγευμα στο μετρό.)

-Κρατήσου, τρέχει σα σφαίρα το μετρό τους…

-Ξέρεις ποιος είναι πίσω σου;

-Ο τύπος με το Τατουάζ…

-Θα του μιλήσω…

-Κι αν είναι απ’ αυτούς… της γιαπωνέζικης μαφίας… Αν είναι Γιάκουζα;

-Εγώ θα του μιλήσω… Πρώτη φορά είδα γιαπωνέζο πιο όμορφο κι απ’ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, θα του μιλήσω…

-Hai.

-Hai…

-My name is Neta… comes from Marneta… I am from Zakynthos…Greece…

-Me Futzio. Japan (ευγενική υπόκλιση)

Πολύ ψηλός δεν είσαι για γιαπωνέζος…; Και πολύ όμορφος… Model model???

What?

(Μοιάζει μαγνητισμένη, έως αποβλακωμένη) Nothing, nothing Φούτζιο… το λέω καλά;

What?

Το μετρό σταματάει, όλοι κατεβαίνουμε εκτός από τη Neta κι τον Φούτζιο που μένουν και συνεχίζουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πόθος τυφλώνει. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίγο βαλέτω.

Οι υπόλοιποι πάμε για δείπνο.

Στο τραπέζι συζητάμε για την υπέροχη μέρα, για την πρώτη αυτή επαφή απ’ το πρωί ως το βράδυ μ’ έναν λαό που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις.


- Θέλω να ρωτήσω κάτι τη Sakurahime.

-Εδώ είναι…ελεύθερα…
-Sakurahime… ήταν σύμπτωση που ο ίδιος άντρας με το τατουάζ ήταν χθες στο μπαρ του εστιατορίου και σήμερα στο μετρό ακριβώς στο βαγόνι που ήμασταν εμείς…;;;

Σιωπή.

-Μην πιείτε πολύ γιατί αύριο έχουμε τον ημιτελικό του Karaoke!
Ναι, για αύριο κλείσαμε το δείπνο σε εστιατόριο Karaoke… θέλω οι ελληνικές συμμετοχές να είναι δυνατές.


-Sakurahime… σε ρώτησα κάτι, δεν απαντάς;

Διανυκτέρευση

El Greco

ΙΑΠΩΝΙΑ: 1η & 2η ΜΕΡΑ

ΙΑΠΩΝΙΑ: 8-19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ημέρα 1: Ελλάδα – Τόκυο (Μέσω Ντουμπάι)

Σπουδαία μέρα, σπουδαία περιπέτεια ξεκινάει! Απ’ τις 8 Νοεμβρίου το μεσημέρι έως το μεσημέρι της 19ης θα επιχειρήσουμε να καταλάβουμε αλλά πιο πολύ νιώσουμε άλλες πραγματικότητες.

こんにちは！
Το τί θα πει αυτό  είναι πασιφανές.
Καλημέρα!
Konnichiwa! Κονίτσιουά είναι η καλημέρα στα γιαπωνέζικα αλλά πρώτα… السلام عليك
Τί θα πει αυτό πάλι;
Salaam alaikum… Ειρήνη υμίν

Σαλά Μαλέκουμ, συνάντηση στο Ελ. Βενιζέλος στο γκισέ τής Emirates και πτήση για Τόκυο. Οι γυναίκες φορούν κομψή μαντήλα ώστε τα όμορφα (;;) κεφάλια τους να μην είναι προκλητικά ασκεπή και κρατούν τσεκ επιταγών στο χέρι. Είναι γιατί στην πορεία μας προς Τόκυο έχουμε για ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Τσεκ επιταγών λοιπόν κρατούν όλες. Άλλες στο δεξί άλλες στο αριστερό χέρι. Για τρεις (3) μάλιστα από τις γυναίκες εκδρομείς, ρόλο για την απόφαση να κάνουν αυτό το ταξίδι έπαιξε και το γεγονός ότι θα είχαν κάποιες ώρες χαθούν και να κξεχαστούν μέσα στις ατέλειωτες μπουτίκ του αεροδρομίου του Ντουμπάι, να ξεφύγουν λίγο απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Τρεις αλλά δε θα αποκαλύψω (;;) ποιες.

Οι άντρες, απλοί, δωρικοί, φορούν ήδη το ολομέταξο κιμονό τους.

Κάρτες επιβίβασης, έλεγχοι ανθρώπων και χειραποσκευών και ξεκινάμε. Έχουμε καθίσει, έχουμε δεθεί, πάντα κάνω την ίδια σκέψη, τί οξύμωρα έχει η ζωή, να πρέπει να δεθώ για να μπορώ να πετάξω…1,2,3… Είμαστε στον αέρα!

