ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

O EL GRECO θα σας αφήσει στην ησυχία σας για λίγες μέρες και θα αποσυρθεί για ξεκούραση.

Πού;

Εκεί που αγαπάει.

     Ευπρόσδεκτες οι προτάσεις και οι υποδείξεις για να γνωρίσει (άλλος άνθρωπος νοιώθω μ' αυτό το "τρίτο πρόσωπο") διάφορες περιοχές  του "Κατεχόμενου Βαλκανικού Νότου". Αν και τον βλέπω -τον EL GRECO, όχι τον Βαλκανικό Νότο - εκεί που δεν χρειάζεται να νοικιάσει.

     Ένα 8ήμερο Πανόραμα στο Νομό Λαρίσης, νομίζω είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική και για όσους δε σκοπεύουν φέτος να ταξιδέψουν στην Ισπανία.

                      Καλό Καλοκαίρι

                                                                                                                     EL GRECO

ΚΛΑΣΙΚΗ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ. ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΜΙΑΣ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΠΕΜΠΤΗΣ. 

ΟΥΡΕΣ ΑΣΤΑΚΟΥ AL CURRY:

ΥΛΙΚΑ: 

4 ουρές αστακών, (εννοείται διαφορετικών, μην προσπαθείτε να βγάλετε 4 απ’ τον ίδιο.)

1 κιλό γαρίδες (έστω και κατεψυγμένες) 

6 κρεμμύδια μεγάλα, τεράστια. (τουλάχιστον εκεί κιμπάρηδες)

3 σκελίδες σκόρδο. (και στ σκόρδο μπορείτε να φανείτε largue)

Μισό ποτήρι λάδι. (όχι της βότκας)

1 ματσάκι βότανα. (κατά προτίμηση αλλά ΟΧΙ τσουκνίδες.)

2 κουταλάκια curry. (μετά από τόσο εκσυγχρονισμό δε νομίζω να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι.)

200 cl λευκό κρασί. (Και χύμα να είναι με τόσο curry, δεν το καταλαβαίνεις)

250 γρ. γάλα εβαπορέ. (Νομίζω υπάρχει ακόμα το Βλάχας, αλλά τώρα με τον Χατζηδάκη υπουργό θα εκσυγχρονιστεί κι αυτή η καράβλαχα.)

Αλάτι. (προσοχή αν έχετε «πληγές»)

Πιπέρι. (όχι στη γλώσσα)

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:

     Αφαιρέστε το «κέλυφος» απ’ τις ουρές (Αν είναι πρώτη φορά που βλέπετε αστακό στα μάτια σας, ΝΑΙ έχει ουρά και ας πούμε επενδυμένη με κάτι σκληρό γύρω της) και κόψτε τες μικρά κομματάκια. (Πιανούμενα όχι κινέζικα γιατί η συνταγή είναι AL CURRY όχι ΑΣΤΑΚΟΣ ΓΛΥΚΟΞΙΝΟΣ.)

     Ρίξτε τες στο τηγάνι με το λάδι, και περιμένετε μέχρι να «χρυσίσουν». Μόλις καταφέρουν να χρυσίσουν, δεν τις βγάζετε και τις βάζετε στη θυρίδα, απλώς ρίχνετε το σκόρδο, το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το ματσάκι (όχι τσουκνίδες), και περιλούστε όλα αυτά με το curry). Ανακατέψτε, προσθέστε το αλάτι και το πιπέρι, αμέσως το κρασί που έχετε στο μπουκάλι της Κόκα Κόλας. Μόλις αρχίσει να πήζει η σάλτσα, αφαιρέστε απ’ το τηγάνι τα βότανα και τις ουρές. (του αστακού πάντα, δεν γίναμε ακόμα Μεσολόγγι.)

     Τελευταία ρίχνετε το γάλα Βλάχας. (Μια χαρά ήμασταν μες στη βλαχιά μας, αυτά τα al curry και τα γλυκόξινα μας έφαγαν.)

     Τέλος, τοποθετείστε τις ουρές στο Κόστα Μπόντα και περιχύστε τες μ’ αυτό το πράμα που φτιάξατε. Αν δεν τις λυπάστε. Και τις ουρές και τον κόπο σας. Το λέω διότι η μητέρα στη Λάρισα τον αστακό πάντα τον σερβίριζε σκέτο, με ντομάτα σαλάτα και φέτα.

Υ.Γ.: Σε κάθε περίπτωση η συνταγή, οι αναλογίες και όλα είναι πραγματικά. Για όποιον εκσυγχρονίστηκε πολύ και δε λυπάται ούτε τον αστακό ούτε τόσους πεινασμένους. Και δε μιλάω πια για εκείνη την παλιά μικρή Αντουανέτα απ’ την Αιθιοπία.

