Διάλεξα μία απ' τις τόσες καταπληκτικές ευχές ωδές και μαντινάδες που έφτασαν σ' αυτιά και μάτια και καρδιά...
Και τί δεν έλαβα χθες για τη γιορτή μου.
Διάλεξα μία απ' τις τόσες καταπληκτικές ευχές για να πω ένα Μεγάλο Ευχαριστώ σ' όσους μπήκαν στον κόπο να ευχηθούν -έχει και κόπο ειδικά αν βάλεις ψυχή στην ευχή-
κάποιοι άμεσα άλλοι έμμεσα,
κάποιοι το είπαν, άλλοι το έδειξαν πάντως έλαβα ένα μεγάλο “σ' αγαπάμε” χθες.
Αυτό κι αν είναι δώρο!
Ειδικά για κάτι σαν και μένα
και γενικά όσους δεν κοκορεύονται ότι μπορούν χωρίς αγάπη.
Θα προσπαθήσω κάτι καλό να το κάνω, κάπως να το μεταποιήσω αυτό το : “Σ' αγαπάμε”
“...υμνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.”
Λόγω του Ταξιδιού που πρότεινα για φέτος, τα
Σουρεαλιστικά Σουαρέ
(παράλληλα με κείνο το Χταπόδι και Σπέρμα στη Βόρειο Ισπανία)
νά πώς μου ευχήθηκε η Πέπη... Με μια Ωδή που έγραψε ο Λόρκα για τον Νταλί.
Ευχαριστώ πολύ και Καλή Αντάμωση όπου και όποτε.
El Greco
(Σαλβαδόρ και Φεδερίκο)
Υμνώ την όμορφη προσπάθειά σου από καταλάνικα φώτα,
την αγάπη σου για κάθε τι που έχει μια δυνατή εξήγηση.
Υμνώ την αστρονομική και τρυφερή καρδιά σου,
την καρδιά σου, της τράπουλας, την αλώβητη καρδιά σου.
Υμνώ το άγχος του μνημείου που κυνηγάς αδιάκοπα,
το φόβο της συγκίνησης που σε καρτερά στο σοκάκι.
Υμνώ τη μικρή σειρήνα του πελάγους που σου τραγουδά,
ανεβασμένη σ’ ένα ποδήλατο από κοράλια και κοχύλια.
Μα πάνω απ’ όλα υμνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.
Πριν από τον πίνακα που υπομονετικά σχεδιάζεις,
πριν από τον κόρφο της Τερέζας, με το περίβλημα της αϋπνίας,
πριν από τη σφιγμένη μέση της αχάριστης Ματθίλδης,
έρχεται, πάνω απ’ όλα, η φιλία μας ζωγραφισμένη, σα το παιχνίδι της χήνας.
Δαχτυλογραφικά αποτυπώματα από αίμα πάνω στο χρυσό,
ραγίζουν τη καρδιά της Καταλονίας, της αιώνιας.
Αστέρια σα γροθιές, δίχως τον γύπα, σε φωτίζουν,
όσο η ζωή κι η ζωγραφική σου ανθίζουν.
Μη κοιτάς τη κλεψύδρα με τις μεμβράνινες φτερούγες,
ούτε το αλύγιστο δρεπάνι των αλληγοριών.
Ντύσε και ξέντυσε το πινέλο σου πάντα στον αγέρα,
μπροστά στη θάλασσα που βρίθει από πλοία και ναυτικούς.
Απόσπασμα από την "Ωδή στον Σαλβαντόρ Νταλί" (Lorca Federico Garcia)Μετάφραση Ράνιας Τζεν
Και τί δεν έλαβα χθες για τη γιορτή μου.
Διάλεξα μία απ' τις τόσες καταπληκτικές ευχές για να πω ένα Μεγάλο Ευχαριστώ σ' όσους μπήκαν στον κόπο να ευχηθούν -έχει και κόπο ειδικά αν βάλεις ψυχή στην ευχή-
κάποιοι άμεσα άλλοι έμμεσα,
κάποιοι το είπαν, άλλοι το έδειξαν πάντως έλαβα ένα μεγάλο “σ' αγαπάμε” χθες.
Αυτό κι αν είναι δώρο!
Ειδικά για κάτι σαν και μένα
και γενικά όσους δεν κοκορεύονται ότι μπορούν χωρίς αγάπη.
Θα προσπαθήσω κάτι καλό να το κάνω, κάπως να το μεταποιήσω αυτό το : “Σ' αγαπάμε”
“...υμνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.”
Λόγω του Ταξιδιού που πρότεινα για φέτος, τα
Σουρεαλιστικά Σουαρέ
(παράλληλα με κείνο το Χταπόδι και Σπέρμα στη Βόρειο Ισπανία)
νά πώς μου ευχήθηκε η Πέπη... Με μια Ωδή που έγραψε ο Λόρκα για τον Νταλί.
Ευχαριστώ πολύ και Καλή Αντάμωση όπου και όποτε.
El Greco
(Σαλβαδόρ και Φεδερίκο)
Υμνώ την όμορφη προσπάθειά σου από καταλάνικα φώτα,
την αγάπη σου για κάθε τι που έχει μια δυνατή εξήγηση.
Υμνώ την αστρονομική και τρυφερή καρδιά σου,
την καρδιά σου, της τράπουλας, την αλώβητη καρδιά σου.
Υμνώ το άγχος του μνημείου που κυνηγάς αδιάκοπα,
το φόβο της συγκίνησης που σε καρτερά στο σοκάκι.
Υμνώ τη μικρή σειρήνα του πελάγους που σου τραγουδά,
ανεβασμένη σ’ ένα ποδήλατο από κοράλια και κοχύλια.
Μα πάνω απ’ όλα υμνώ μια κοινή σκέψη
που μας ενώνει τις μαύρες και χρυσαφένιες ώρες.
Δεν είναι η Τέχνη το φως που μας τυφλώνει τα μάτια.
Πρώτα είναι η αγάπη, η φιλία κι η μονομαχία.
Πριν από τον πίνακα που υπομονετικά σχεδιάζεις,
πριν από τον κόρφο της Τερέζας, με το περίβλημα της αϋπνίας,
πριν από τη σφιγμένη μέση της αχάριστης Ματθίλδης,
έρχεται, πάνω απ’ όλα, η φιλία μας ζωγραφισμένη, σα το παιχνίδι της χήνας.
Δαχτυλογραφικά αποτυπώματα από αίμα πάνω στο χρυσό,
ραγίζουν τη καρδιά της Καταλονίας, της αιώνιας.
Αστέρια σα γροθιές, δίχως τον γύπα, σε φωτίζουν,
όσο η ζωή κι η ζωγραφική σου ανθίζουν.
Μη κοιτάς τη κλεψύδρα με τις μεμβράνινες φτερούγες,
ούτε το αλύγιστο δρεπάνι των αλληγοριών.
Ντύσε και ξέντυσε το πινέλο σου πάντα στον αγέρα,
μπροστά στη θάλασσα που βρίθει από πλοία και ναυτικούς.
Απόσπασμα από την "Ωδή στον Σαλβαντόρ Νταλί" (Lorca Federico Garcia)Μετάφραση Ράνιας Τζεν
No comments:
Post a Comment