Για πολλούς είναι όνειρο ζωής αυτό το ταξίδι. Πολλοί θυσίασαν ένα σωρό άλλα, εξίσου σημαντικά πράματα με το Ταξίδι στη ζωή για να μπορέσουν να ταξιδέψουν ως τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Φτάσαμε στο Ντουμπάι, αλλαγή αεροπλάνου, προχωρούμε γρήγορα, στην επιστροφή τα ψώνια, τώρα απλά μια ματιά, επιβιβαζόμαστε και πάλι,  ξανακαθόμαστε, ξαναδενόμαστε ξαναπετάμε…

Flight EK 318 Destination Tokyo!

Αλήθεια Ιαπωνία, ανατέλλει ο ήλιος στα πόδια σου ή δεν έχει αρχή και τέλος το Φως;

Κατεβάζουμε το κουρτινάκι  του παραθύρου μας…τα φώτα της καμπίνας χαμηλώνουν ύστερα ξαναδυναμώνουν, οι αεροσυνοδοί περνούν και ξαναπερνούν δίπλα μας και σερβίρουν σχετικότητα χρόνου ωμή, σούσι… Είναι μέρα; Είναι νύχτα ; Τί είναι;

Η φωνή του πιλότου ανακοινώνει την προσγείωση...

Ημέρα 2: Τόκυο


Τελικά πρέπει να είναι αλήθεια, η γη γυρίζει, ο χρόνος τρέχει, η ώρα αλλάζει, φτάνουμε…  Φτάνουμε στο Ναρίτα και μάλλον είναι απόγευμα…

-Κοίτα…
-Το Τόκυο είναι αυτό κάτω;;;;


Ήλιε μου Φως δως μου και εξήγησέ μου…Πώς είναι δυνατόν μια πόλη τόσο μοντέρνα να κρατάει όρθια και ζωντανά τα μυστικά μυθικών εποχών!!!!


Άφιξη.

Εντυπωσιακότατο το αεροδρόμιό τους… Και δυο βήματα απ’ το κέντρο του Τόκυο, 60 χιλιόμετρα μόνο… Μεγάλη ευκαιρία τα χιλιόμετρα αυτά…Θα μπουν τα θεμέλια και οι κανόνες της Εμπειρίας αυτών των ημερών.

Στο λεωφορείο…

Μουσική…

Καλωσόρισμα. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τα έξω. Προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν από τις πρώτες εικόνες τον διαφορετικό κόσμο που περιμένει να γίνει το σκηνικό των επόμενων ημερών.

- Να σας συστήσω τους συναδέλφους μου που ο καθένας θα βάλει το λιθαράκι του ώστε όταν θ’ αναχωρούμε, η Ιαπωνία να μην είναι μία ακόμα ωραία εξωτική ταξιδιωτική εμπειρία αλλά να έχει καταλάβει χώρο στην καρδιά.

Είναι ο/η … (Χειροκρότημα. Θ’ αποκαλύψω το όνομα όταν έρθει η ώρα) έχει δουλέψει πολύ στην Ιαπωνία, την κατέχει και την αγαπάει και για τη Melodrakma αυτά είναι δυο θεμελιώδη κριτήρια για την επιλογή συνεργατών: γνώση και αγάπη.

Παίρνει το μικρόφωνο για το δικό του/της καλωσόρισμα.…

(Χειροκρότημα.)
- Να είστε γενναιόδωροι στο χειροκρότημα, είναι προς όφελός σας τελικά γιατί αλλιώς ανθίζει όποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε περιβάλλον αγάπης και εμπιστοσύνης)

Να σας συστήσω όμως κι ένα πρόσωπο κλειδί το οποίο θα βλέπετε και θ’ ακούτε καθημερινά εφόσον έχετε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.

Είναι η Sakurahime! Σάκουραχίμε… (χειροκρότητα). Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί μας, ξεναγός τόσο στα Αρχαία Μνημεία ετούτου του τόπου όσο και στην υπό ανοικοδόμηση Παντοτινή Ανάμνηση Μέσα μας.