                                                                                                                            EL GRECO

ROCÍO JURADO: Η ΜΑΡΙΝΕΛΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ!

     Από το 1994 που πρωτοάκουσα τη Rocío Jurado να τραγουδάει, σκέφτηκα πολλές φορές, (σκέφτηκα μόνο, ποτέ δεν το είπα σε κανέναν, πρώτη φορά τώρα που με «καλύπτει» ο El Greco το ομολογώ) : «ΝΑ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΝΤΟΥΕΤΟ ΜΕ ΤΗ ROCÍO!»

     Φυσικά, αυτό το ντουέτο δεν έγινε ποτέ.  Λέω φυσικά, γιατί εγώ δεν έχω φωνή ή πάνω κάτω έχω την ποιότητα της φωνής της Άτζελας κι γιατί η Rocío, έκλεισε φέτος έξι χρόνια από τότε που τη νίκησε ο καρκίνος. Την 1η Ιουνίου τού 2006. Στα 61 της. (Σχεδόν αμέσως της έφτιαξαν το άγαλμα στην Ανδαλουσία, στο χωριό της την Chipiona. Artista ήταν, σπουδαία κιόλας, αρέσουν "αυτά" στις αρτίστες.) Πέθανε στο σπίτι της. Μέσα στην Αδικία που είναι ούτως ή άλλως ο Θάνατος, τουλάχιστον να τον βρει τον καθένα σπίτι του, όχι σαν το σκυλί στο δρόμο.  

     Τα τελευταία Χριστούγεννα πριν το θάνατό της, η Κρατική Ισπανική Τηλεόραση τής έκανε ένα αφιέρωμα κι ο ένας μετά τον άλλο, πολλοί απ’ τους σπουδαίους τραγουδιστές της Ισπανίας τραγούδησαν σ' ένα ντουέτο με την καταβεβλημένη ήδη Rocío. (Εννοείται ότι εγώ, δεν εμφανίζομαι πουθενά σ’ αυτό το αφιέρωμα αλλά δεν είναι και το μόνο μου απραγματοποίητο όνειρο.)

     Στη μνήμη αυτής της μεγάλης ερμηνεύτριας, επέλεξα για να μοιραστώ με τους φίλους του El Greco τρία ντουέτα της.

1) Ντουέτο με την ανιψιά της ROSARIO MOHEDANO, λαμπρή απόδειξη ότι τ’ «ανίψια» δεν είναι πάντα ατάλαντα και χωρίς το «θείο» ή «θεία» απ’ τη Κορώνη  δε θα έκαναν ποτέ τίποτα. Σ’ ένα τραγούδι θρυλικό. «ESE HOMBRE». («ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΤΡΑΣ») Όποιος καταλαβαίνει ισπανικά θα αντιληφθεί απ’ τους στίχους ότι ποτέ ξανά μια γυναίκα δεν περιέλουσε με τόσα «γαλλικά» έναν άντρα. «Ελεεινό, άθλιο, τρισάθλιο, ηλίθιο, υποκριτή, χυδαίο, γελοίο υποκείμενο, αλαζόνα, παλιάτσο, εγωιστή, νάρκισσο, ψεύτικο, σαδιστή, εκδικητικό, τιποτένιο, ανυπόφορο, ανασφαλή …» Όλα όσα θα ’πρεπε νομίζω να πει η Σοφία Βέμπο στο «ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ» στον «άνθρωπό της» αντί σχεδόν να τον επαινεί που τη χτυπάει.

2) Ντουέτο με τη LOLITA FLORES. Κόρη του «Μύθου» LOLA FLORES, την αποκαλούμενη «LA FARAONA», τη «Φαραώ» του Ισπανικού τραγουδιού.  Τραγουδάνε το «DEJÁNDONOS LA PIEL», που σε ελεύθερη μετάφραση λέει με έξοχο τρόπο χωρίς γλυκανάλατες γκρίνιες πως… «ακόμα και τις σάρκες μας αφήσαμε στο δρόμο τόσο που αγαπήσαμε…» Γαμώτο! (αυτό το λέω εγώ.)

3) Ντουέτο με τον FALETE. Μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα που το χάρισμα της φωνής του είναι τέτοιο, που υπερκέρασε τις όποιες δυσκολίες λόγω ας πούμε «εμφάνισης» και μπήκε στο Πάνθεον των σπουδαίων της ισπανικής μουσικής. Τραγουδάνε μία «ραντσιέρα», μελωδία μεξικάνικη, το «AMOR CALLADO SIEMPRE» (Έρωτας Πάντα Σιωπηλός).

     Αθάνατη δικαίως η Ροθίο κι εφτάψυχη η δικιά μου εμμονή να ονειρεύομαι αδίκως ντουέτα που δεν τ’ αξίζω. Μεταξύ μας, τελευταία, άρχισα ξεφεύγω πάλι, θέλω να τραγουδήσω με την CHAVELA VARGAS, τη Γηραιά Κυρία που τραγούδησε στην ταινία FRIDA.

