ΠΑΤΡΙΚΟ ΠΑΡΤΥ

Γεννήθηκε μια νύχτα βροχερή (αυτό το βάζω εγώ) σαν και σήμερα, 26 Δεκεμβρίου του 1939.

Ήταν μια καταπληκτική χρονιά κι αυτή που θ’ άρχιζε ακόμα καταπληκτικότερη.

Και φάνηκε απ’ την αρχή ότι στη ζωή ο πατέρας μου θα είχε μια θριαμβευτική πορεία.

Τα πρώτα του γενέθλια τα έκανε ήδη ως γιος ήρωα. Πρόλαβε ο πατέρας του και σκοτώθηκε πρώτος-πρώτος στο Αλβανικό Μέτωπο για να υπερασπιστεί αυτό που τώρα λένε ότι για να είσαι ρεαλιστής πρέπει να μην υπερασπίζεσαι.

Τα πρώτα χρόνια της ζωή του ήταν πάρα πολύ εύκολα διότι είχε μαζί με την κατά ενάμιση χρόνο μεγαλύτερη αδερφή του πολύ Ελευθερία στο σπίτι. Έλειπε η μάνα τους συνέχεια γιατί πουλούσε τσιγάρα στα γύρω χωριά.

Από πολύ μικρός φάνηκε ότι είχε μεγάλη κλίση στο σοβάτισμα κι έτσι στα 12 του, ξεκίνησε να κουβαλάει λάσπη ως απλώς βοηθός…

Σύντομα όμως το ταλέντο του έδωσε καρπούς κι άρχισε μόνος του ν’ αναλαμβάνει σπίτια, το καλλίτερο σοβάτισμα σε όλο το Walnut Grove…

            Απ’ όλα τα σπίτια τού χωριού πέρασε ο πατέρας μου…

Κι άρχισε η ανέλιξη τής καριέρας του σιγά-σιγά, άρχισε ν’ ανεβαίνει και ν’ ανεβαίνει, σκαλωσιά, σκαλωσιά, άπειρες σκαλωσιές… Κι έχτιζε και σοβάτιζε κι έβαφε αυτό που τώρα γκρεμίζεται…

           Την Αξιοπρέπεια την έχτισε, τον Αυτοσεβασμό τον σοβάτισε κι έβαλε χρώματα έντονα στην Αυτάρκεια.

Όχι ότι έκανε τίποτα το ξεχωριστό, αυτό που έκαναν εκατομμύρια έλληνες, τότε που οι έλληνες δεν θεωρούσαν κατόρθωμα το να γίνεις πλούσιος σ’ ένα Σαββατοκύριακο. Εκατομμύρια ελλήνων για πάνω από έναν αιώνα το ίδιο που ’κανε κι ο πατέρας μου έκαναν. Έχτιζαν, σοβάτιζαν και έβαζαν Χρώμα όπου και όπως μπορούσε ο καθένας στη γκρίζα κατά τ’ άλλα ζωή τους. Πού να φανταστούν τόσα εκατομμύρια ωραίων ταπεινών ελλήνων ότι θα ’ρθει μια μέρα που μια συμμορία ελαχίστων θα τα γκρεμίσει όλα άρον-άρον σε χρόνο ελάχιστο;

       Αυτά μπόρεσε, αυτά μας έδωσε ο πατέρας μου: Αξιοπρέπεια, Αυτοσεβασμό και Παράδειγμα Βίου. Και μια φωτογραφία επίσης ενός νεαρού είκοσι ενός χρόνων για να ’χουμε για παππού… Πιο πολύ μας μίλησε η φωτογραφία τού νεαρού παππού παρά ο πατέρας μου. Έλειπε για δουλειά. Και μετά κατ’ ευθείαν σχεδόν σπίτι. Με μια μικρή στάση για τσίπουρο. Μεγάλη αγάπη στο τσίπουρο. Στα λόγια καμία. Λόγια ελάχιστα. Συμβουλή μόνο μία: να μην πάρουμε ποτέ κάτι που δεν είναι δικό μας. Από άλλα πατρικά, τρυφερά ή γλυκερά Τίποτα. Πού να ξέρει ο έρμος από πατρικά; Ούτε κακό ούτε καλό πρότυπο είχε ποτέ. Μόνος, με αυτοσχεδιασμό έκανε ό,τι μπορούσε. ΟΛΑ όμως όσα μπορούσε.