Είναι γιαπωνέζα, δουλέψαμε ατέλειωτες νύχτες και μέρες μαζί για να γραφτεί ετούτο το 10ήμερο έργο της ζωή μας. Sakurahime… (Παραδίδω το μικρόφωνο και θεωρώ δεδομένο ότι όλοι μιλάμε και καταλαβαίνουμε γιαπωνέζικα.…)

- Arigatou… Yōkoso… Καταλαβαίνετε γιαπωνέζικα ή να συνεχίσω στα ελληνικά; (Σιωπή)
Είμαι η Sakurahime, η ξεναγός σας όλες αυτές τις μέρες κι αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω είναι να σας ξεναγήσω στα Άδυτα Ανείπωτων Ιστοριών… Είναι δύσκολο για σας το ξέρω, είναι δύσκολο να καταλάβετε την πατρίδα μου, είναι ένας ολόκληρος άλλος κόσμος η Ιαπωνία αλλά, θα σας πω έναν τρόπο για να κόψετε δρόμο. Να δεχτείτε από ετούτη την πρώτη στιγμή ότι υπάρχουν άλλες πραγματικότητες, να μην συγκρίνετε τίποτα, απλά να δείτε και κυρίως να νιώσετε.
Κάθε μέρα, εκτός από τις ξεναγήσεις, θα σας λέω κι ένα μυστικό, ιστορίες που συνήθως δε λέμε εμείς οι ξεναγοί.
Ακούστε λοιπόν την πρώτη… Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά στο ηφαίστειο Φούτζι ζούσε ένας ιερέας… (Ακούμε την ιστορία τής Sakurahime και στο τέλος χειροκρότημα με καρδιά και συγκίνηση…)

- Καλώς ήρθατε.  Yōkoso
(Χειροκρότημα)
- Arigatou… Ευχαριστώ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τη γνωστή «τακτοποίηση», λίγος χρόνος για ξεκούραση και ραντεβού στο λόμπυ για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πάμε βόλτα κι ύστερα δείπνο. Θα τρώμε κάθε μέρα μαζί. Ας είναι κοινή η εμπειρία ενός γεύματος την ημέρα σ’ αυτή την Άλλη και Γαστρονομική Πραγματικότητα. (Να μην ανησυχεί κανείς, τα γεύματα και τα δείπνα θα είναι τέτοια που δε θα πεινάσει όποιος δεν του αρέσει η γιαπωνέζικη κουζίνα. Έχουμε ήδη φροντίσει γι’ αυτό, να καλυφθούν όλα τα γούστα.)

Κοιτάξτε τον Πύργο του Τόκιο… σα φαλλός σύμβολο δύναμης και έπαρσης και ονείρου και φιλοδοξίας, καλό και κακό χέρι-χέρι αιώνες τώρα… 13 μέτρα ψηλότερος από τον Πύργο του Άιφελ… είναι στη φύση μας ο ανταγωνισμός και τον εμφυσούμε και στα έργα μας… Κοιτάξτε και τον Tokyo Skytree…  Το 2012 ήρθε και εκθρόνισε απ’ τη θέση του ψηλότερου κτηρίου τής χώρας τον Πύργο του Τόκιο… Όπως ακριβώς είχε κάνει αυτός το 1958 στον Πύργο του Παρισιού… Δεν υπάρχει πιο εφήμερο πράμα απ’ την κάθε πρωτιά και είναι φύση μας να θέλουμε πάντα λίγο ψηλότερα... Καλό είναι αυτό αλλά να να μη μαθαίνουμε με τίποτα απ' τα παθήματα των άλλων, να πρέπει να πάθουμε και μεις τα πάντα...τί κατάρα! Συγχώρεσέ αμς Ίκαρε, πώς να πάμε κόντρα στη φύση μας… Κοιτάξτε...Πύργοι, Ουρανοξύστες παντού... Αν συνεχίζαμε όλο ευθεία θα φτάναμε στο Shinjuku, το Μουσείο Σαμουράι αλλά φτάσαμε…

(Στο εστιατόριο)

Φέρε σάκε, φέρε…

- Μισό λεπτό… Sakurahime… Ποιος είναι αυτός που μας κοιτάζει τόση ώρα; Εκεί στο μπαρ… με τα τατουάζ…

- Ξέρεις τί σημαίνει το τατού στην αριστερή πλευρά του λαιμού του;;; Σκύψε να σου πω στ’ αυτί…

Διανυκτέρευση.

El Greco

ΙΑΠΩΝΙΑ: ΤΟ CONCEPT ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Σύμφωνα με τον τρόπο που εγώ καταλαβαίνω ένα ταξίδι, πριν απ’ το κόστος, πριν ακόμη και το καθημερινό πρόγραμμα οφείλω να καταθέσω το DNA του ταξιδιού, το Concept, το έδαφος πάνω στο οποίο θα σπείρω μία-μία τις 12 μέρες κι αυτές θα ανθίσουν μέσα μας.