                                                                                                                         EL GRECO

Η ΒΑΛΕΝΘΙΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!!!!

                                               («ΦΤΙΑΞΕ» ΜΑΣ ΤΗ ΜΕΡΑ «ΚΟΚΚΙΝΗ»)

     Η Βαλένθια μέρες τώρα καίγεται. Σύμφωνα με την εφημερίδα «EL PAÍS», είναι  η μεγαλύτερη καταστροφή των τελευταίων 20 χρόνων. Ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή, πολλοί τις περιουσίες τους, η πόλη απ’ τα παράθυρα φαίνεται σα να την έχει σκεπάσει πυκνή ομίχλη και μυρίζει παντού ξύλο καμένο, λες και καλοκαιριάτικα τρελάθηκαν οι βαλενθιάνοι και άναψαν τα τζάκια τους.

     Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξε απ’ το παράθυρο του σπιτιού του ένας φίλος, θεατρολόγος και καθηγητής το Πανεπιστήμιο της Βαλένθιας ο Nel.

     Ο Nel, σε άλλο του σχόλιο στη σελίδα του στο λέει παραθέτοντας μια φωτογραφία του Ραχόι, έχοντας για φόντο ένα πυροσβεστικό δασών.

     Σχολιάζει ο Nel: «Hay amigos quejándose en Facebook porque Rajoy se va a Kiev a la final de la Eurocopa y no viene a ver los incendios de Valencia. Yo no lo quiero en Valencia ni en Kiev: ¡ese tipo es gafe!»
(«Υπάρχουν φίλοι που παραπονιούνται στο Facebook επειδή ο Rajoy θα πάει στο Κίεβο να δει τον τελικό αντί να ’ρθει εδώ, στις πυρκαγιές της Βαλένθιας. Εγώ, δεν τον θέλω ούτε εδώ ούτε στο Κίεβο. Αυτός ο άνθρωπος είναι γρουσούζης.» Και σχολιάζω εγώ: Δεν ξέρει τον "δικό μας". Στο κάτω-κάτω 4-0 κέρδισαν. Όσο "κουρασμένο" αστείο κι αν είναι, υπήρχε περίπτωση να κερδίσει η Εθνική μας 4-0 οποιονδήποτε, με τον Μητσοτάκη παρώντα;)

     Λογικό μέσα στο παραλογισμό που υπακούμε, λίγοι να γνωρίζουν στην Ελλάδα για την Καταστροφή που συμβαίνει στη Βαλένθια. (Λίγα δεν έχουμε στο κεφάλι μας.)

     Αλλά… Να κυκλοφορήσει χθες,
            
                                               1/7/2012,
                 
               ημέρα του τελικού ΙΣΠΑΝΙΑ-ΙΤΑΛΙΑ,
                                                           η τοπική, της Βαλένθιας αθλητική εφημερίδα
                             με πρωτοσέλιδο φόντο τις φωτιές και τίλτο:

¡ALÉGRAME EL DÍA ROJA! («ΦΤΙΑΞΕ» ΜΑΣ ΤΗ ΜΕΡΑ «ΚΟΚΚΙΝΗ». «Κόκκινη» λένε η ισπανοί την Εθνική τους ομάδα. Δεν είναι έκφραση επιλογής χρώματος, φτιάξτη μου κόκκινη, κίτρινη κτλ. Είναι το άλλο, με την άλλη έννοια, αυτή που λέμε: "φτιάξε με μωρή...")


     Η εφημερίδα χρησιμοποιεί το "συμβάν" τς καταστροφικής για πολλές ζωές πυρκαγιάς βάζοντάς το φόντο, στο βάθος και μπροστά μπροστά, το σημαντικό, τη νίκη της "Κόκκινης" που μπορεί να «φτιάξει» τη μέρα. (Τι να μας πουν βέβαια εμάς κι από κωλοφυλλάδες.)

                             Μια ποδοσφαιρική νίκη, γιατρεύει πάσαν νόσον και μαλακίαν.

     Και ομιλεί κάποιος που του αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Από κάτι τέτοια πάντως, συνειδητοποιώ το γιατί δεν αντέχουν για πολύ μεγάλα διαστήματα οι Δημοκρατίες. Τα θέλει ο κώλος μας.

 

                                                                                                            EL GRECO

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ 

                                         ΥΠΟ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.