       Τώρα μόνο, έπρεπε να φτάσω στα 43 μου για να καταλάβω ότι ήταν πάρα πολλά και ένα κι ένα όλα.

       Κάναμε και ταξίδια με τον πατέρα μου. Και στο Βόλο πήγαμε καμιά δεκαριά απογεύματα για μπάνιο, και στην Αιδηψό για λουτρά  4-5 καλοκαίρια ολόκληρη εβδομάδα.

       Απ’ όλα όμως το πιο αγαπημένο του ταξίδι ήταν στο Καφενείο… Άλλη θα ’ταν η ποσότητα της τοπικής παραγωγής του τσίπουρου αν δεν είχε γεννηθεί στη Λάρισα ο πατέρας μου μια μέρα σαν τη σημερινή.

       Δούλεψε απ’ τα 12 μέχρι τα 67 του, γι’ αυτό και απολαμβάνει σήμερα ολόκληρα 540 ευρώ σύνταξης. Γι’ αυτό και μπορεί χωρίς βοήθεια απ’ τα παιδιά του να πληρώνει το χαράτσι-ενοίκιο που του βάλαν μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

       Δεν καταφέραμε ποτέ να πούμε πολλά πολλά. Πίστευε και πιστεύει ότι τα σημαντικότερα δε λέγονται.

       Και για να μην ακούει αηδίες βρήκε τον τρόπο του, έστησε το Μεγάλο Κόλπο και κουφάθηκε. Πολύ νωρίς.

       Κι έτσι, όταν εγώ στην εφηβεία οργισμένο νιάτο έλεγα πολλά και όλα θυμωμένος, γλίτωσε, δεν τ’ άκουγε. Και γλίτωσε και μένα απ’ τη ντροπή που θα ένοιωθα σήμερα.

       Τώρα μπορώ να πω ότι είναι μια λύση το να κουφαθεί κανείς. Γλιτώνει από πολλά.

       Κι ακόμα τον εξυπηρετεί εκείνη η φυσική του απόφαση. Δεν άκουσε ποτέ για παράδειγμα ούτε Πάγκαλο ούτε Πρετεντέρη. Το αξιοπερίεργο είναι Πώς και Γιατί λέει ότι αυτοί είναι μπάζα αφού ποτέ δεν τους άκουσε να μιλούν;

            Δουλειά του ήταν να πετάει μπάζα, κάτι θα ξέρει.

Χρόνια Πολλά μπαμπά.  Και θα σου δείξει η Ειρήνη το βίντεο, άλλο βίντεο αυτό, δε θα σε πάρει απ' το χωριό κι απ' το καφενείο να σου κάνει το Γύρο του Κόσμου. Το Γύρο της Ζωής σου θα κάνει. Είναι αυτό που φτιάξαμε με το Γιωργάκη πριν 3 χρόνια για τα 40 χρόνια. Για την Επέτειο Έκπληξη που σας κάναμε. Με κλαρίνα με βιολιά... Με τόσες χήρες... Πάνε οι περισσότεροι φίλοι σου. Ο Νόμος του Τσίπουρου στις περισσότερες περιπτώσεις...

Το βίντεο είναι μια Ανασκόπηση στη ζωή σας με τη μαμά. Ελάχιστο Δώρο για την Επέτειο Γάμου Σοβατζή και Οικοκυράς.

           Είναι και για μένα μια ευκαιρία να εκτεθώ λίγο ακόμα σε γνωστούς και άγνωστους φίλους που το τελευταίο διάστημα μου στάθηκαν πολύ. Να ξέρουν ποιος είμαι κι από πού έρχομαι… Γιατί αυτό είμαστε στο κάτω-κάτω: η συνιστώσα ενός Χτίστη και μιας Μαγείρισσας.

Χρόνια Πολλά μπαμπά.

43 χρόνια μετά σου λέω ότι καλά έκανες και κουφάθηκες. Προς τα κει πάμε όλοι. Όλοι θα κουφαθούμε. 

Άκου "Μαζί τα φάγαμε" με έλληνες σαν τον πατέρα μου, τον παππού μου και άλλα πολλά εκατομμύρια τέτοιων ελλήνων…

 Βαλένθια, 26-12-2012

Γιάννης