Αυτό το ταξίδι κυοφορείται μέσα μου απ’ το 1994, από τότε που ζούσα στη Μοσχονησίων, στην Πλατεία Αμερικής, τη χρονιά που έγραψα το πρώτο θεατρικό μου, το «The Virus», το αυτοβιογραφικό εκείνο με αφορμή το θάνατο του παππού μου που είχε μεγάλη αδυναμία στο κρασί…

1994. Η Άνοιξη εκείνης της χρονιάς ήταν Άνοιξη του Αντόν, τα ιδρύματα:
Hitachi Foundation, Kyoto,
Kita School of Noh Yokohama,
και το
Kazuo Ohno Institute of Butoh

του προσέφεραν μια Υποτροφία ώστε να πάει στο Κιότο να μαθητεύσει δίπλα σ’ ένα σπουδαίο Άνθρωπο, τον Δάσκαλο, τον Sensei και δημιουργό του χορού Butoh, τον Kazuo Ohno!

24άρων χρόνων ήμουν τότε και δε ντρεπόμουν να ρωτάω όσα δεν ήξερα. (Ακόμα δε ντρέπομαι)

-Τί είναι Butoh Αντόν;

Μου πε πολλά που δεν αποκαλύπτονται, έκανε τα πάντα να καταλάβω αλλά θυμάμαι μόνο τί ένιωσα… Ένιωσα πως αυτό το πράμα θα πάρει χώρο και χρόνο μέσα μου.

- Τί είναι Butoh Αντόν;

Έψαξα μόνος μου να βρω ν’ ανακαλύψω…

Είναι ο Χώρος και ο Χρόνος της Μνήμης. Ο Χώρος και ο Χρόνος που χρειάζεται η ανάμνηση να διανύσει αποστάσεις και να οικοδομήσει φανταστικές πραγματικότητες. Είναι το αποτέλεσμα του πολέμου Αντόν, αυτό είναι, Πόλεμος Πατήρ Πάντων, όπως μετά τον Α’ Π.Π ο άνθρωπος έψαξε να βρει τρόπο να εκφράσει την ανείπωτη φρίκη που είχε ζήσει κι ο Φρόιντ άπλωσε το χέρι στον Μπρετόν σα στη Δημιουργία του Μικελάντζελο και του ‘ δειξε τη Μαύρη Τρύπα του Υποσυνείδητου και γεννήθηκε εκεί μέσα ο Σουρεαλισμός έτσι και τώρα Αντόν… Μετά τον Β’ Π.Π…  Ναγκασάκι, Χιροσίμα, φρίκη ανείπωτη πώς να μη γεννηθούν καινούριοι Τρόποι, έχει ανάγκη να ξεχάσει ο άνθρωπος και ειρωνικά ο μόνος τρόπος είναι να κάνει reset στη Μνήμη, να γίνει χάκερ του υποσυνείδητου.

Μάιος του 1994. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο Αντόν απ’ το Κιότο… Όσα μου είπε σε κείνο το τηλεφώνημα κατάλαβα αμέσως ότι θα μ’ ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή…

Yan, χθες την ώρα του μαθήματος ο Δάσκαλος Κάζουο Όνο, μπήκε στην αίθουσα, μας χαιρέτησε, τοποθέτησε μια καρέκλα στο κέντρο καθίσαμε όλοι κυκλικά γύρω-γύρω της και μας ρώτησε πόσο απέχει η καρέκλα απ’ τη θέση μας… Yan, φοβάμαι, έγινε κάτι terrible… δεν ξέρω αν μπήκε πνεύμα μέσα μου αλλά άρχισα να θυμάμαι πράματα που δεν έζησα, ο Χώρος και ο Χρόνος μου ήταν άλλος, ήταν μιας κοπέλας που δολοφόνησαν οι Γιάκουζα…οι η  μαφία της Ιαπωνίας…

-Τί λες Αντόν;

-Αλήθεια… Οι γιάκουζα είναι απ’ τις πιο επικίνδυνες μαφίες του κόσμου… είναι decadent σαμουράι χωρίς αρχές πια, μόνο το σπαθί έμεινε απ’ το παρελθόν τους και δολοφονούν τελετουργικά με το σπαθί των Σαμουράι νεαρά κορίτσια… Παίρνουν πολλά από τις Φιλιππίνες, τα μαζεύουν στις φτωχές γειτονιές, τα κάνουν για ένα διάστημα prostitute και μετά τα δολοφονούν τελετουργικά… και τότε…στο Β’ Παγόσμιο έκαναν τρομερά πράματα οι Γιαπωνέζοι στην πατρίδα μου, άδειασαν τη Μανίλα από…

-Τί λες Αντόν;

-Αλήθεια Yan… μπήκε το πνεύμα μιας τέτοιας κοπέλας μέσα μου… ξεκίνησα και γράφω ένα έργο…

-Αντόν…

-Κλείνω… Απόψε θα πάω σ’ ένα τέτοιο μπαρ που πουλάνε ανήλικα κορίτσια και συχνάζουν γιάκουζα… Θέλω να κάνω research εκεί που… Σκότωσαν και την κόρη μιας φίλης μου Yan… Θα σε ξαναπάρω αλλά αν γίνει κάτι ήθελα να ξέρεις…

-Αντόν… ΑΝΤΟΝ!!!!!