                                                              ή

                                                    Mammy Bleu

                                        (στη λεζάντα: ΟΠΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ)

     Πρώτη Δευτέρα του Ιουλίου, κι άιντε να ξυπνήσεις να πας στη δουλειά. Όποιος έχει βέβαια. Όμως επειδή είναι πολλοί και γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που δεν έχουν, σκέφτηκα μια λύση για τον πολύ ελεύθερο χρόνο, δοκιμασμένη, σίγουρη, που λειτουργεί και ως αντικαταθλιπτικό. SEX! Έστω και χωρίς αισθήματα. Όπως ο αλκοολικός που θέλει δε θέλει, μια δυο βότκες θα τις πιει. (Φίλη ειδική, μού είπε ότι είναι το «ιδανικό» για αλκοολικούς γιατί δε μυρίζει.)

     Σκέφτηκα λοιπόν να προτείνω SEX υπό ισπανική μουσική.

     Το πρώτο τραγούδι που ανεπιφύλακτα προτείνω είναι για αφύπνιση. Για την περίπτωση που κάποιοι θέλου να ξεκινήσουν πρωί πρωί το «χαμό». Έχει μια τάση προς τον ύπνο ο καταθλιπτικός, για να μη σκέφτεται.

                                               Το Mammy Bleu απ' το José Mercé.

     Είναι ένα τραγούδι που εκτός από την γενιά που σημάδεψε στην αυθεντική του εκδοχή, «σημάδεψε» και μια «γενιά» ανθρώπων που ταξίδεψαν μαζί μου τα τελευταία χρόνια. Γελούσε η Άλμπα κάθε φορά που τ’ άκουγε, της φαινόταν αστείο, υπέβαλα κι εγώ τους καημένους τους ταξιδιώτες μου στο μαρτύριο του José.

     Παίρνω τα πράματα απ’ την αρχή, ας πούμε απ’ την «προηγούμενη» βραδιά. Κατεβάστε το απ’ το youtube, -όσο ακόμα μπορούμε και «κατεβάζουμε», προγραμματίστε το ως τη μουσική της αφύπνισης, ξαπλώστε, πείτε δυο μισοκοιμισμένες κουβέντες με το έτερον ήμισυ (εννοείται όσοι έχουν και όσοι απ’ αυτούς το θεωρούν ως τέτοιο.) Τα τελευταία λόγια δεν έχουν σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τα θυμάστε ούτε εσείς που τα ’πατε. Φίλοι, μού λένε πως είναι πολύς ο «ψεκασμός» από κάθε άποψη για να ’χεις όρεξη και για παραπάνω περιπτύξεις το βράδυ. Κοιμηθείτε επομένως. (Αφού βέβαια επιβεβαιώσετε ότι έχετε βάλει το ξυπνητήρι.) 

Κοιμάστε...

Κοιμάαστε…

Κοιμάααστε…

Κοιμάστε κι άλλο, ήταν 2 παρά 10 όταν χάσατε επαφή.

Κοιμάστε…

(Ένας Θεός ξέρει το χαμό που γίνεται εκεί μέσα.)

Ακούγεται λίγο η θάλασσα στην αρχή και

Ξαφνικά….

                                                             Η φωνή του José…

                                    «Mammy, mammy, mammy Bleu oh mammy bleu…»

     Σηκώνεστε, σε στάση ορθής γωνίας. Απ’ τη λαχτάρα εκείνη που νομίζεις ότι κάπιος μπήκε σπίτι να σου κάνει κακό. Την πρώτα φορά ξυπνάτε πάντα λίγο ενοχλημένοι. Mala leche το λένε οι ισπανοί αυτό το «ξύπνησα στραβά» που λέμε εμείς. «Κακό γάλα» είναι η πιστή μετάφραση αλλά η ουσιαστική έχει να κάνει με τις ορμόνες και κείνη τη αίσθηση που σε κάνει νοιώθεις ότι  μάλλον δεν είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου αλλά για την ώρα δε θα εμβαθύνεις παραπάνω. Σε απειλούν οι αποφάσεις όταν εμβαθύνεις.

     Σε στάση ορθής γωνίας ακόμα, (απ’ τη λαχτάρα) κοιτάζετε γύρω σας. (Το βλέμμα συνήθως είναι βοδίσιο αλλά δικαιολογείται το πρωί.) 

     Κοιτάζετε προς το ξυπνητήρι που είναι κάτω, στο πάτωμα, όχι στο τραπεζάκι με τη λάμπα να ’ρχετε η ακτινοβολία όλοι νύχτα στο εγκέφαλο. (Μπορεί εν μέρει το «βοδίσιο» να οφείλεται κι εκεί, στην πολύ τεχνολογία αλλά νομίζω βασικά, έχει βαθύτερα αίτια.) 

Ο Jose Merche εξακολουθεί… 

                                  Mammy, mammy, mammy Bleu oh mammy bleu…

     Όσο βίαιο κι αν είναι, μάλλον χαμογελάς γιατί δεν πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να ωρύεται έτσι και δη πρωί πρωί. 