Ο Αντόν έγραψε το έργο. Κι ευτυχώς δεν τον είχε καταλάβει κανένα πνεύμα, έμπνευση ήταν και ανάγκη να γράψει μια ιστορία για να ζήσει λίγο παραπάνω μια νέα κοπέλα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζούμε, μέσα απ’ τις ιστορίες.

Ο Αντόν έγραψε το έργο. Tuko! Tuko! The Princess of the Lizard Moon.

To 1997 το Ίδρυμα Ωνάση τον βράβευσε γι’ αυτό του το έργο, παρέλαβε το Βραβείο από τον τότε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο και δεν πίστευε ούτε ο ίδιος την εξέλιξη εκείνης της μεταφυσικής εμπειρίας που είχε 3 χρόνια πριν στην Ιαπωνία.

Το 1999 ανεβάσαμε το Tuko! Tuko στη σκηνή! Στο Θέατρο Χώρα με τη Θέμιδα Μπαζάκα να ξυρίζει το κεφάλι και να παίζει τον άντρα Φιλιππινέζο μέσω του οποίου το πνεύμα μιας δολοφονημένης κοπέλας, τής Cherry θ αναζητήσει εκδίκηση και κάθαρση. Το δολοφόνο μαφιόζο τον έκανε ο Αλέκος Συσσοβίτης.

Και να τώρα εδώ, 20 χρόνια μετά, αναζητά ξανά ζωή εκείνη η Ιστορία, σα να ήταν σε καταστολή μέσα μου και τώρα ξύπνησε και θέλει να γίνει ταξίδι με Νέα Σκηνή το λεωφορείο μου.

Πιστεύω ακράδαντα πως ένα ταξίδι κυρίως πρέπει να έχει ψυχή, κι αυτό μόνο οι ανθρώπινες ιστορίες μπορούν να το προσφέρουν, αυτές έχουν ψυχή και στα λεωφορεία του κόσμου δίνουν κάθε μέρα το φιλί της ζωής και της νιότης σ’ όσα γερνάνε μέσα μας. Η Μνήμη είναι το Concept.

Το ταξίδι στην Ιαπωνία, θα έχει Μνήμες, Διηγήσεις και Αναμνήσεις από, Γκέισες, Σαμουράι, Emo, Kamikaze, Πριγκίπισσες, θα έχει Κάστρα Παλάτια, Καλύβες, Ηφαίστεια, Λίμνες, Δράκους, Μύθους, Πραγματικότητες, Toshiba, Fujitsu, Karaoke, Θέατρο, Φυσική Ομορφιά, Τεχνητή Νοημοσύνη, Ιστορία αλλά κυρίως Ανθρώπους και τις μικρές παγκόσμιες ιστορίες τους.

Το ταξίδι στην Ιαπωνία είναι ένα ταξίδι μακρινό, απ’ αυτά που λέμε ταξίδι ζωής και γι’ αυτό, ένας λόγος παραπάνω να κάνω τα πάντα ώστε να έχει υπεραξία ανεκτίμητη. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν αγγίζει την καρδιά, με τέτοιους ανθρώπους αγαπάω να ταξιδεύω, με καρδιά. Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, θα συναντηθούν με τις αναμνήσεις ενός Σαμουράι και μαζί με τις αναμνήσεις του καθενός από μας θα φτιάξουμε Νέο Κεφάλαιο στη ζωής μας για να το διηγηθούμε στη Μαντάμ Μπατερφλάι.

Για 12 μέρες, θ’ ανακαλύπτουμε έναν κόσμο μακρινό, θ’ απολαμβάνουμε όσα θα βλέπουν τα μάτια μας και θ’ ακούν τ’ αφτιά μας αλλά παράλληλα θ’ αναζητήσουμε τη Σιωπή, το Χώρο και το Χρόνο της Μνήμης του καθενός.
Σας ευχαριστώ και καλή αντάμωση

El Greco

Η ΚΟΥΔΟΥΝΙΣΤΡΑ

Είναι καιρός τώρα που απ’ τη δουλειά την προσοχή μου αποσπούν λίγα πράματα, μόνον ό,τι φτάνει στην καρδιά.

Και να ακόμα μια ιστορία της Ιστορίας εκείνης που λέγεται Ισπανικός Εμφύλιος.

Βασικότερη αιτία που κυριολεκτικά ξεθάφτηκε η ζωή κι θάνατος κάποιων ανθρώπων, είναι η ενεργοποίηση του Νόμου Περί Ιστορικής Μνήμης (αυτό ήταν και το θέμα της ομιλίας μου τον περασμένο Φεβρουάριο μετά από πρόσκληση του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Κηφισιάς)

Είναι ο Νόμος που επιχειρεί να ξεθάψει την αλήθεια και να θυμίσει στους πολίτες την υποχρέωσή τους να γνωρίζουν, να είναι σε επιφυλακή για να μην επαναληφθούν ίδια λάθη.

Ο Αντίλογος λέει «άστα να παν στην ευχή… να ξεχάσουμε αρκετά πονέσαμε» αλλά ο Νόμος, ο μέχρι πριν λίγα χρόνια άγραφος και πια γραμμένος φωνάζει:

«ΟΧΙ» ! Αν ξεχάσουμε ή θα ξεχαστούμε ή θα γίνουμε γελοίοι πρωταγωνιστές σε κάποιο ριάλιτυ.

«ΟΧΙ» δεν τον σκότωσε ένα καθίκι εραστής το Λόρκα, φρανκικοί τον εκτέλεσαν, τί θα πει «και ας παν στην ευχή τα παλιά…;» Πώς αφήνεις ένα ψέμα να είναι η Ιστορία σου;

ΟΧΙ αποφάσισαν στην Ισπανία! Θα κάνουμε εκταφές. Θα ξεθάψουμε την αλήθεια!

Κι έτσι βρήκαν και το Φεδερίκο στο χωριό Βιθνάρ σε τάφο ομαδικό και με το DNA της αδερφής του μπόρεσαν να ξαναγραφτούν κάποια βιβλία. Αλλά ο Φεδερίκο είχε προλάβει να γίνει ο Λόρκα, ποιητής γνωστός! Τί γίνεται με χιλιάδες άγνωστους που δεν πρόλαβε η ζωή τους να πάρει το σχήμα και το χρώμα των ονείρων τους;

Επειδή οι εκτελέσεις που πραγματοποίησαν οι φρανκικοί ήταν πολλές, οι εκταφές που επέτρεψε ο Νόμος συνεχίζονται κι έτσι, πρωτοσέλιδο προχθές σε όλες τις εφημερίδες που σέβονται τον εαυτό τους και την Ιστορία η είδηση και μια φωτογραφία.

Αύγουστος 1936, ένα μήνα μετά την έναρξη του Πολέμου. Στην Παλένθια. Πήραν την Catalina Muñoz, 37 χρόνων με 4 παιδιά, την πυροβόλησαν γιατί παραδέχτηκε ότι πήγαινε σε διαδηλώσεις των Κόκκινων, την πυροβόλησαν 22 Σεπτεμβρίου του 1936, ήταν 36 χρόνων.

Η εκτέλεση έγινε στις 5:30 το πρωί λεν τα αρχεία που βρέθηκαν. Και την πέταξαν σε τάφο ομαδικό. Το μόνο που τους ζήτησε ήταν να πάρει μαζί της την κουδουνίστρα του Martín, του νεογέννητου που έπρεπε άρον άρον ν’ αποχαιρετήσει. Τα παιδιά τα μεγάλωσε μια θεία γιατί ο πατέρας ήταν στη φυλακή με την κατηγορία ότι είχε σκοτώσει έναν φρανκικό.

Τα παιδιά δεν πήγαν ποτέ σχολείο κι ο Μαρτίν άρχισε να δουλεύει στα χωράφια όταν έγινε 8 κι αυτό έκανε σ’ όλη του τη ζωή ως τη στιγμή που δεν μπορούσε πια.