     Αυτή είναι η πρώτη Μεγάλη Επιτυχία. Το ότι ξεκινάει η μέρα μ’ ένα έστω και αυτοσαρκαστικό χαμόγελο. Κοιτάζετε δίπλα, η άλλη (σε κάποιες περιπτώσεις ο άλλος) κοιμάται ακόμα. Προσπαθεί δηλαδή. Το κεφάλι είναι καλυμμένο με το μαξιλάρι λόγω  José ίσως και άλλων δαιμονίων αλλά όλο το υπόλοιπο σώμα, ακάλυπτο. Λίγο που το πρωί, ενίοτε, από τη φύση υπάρχει μια διέγερση, λίγο που λες «δεν μπορεί να κοιμάται η αναίσθητη με το μαλάκα να ουρλιάζει έτσι!»… Απλώνετε το χέρι. Η αντίδραση, ή η μη αντίδραση, δεν είναι αποθαρρυντική. (συνήθως είναι σφαλιάρα στο χέρι) Ενώ ο  José συνεχίζει το χαβά του, το σώμα δίπλα αρχίζει και κουνιέται ράθυμα αλλά και φιδίσια. Μπορεί απ’ το άγγιγμα, μπορεί από κάποιο άσχετο με σας όνειρο, -δεν είναι ώρα τώρα για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»- η επαφή παίρνει σιγά-σιγά το δρόμο της…

              Μμμμμ

                         Αααααααα

                                         Ααααχχχχχχχχ

     Απλώνετε το χέρι προς άσχετη φαινομενικά κατεύθυνση. Προς το τραπεζάκι. Εκεί που δεν πρέπει να είναι το κινητό. Παίρνετε το κουτί με τα προφυλακτικά. Ο José μπορεί να ανέλαβε την επαφή, δε θα αναλάβει και τη διατροφή. Και οι δυο άνεργοι (γι’ αυτό και είστε ακόμα δευτεριάτικα στο κρεβάτι) δεν είναι ώρα για τεκνοποιήσεις. Η κίνηση προς το τραπεζάκι δεν είναι σαν αυτές τις εκδρομές τις έξτρα, τις προαιρετικές. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. 

     «Το φοράτε» ή σας «το φοράνε», αυτό το αφήνω προαιρετικό, κι επειδή ο José δε λέει να το βουλώσει, χαμηλώνεται λίγο την ένταση.

Συνεχίζετε… 

     Κι ας μην είναι το «φόρτε» σας η πρωινή επαφή συνεχίστε. Είναι σημαντικό να ολοκληρωθεί λυρικά αυτό που άρχισε ως φάρσα. Θα βρω μουσική πιο λυρική για μετά, για το βράδυ.

     Είναι σημαντικό να ολοκληρωθεί η επαφή. 

     Είναι σημαντικό γιατί αλλιώς περνάει η μέρα για τον ανέραστο. 

     Είναι σημαντικό να μην κατορθώσει η κρίση να μας κάνει ανέραστους. Κι ας μην είναι το «φόρτε» μας «το πρωινό».

                                                         Ολοκληρώσατε…

Ο ένας απ’ τους δυο τουλάχιστον. 

     Και μιλώ πάντα για την περίπτωση των «δύο» γιατί για πάνω από δύο είναι άλλες οι «μουσικές και οι καταστάσεις».

     Κι αν το πρωί, παρά τις παραινέσεις μου και την καλή σας θέληση «δεν», να που είναι και το βράδυ. Το βράδυ οπωσδήποτε όμως! Κλείστε την τηλεόραση, ή καλλίτερα μην την ανοίγετε καθόλου. Ας πούμε ότι φάση ήταν κι αυτή με την τηλεόραση να είναι πάντα  ανοιχτή έστω και χαμηλωμένη. Φάση και πέρασε. Τι θα χάσουμε δηλαδή; Το ότι μας «ξανασώσανε»; Το ότι θύμωσε η Τρόικα ως άλλη Θυμιώ και δε θα ’ρθει ούτε αυτή τη Δευτέρα; Έχει Δευτέρες μπροστά της η Τρόικα! Μια ζωή έχει μπροστά της εδώ που επιτρέψαμε να φτάσουν τα πράματα. (Χωρίς να αποκλείω «εκπλήξεις» γιατί σύντομα δε θα ’χουμε τίποτα να χάσουμε και ξέρουμε τι κάνουν όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα.) 

     Κλείστε και τον υπολογιστή. Καμιά διαδικτυακή επαφή δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επαφή την άλλη. Κανένα Blog δεν μπορεί να προσφέρει την ηδονή ενός ή γιατί όχι και δύο συνεχόμενων οργασμών. 

     Το «πρωινό» το τακτοποιήσαμε. 