Και βρήκαν τώρα την Catalina με την κουδουνίστρα στο χέρι. Κι έφεραν τα νέα στο γιο της, τον Martín που ζει και είναι 83 χρόνων…

Και ζει και μια αδερφή του, η Lucía 94 χρονών, ήταν 11 αυτή όταν εκτέλεσαν τη μάνα της και θυμάται και το πρόσωπό της, αυτή το περιέγραφε στον αδερφό της, στο μωρό…

«Η μαμά ήταν έτσι… τα μάτια της…τα μαλλιά της… η φωνή της… Η φωνή…» Θυμάται και την ημέρα που τη συνέλαβαν…» Ήρθαν στο σπίτι να την πάρουν οι αστυνομικοί και το βαλε στα πόδια με το μωρό, με τον Μαρτίν στην αγκαλιά… Μετά από λίγα μέτρα σκόνταψε κι έπεσαν Την έπιασαν και μετά… δεν ξέρω τί έγινε μετά…»

Αλήθεια, είναι ένας δίκαιος και σοφός Νόμος; 
Να θυμόμαστε κι ας πονάει ή να ξεχάσουμε κι ας επιβιώσουν μόνον όσοι κερδίσουν το survivor;

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία, είπα να τη γράψω την ιστορία και να τη μοιραστώ. Ξεράθηκε το στόμα μου στη συνειδητοποίηση ότι μια πλαστική κουδουνίστρα έμεινε όπως ήταν ενώ το χέρι της μάνας που την κρατούσε…

83 χρόνων ο Μαρτίν, 94 η Λουθία…  Κάτι τους χρωστούσε η ζωή, ζουν και  για τη μάνα τους που δεν πρόλαβε!

Και ζουν κι οι δυο στο ίδιο χωριό 400 κατοίκων που είχε γεννηθεί και κείνη κάποτε, και τώρα πια έχουν και τον τάφο της.

                (Ο Μαρτίν, το μωρό τότε, με τη γυναίκα και την κόρη του)

Όταν ο πατέρας τους βγήκε απ’ τη φυλακή πήγε να δουλέψει στο Μπιλμπάο, δούλεψε μια ζωή εκεί στα ορυχεία και γύρισε στο χωριό να πεθάνει. 8 χρόνια έζησε εκεί και τα παιδιά δεν τον ρώτησαν ποτέ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Σα να μην είχαν γίνει όσα έγιναν. Συνδυάζοντας πολλά και διάφορα, λένε πως η Καταλίνα σκότωσε τον φρανκικό αλλά ανέλαβε την ευθύνη ο άντρας της, γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος…

Μια κουδουνίστρα ένας εμφύλιος πόλεμος ολόκληρος. Να δούμε ποιος θα συμπληρώσει μια μέρα τα κομμάτια που λείπουν απ’ το παζλ της ζωής μας.

El Greco

             

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: DREAM TEAM !

Το ότι σήμερα που γράφω ετούτο εδώ το "γράμμα" είναι Τετάρτη 8 Μαΐου, Τετάρτη του Θωμά τη βάφτισα, τρεις μέρες μετά την Κυριακή του Θωμά, σα Θαύμα μου φαίνεται που έφτασα ως εδώ!

Σαν άπιστος αναζητούσα μια όποια Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη μετά του Θωμά, σαν την πληγή, να βάλω το δάχτυλο πάνω στη μέρα και να πιστέψω ότι όσα ταξίδια είχαμε προγραμματίσει γι’ αυτό το Πάσχα πραγματοποιήθηκαν έτσι όπως τα ονειρευτήκαμε, πήγαν όλοι και γύρισαν καλά κι έγιναν όλα ωραία έτσι όπως εγώ τουλάχιστον ονειρεύομαι και αντιλαμβάνομαι το «Ωραίο» στο κάθε ταξίδι.

Απ’ την Κοιλάδα του Πάδου ως την Έρημο της Σίβα,
απ’ τους ελαιώνες της Ανδαλουσίας ως το Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο και το Μουσείο του Ρηγίου με τους δυο Πολεμιστές bodyguard μιας εποχής ολόκληρης, φύλακες του Παρελθόντος και δεκανίκια του όποιου Μέλλοντός μας,
απ’  τη νύχτα του Αγκριτζέντο και κείνη στο αγρόκτημα του Σαν Τζιμινιάνο, ως το ξημέρωμα στην Έρημο της Αιγύπτου,
απ’ τον ποταμό Χάβελ του Πότσνταμ και τον Έλβα της Δρέσδης, στον Γουδαλκιβίρ κι από κει στο Νείλο, καφέ στο σπίτι του Καβάφη στην Αλεξάνδρεια,
φαρμάκι σε ποτήρι μπύρας στη βίλα Βανζέ παίρνοντας αποφάσεις για Τελικές Λύσεις- Αρχή Παράνοιας και διαστροφής,
απ’ τη Λειψία του Μπαχ ως την Κατάνια του Μπελίνι,
απ’ τη Φλωρεντία του Δάντη και του Μακιαβέλι ως τη Γρανάδα του Λόρκα και των τσιγγάνων, τις Συρακούσες του Αρχιμήδη, το Βερολίνο της Ρόζας…

Πέντε ταξίδια με την ίδια αγάπη και φροντίδα!