Για μεσημέρι, πριν τη σιέστα (που οι ισπανοί αν και μπορεί να την εφεύραν δεν την απολαμβάνουν πια γιατί δουλεύουν 8 με 8 το βράδυ, τουλάχιστον) προτείνω: Antonio Banderas. (τραγουδάει καλλίτερα απ’ ό,τι παίζει.) : «LA BELLA MARÍA» «Η Όμορφη Μαρία».

Για μετά τη σιέστα, κάτι πιο light, τον Enrique ως προετοιμασία αλλά και ως υπόσχεση ή και δέσμευση (αγγλόφωνος λαός είμαστε πια, καταλαβαινόμαστε): “TONIGHT I’M FUCKING YOU” λέει η τελευταία του «Μεγάλη Επιτυχία».

Και για βραδινό, για «δείπνο», χωρίς δεύτερη σκέψη: Buika: «LA Niña de Fuego». («Το Κορίτσι της Φωτιάς»). Εδώ πάνε κεριά, τζάκι (αν υπάρχει), κρασί, Ribera de Duero «χρησιμοποιώ» εγώ. (Ακόμα μπορώ να τ’ αγοράζω.)

     Επίσης για το βράδυ, πάνω στην «ένταση», αν έρθει δε και υπερένταση ακόμα καλλίτερα, λειτουργεί και η Ana Belén. «Derroche». «Ξόδεμα ή Λιώμα»

     Τώρα, ίσως και με το δίκιο του κάποιος μπορεί να μου πει: "αν μπορούσαμε να το κάνουμε πέντε φορές την ημέρα, θα το κάναμε επάγγελμα, άνεργοι που είμαστε..." Έστω μία όμως;

                                                                                             Καλό Μήνα.

Υ.Γ.: Για όσους δεν έχουν ούτε «έτερον ήμισυ» ούτε και κάτι άλλο πρόχειρο, υπάρχει λύση, παλιά, δοκιμασμένη. Και σ’ αυτή την περίπτωση δε χρειάζεται καν μουσική. Σιωπή. Αυτό ταιριάζει. Ούτε μουσικές ούτε τυμπανοκρουσίες. Γιατί δεν είναι γιορτή να μην έχεις κάποιον ν’ αγγίξεις. Κι ας μας πουλάνε χρόνια τώρα, ανέραστη, αυνανιστική αυτάρκεια. Είναι πιο παλιός ο Έρωτας απ’ το Σύστημα και ξέρει καλλίτερα. Θέλει δύο. Ούτε παραπάνω ούτε λιγότερους. Το ν’ αγγίζεις απλώς το εαυτό σου, δεν είναι αυτάρκεια. Είναι η καραμέλα που επιτρέψαμε να μας ρίξουν στην «Κόκα Κόλα» μας. 

                                                                                                                 EL GRECO

PLÁCIDO DOMINGO-JOSÉ CARRERAS- ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ "FORMOZA"

Μια ιστορία ανάμεσα σ' έναν καταλανό κι έναν μαδριλένιο.

"Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΤΑΤΙΑΝΑΣ"

                                     

    Μπορώ επίσης να το τιτλοφορήσω "GAY PRIDE"

ή όπως το λένε οι ισπανοί: 

     "EL PIQUETÓN DE PIQUÉ"

(σε ελεύθερη αλλά συγχρόνως και ακριβή μετάφραση: ΤΟ ΠΡΗΞΙΜΟ ΤΟΥ ΠΙΚΕ)

ή 

ΙΒΗΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ Ή Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ PIGS

           
 (Στο ρόλο της Ωραίας Ελένης η Shakira)

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΓΙΑ ΙΣΠΑΝΙΑ

    

(Με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου) 

     Μια εβδομάδα και πλέον μετά τις δεύτερες, τις για τετράμηνο περίπου αποφασιστικές εκλογές, με τον νέο Πρωθυπουργό να βγαίνει Μονόφθαλμος από το Νοσοκομείο (τουλάχιστον πήγε σε Κρατικό κι ελπίζω να μην εγχειρίστηκε για ν’ αποδείξει ποιος βασιλεύει στους τυφλούς) οι έλληνες πια ξένοιαστοι και παρασυρόμενοι από το γενικότερο κλίμα ευφορίας που επικρατεί στη χώρα, σπεύδουν κατά χιλιάδες μην πω κατά εκατομμύρια σε όποιο τουριστικό γραφείο βρουν μπροστά τους, (το ψείρισμα,  «να δω κι εδώ, να πάρω τιμή κι από κει» δεν συνάδει με την ευημερία που ήδη παρατηρεί κανείς στα πρόσωπα των ελλήνων έστω και μόνο λίγες μέρες μετά τις εκλογές) σπεύδουν να

ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΩΣ

     Πολλές φορές απόρησα γιατί μόνο εμείς, οι έλληνες του εξωτερικού, απ’ όλους τους πολίτες του εξωτερικού που ανήκουν στη «Δύση», δε μπορούμε να ψηφίσουμε στην Πρεσβεία της χώρας που βρισκόμαστε;

MERCATO DI ALEGRIA

    Μόλις έλαβα αυτό το ωραίο δώρο από την Έλλη και θέλω να το μοιραστώ με τους φίλους μου και με τους φίλους του EL GRECO.

    Στην Αγορά της Φλωρεντίας, ένα απόσπασμα από την όπερα Κάρμεν!

ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ: "LOS GRITONES" ("ΟΙ ΦΩΝΑΚΛΑΔΕΣ") Κι ο Ραχόι

     Μια Μικρού, πραγματικά μικρού Μήκους ταινία, (1,25) του Roberto Pérez Toledo που αξίζει να τη μοιραστώ  με τους φίλους του EL GRECO για πολλούς λόγους. Και εύστοχο είναι, και λακωνικό, και "Ύμνο" στη Γυναικεία  Ειλικρίνεια το λες αλλά σήμερα, μου το θύμισε κυρίως ο Πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο κύριος Ραχόι

ΠΑΡΤΥ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ: FEDERICO GARCÍA LORCA (1898-1936)

     Γενέθλια σήμερα. Σα σήμερα, 5 Ιουνίου το 1898 γεννήθηκε ο άνθρωπος που τολμώ να πω ότι αγαπήθηκε στην πατρίδα μας περισσότερο απ’ όσο στη δικιά του.

PENA PENITA PENA

Καλό μήνα!

       Αλλά δεν είναι καλά τα νέα από την Ισπανία. Οι "Αγορές" δεν ξέρω τι έπαθαν πάλι πάντως "δεν ξύπνησαν καλά". Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, συνηθισμένες είναι αυτές με κάτι τέτοια "κακά ξυπνήματα"

      Το πρόβλημα που εγώ -ας πούμε διαισθάνομαι, (περπάτησα σήμερα στη Μαδρίτη

Για μια Αρχή ωραία, με μουσική αλλά κυρίως μια μικρή απόδειξη ότι το φλαμένκο δεν είναι είδος μουσειακοτουριστικό.

«Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα»

Σας καλωσορίζω στο blog «Greco-Land». 

Blog ή Τόπο και Τρόπο Συνάντησης όσων αγαπούν ή θέλουν να γνωρίσουν την Ισπανία. Διαδικτυακά ή από κοντά. Για όσους θέλουν να ταξιδέψουν στην Ισπανία χωρίς γκρουπ και πρόγραμμα αλλά  επιθυμούν και να ’χουν μια δυο ξεναγήσεις κάπου που τους ενδιαφέρει. Κι έχει πολλά η Ισπανία που μας ενδιαφέρουν εμάς τους έλληνες.
Καθεδρικούς Ναούς γεμάτους Δάκρυα. Του Αγίου Πέτρου ή άλλων θνητών καθόλου αγίων που κάποια Ιδέα απαρνήθηκαν και μετά μετάνιωσαν. 
Μουσουλμάνους που αναζήτησαν νερό στη Yerma την άνυδρη Ανδαλουσία. 
Πινακοθήκες σαν το Prado το Τhyssen και το Reina Sofía που και μόνο για τη Γκουέρνικα αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς. 
Έχει μύθους διαχρονικούς και παγκόσμιους σαν του Δον Κιχώτη, 
θρύλους σαν του Ελ Σιντ και του Θεοτοκόπουλου, 
θρήνους που ακόμα αντηχούν απ’ την τρομακτική εμπειρία του Ισπανικού Εμφυλίου, 
φωνές σαν των Αγανακτισμένων 
ή άλλες, σαν
του Placido Domingo και της Buika, 
έρωτες που άλλοτε καταλήγουν σε εκστατικό Φλαμένκο κι άλλοτε σε Ματωμένο Γάμο…

Φιλοδοξώ να «μεταγγίσω» στους επισκέπτες της   «Greco-Land»
πότε κάτι απ’ τα τραγούδια και τα μοιρολόγια τής Ισπνίας, 
πότε απ’ την Πολιτική της και πότε από άλλες παρόμοιες «παραστάσεις» 
που κι εδώ "ανεβαίνουν", σε Κεντρικές Σκηνές,
λίγο τις γεύσεις των tapas της (μεζέδες) 
λίγο,
κάτι απ' τα παθιασμένα φιλιά στη μέση του δρόμου 
μετά από γαρίδες σοταρισμένες με σκόρδο, 
να «μεταγγίσω» θέλω κάτι 
πότε απ’ τους Εργάτες και πότε απ’ τους βασιλιάδες της, 
τους ήρωες και τους προδότες της… 
Ό,τι μπορώ από μια χώρα που όπως έλεγε ο Καζαντζάκης «μυρίζει ανθρωπίλα». 
Πολλά χρόνια μετά το επιβεβαιώνω: ακόμα «μυρίζει ανθρωπίλα».