ΤΟΣΚΑΝΗ

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

ΜΑΔΡΙΤΗ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ

ΣΙΚΕΛΙΑ

ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΔΡΕΣΔΗ-ΛΕΙΨΙΑ-ΠΟΤΣΝΤΑΜ

Θέλω απ’ τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω του 165 ανθρώπους που αυτό το Πάσχα εμπιστεύτηκαν τη Melodrakma Universal για να ταξιδέψουν.

Κυρίως θέλω να ευχαριστήσω όσους ταξίδεψαν χωρίς εμένα ξεναγό. Είναι άκρως τιμητική η εμπιστοσύνη.

«Γιάννη θα είσαι εσύ στο Μαδρίτη-Ανδαλουσία» με ρώτησε πριν καιρό η Ιωάννα, «είμαστε 4 που θέλουμε να ρθούμε.»

«Μάλλον όχι Ιωάννα μου, δε θα 'μαι, θα έχω φροντίσει να είναι ο καλύτερος αλλά αν είναι όρος να είμαι εγώ, ας το δείτε και με άλλο γραφείο»

«Γιατί, αν πάω σε άλλο γραφείο θα είσαι εσύ; Έχω εμπιστοσύνη, εδώ ξέρω ότι εσύ δε θ' αφήσεις τίποτα στην τύχη. Κι όποιον διαλέξεις για ξεναγό θα είναι σίγουρα ο καλύτερος γιατί πρώτος εσύ θες το καλό για τη δουλειά σου.» με αποστόμωσε!

Και ήρθαν, η Ιωάννα κι ένα σωρό ακόμα παλιοί και καινούριοι φίλοι και κατάφερα και ήμουν και γω τελικά εκεί, στην Ανδαλουσία, την πρώτη αγάπη…

Ο παραπάνω διάλογος είναι το ωραιότερο δώρο που μου έγινε τα τελευταία χρόνια! Πάσχα, Χριστούγεννα, γενέθλια γιορτή... πολλά τα δώρα και κυρίως η αγάπη, είναι γενναιόδωρη η ζωή μαζί μου αλλά αυτό…

Ναι, πρώτος εγώ  θέλω το Καλό στη δουλειά Ιωάννα. Και πρέπει να θυμάμαι ότι τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται, πρέπει να θυμάμαι ότι δεν μπορώ να τα κάνω όλα καλά, κι αυτό είναι υποχρέωσή μου προς όσους με εμπιστεύονται, να φροντίσω για το καλύτερο, όχι να κάνω τον σούπερμαν. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια σ’ αυτή τη δουλεια, έχω και τα κριτήρια και τις γνωριμίες, μπορώ να εντοπίσω τους καλύτερους, ξέρω τη δουλειά από μέσα, ξέρω ποιος κάνει τι, τουλάχιστον ξέρω τι θέλω και τι όχι.

Εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω σε όλα όσα μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου.

Κάποια άλλα ταξίδια θα τα συνοδεύουν οι καλύτεροι, οι Άριστοι σε κάθε προορισμό. Είμαι στην πορεία δημιουργίας μιας ομάδας που θα δουλεύει με συγκεκριμένο τρόπο, με σεβασμό, ποιότητα, γενναιοδωρία, χιούμορ και μουσική! Είμαι στην πορεία δημιουργίας μιας Dream Team και μ' αυτή θα πάμε παντού...

Σας ευχαριστώ όλους και δίνω ραντεβού στον κόσμο όλο πια. Θα πάμε παντού! Αλήθεια, μια στάλα είναι ο κόσμος και η ζωή μας μία και δεύτερη δεν έχει, θα πάμε παντού! Απ’ τις όχθες του Πηνειού ως το Γουαδαλκιβίρ και τον Έλβα και το Νείλο και τον Πάδο και τον Τίγρη και τον Ευφράτη και τον Αμαζόνιο… Νερό παντού, απ' το νερό ξεκινάει η ζωή και είναι ωραίο να τη μοιράζεσαι!

Σε ποταμόπλοιο η ζωή μας κι αριστερά και δεξιά οι όχθες-σχέσειςμ' όσους συναντηθήκαμε κι αγαπηθήκαμε έστω για λίγο.

Γ. Λ

Υ.Γ: Κατάφερα κι έκανα λίγο το σούπερμαν αυτό το Πάσχα. Δε μπόρεσα να είμαι αυτή τη φορά στη Σικελία και την Αίγυπτο αλλά σε Τοσκάνη, Ανδαλουσία και Βερολίνο ναι…