Θα ήθελα στο μέτρο που μπορώ, να μεταφέρω στους επισκέπτες της  «Greco-Land»
κάτι απ’ αυτή τη χώρα και το λαό της που παλεύει με αξιοπρέπεια να ισορροπήσει 
ανάμεσα 
στο «πώς ξύπνησαν οι αγορές» 
και στο πώς θα καταφέρει να ξυπνήσει ο ίδιος καθώς οι ισπανοί ξενυχτάνε, (κι αυτά τα περί Σιέστας είναι Μύθος!) 
κάνουν τη νύχτα μέρα,
ξενυχτάνε
και πίνουν κ
και χορεύουν 
και μιλάνε αλλά κυρίως 
ακούνε.  

Πάνω από 20 χρόνια μετράει η σχέση μου με την Ισπανία κι απ’ αυτά, 
τα 11 ζώντας μόνιμα στη Μαδρίτη,
μετά από τόσα χρόνια δικαιούμαι νομίζω κατηγορηματικά να πω πως 
έλληνες και ισπανοί «συνεννοούμαστε», 
αυτό που λέμε «μιλάμε την ίδια γλώσσα». 

Κι ας έχουν τα αγγλικά γραμμένα στα παλιά τους τα παπούτσια. 
Κάτι γίνεται και τελικά συνεννοούμαστε,
ίσως γιατί γι’ αυτούς δεν είμαστε κάτι διεφθαρμένοι βαλκάνιοι κι μισοί!
Παρότι (ως ένα βαθμό βέβαια) 
και οι ισπανοί τα τελευταία 30 χρόνια προτεραιότητά τους έκαναν 
το κατά κεφαλήν εισόδημα αντί της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, 
είναι ακόμα «ζωντανοί» και δεν τα «τρώνε» εύκολα αυτά τα περί διαφθαρμένων,
δεν τους αρκεί αυτή η όψιμη ανακάλυψη των ευρωπαίων
πως οι έλληνες είναι διεφθαρμένοι.

"Τότε και σεις ανίκανοι" σου λένε οι ισπανοί, "που δεν το καταλάβατε 30 και πλέον χρόνια".

Η επιλογή του ονόματος του Blog αυτού, ως «EL GRECO», 
δεν σχετίζεται με καμιά προσωπική ματαιοδοξία για δημιουργία συνειρμών 
ή ταύτισης με τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο (ελπίζω δηλαδή γιατί διαφορετικά δεν ξέρω ποια ειδικότητα θα μπορέσει να με συνεφέρει.)
Αποκλειστικό Κριτήριο για την επιλογή του ονόματος «EL GRECO» είναι η παγκόσμια αρνητική συγκυρία. 
Το ότι δεν είναι της μόδας πια να λες πως είσαι έλληνας, 
το ότι αυτή τη στιγμή το "ΕΛΛΗΝΑΣ" συνδέεται 
με διάφορους -εφήμερους ελπίζω- προσβλητικούς συνειρμούς 
όπως «Greek statics», "διεφθαρμένος", "κακομαθημένος", "φοροφυγάς"... 

Στην Ισπανία μπορώ με υπερηφάνεια να συστήνομαι έλληνας. Κανένας δε φοβάται ότι θα του ζητήσω δανεικά.

Τώρα, που η Κρίση έκανε ακόμα περισσότερο υπόθεση των Ονείρων τα ταξίδια, 
σκέφτηκα ότι έχει νόημα η δημιουργία αυτού του Blog. 
Για να κρατήσω ζωντανή τη σχέση με όσους ανθρώπους είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω τα τελευταία 20 χρόνια. 
Τη σχέση όχι τόσο με μένα αλλά κυρίως μ’ αυτή τη χώρα, 
την Ισπανία που της οφείλω πολλά. 
Απ’ το ότι δε μ’ έκανε ποτέ να νοιώσω ξένος 
ως την ευλογία να είμαι πατέρας μιας ελληνοισπανίδας.

Στόχος της «Greco-Land» είναι να γίνει ένας χώρος όπου θα συναντιούνται 
εμπειρίες, 
γνώσεις, 
γνώμες 
και ειδήσεις που σχετίζονται με τη δεύτερη πατρίδα μου. 

Μήπως συνεχίσουμε να «ταξιδεύουμε» ακόμη και στα δύσκολα.

                                   Ευχαριστώ και σας περιμένω στην Ισπανία.

                                                          Μαδρίτη, 29/5/2012

                                                                     ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΜΤΣΙΟΥΛΗΣ.