12 Nov 2012

ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΒΑΤΑ: Μικρή συμμετοχή στο ασυνειδητοποίητο ακόμα Πένθος.


   
     Με αφορμή την ψήφιση του Προϋπολογισμού του 2013 και με αιτία την γενική Παρακμή των τελευταίων πολλών χρόνων θυμήθηκα ένα ποίημα της Κικής Δημουλά επίσης γενικό δεκανίκι μου των τελευταίων πολλών χρόνων. Χωρίς να είμαι σε κατάσταση transit και χωρίς κανένα κληρονομικό χάρισμα από καμία απ’ τις δυο γιαγιάδες προβλέπω Πένθος.

Βαρύ.

     Επειδή όπως λέει κι οBertrand Russell, «Δε θα πεθάνω για τα πιστεύω μου γιατί μπορεί να κάνω λάθος» σκέφτομαι συνέχεια: μήπως δεν έχω καταλάβει κάτι; Μήπως η μειωμένη μου αντίληψη με κάνει να υποφέρω άδικα; Μήπως οι 153 Βουλευτές που στις 7 Νοεμβρίου ψήφισαν τα μέτρα και στις 11 του ίδιου μήνα τον προϋπολογισμό, έχουν καταλάβει κάτι που εγώ αδυνατώ;

     Και κάθομαι και τους φέρνω στο μυαλό μου έναν έναν… Τον Άδωνη,  τον Μιλτιάδη (Βαρβιτσιώτη), τον Γιακουμάτο, την Τζάκρη αυτή του ΠΑΣΟΚ που λέει ότι διαφωνεί με όλα αλλά θα τα ψηφίσει όλα…


     Και μόνον αυτοί οι τέσσερις φτάνουν για να μην περάσουν τα μέτρα, πάμε στους 149.

     Αν υπήρχαν κριτήρια για να μπορεί να μπει ή όχι κανείς στη Βουλή. Εκτός από τις ψήφους που θα πάρει. Άλλα Κριτήρια, λίγο πιο Επιστημονικά.

     Όπως για παράδειγμα για να γραφτείς σε μια Δημόσια Πισίνα, εδώ στην Ισπανία τουλάχιστον, σου ζητούν ένα πιστοποιητικό από καρδιολόγο.

     Στην περίπτωση των Βουλευτών θα έπρεπε κάτι επιπλέον να απαιτείται, δε λέω από καρδιολόγο, από άλλη Ειδικότητα.

     Είναι δυνατόν το μέλλον ενός λαού, το όποιο μέλλον του όποιου λαού να εξαρτάται από μια γυναίκα που λέει ότι διαφωνεί με όλα αλλά θα τα ψηφίσει όλα και να μην επεμβαίνει Ψυχίατρος;

Υ.Γ.1: Τα ονόματα που αναφέρθηκαν, αναφέρθηκαν τυχαία, συμβολικά και με την «καλή έννοια» Σε κάθε περίπτωση είναι μια πρόχειρη αναφορά σε Ελαφριά Περιστατικά. Για τη ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα ούτε λέξη. Εδώ η Πολιτική Επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, εγώ θα μιλήσω;

Υ.Γ.2: Δεν είναι για Πένθος και μόνον ότι μιλάμε πια εύκολα, καθημερινά, ελαφρά τη καρδία περί εμφυλίου πολέμου λες και μιλάμε για την παλαιά εκείνη σειρά «ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ»; Και πρέπει τώρα εγώ να φανταστώ ως Τζιώρτζ Χάζαρντ τον Αλέξη και ως Όρυ Μέιν τον Σαμαρά; (Μαύροι στην παρανομία υπάρχουν πάντως για το conflict που πρέπει να έχει κάθε Δράμα. Και Κου Κλουξ Κλαν επίσης, πανέτοιμη έχουμε, και ούτε καν στα παρασκήνια, επί Σκηνής πια.)

Υ.Γ.3: "Κλαίω, γιατί ο φόβος βάζει τα καλά του και περιμένει..."

                                                                                                    Μαδρίτη  

                                                                                                              EL GRECO



ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΒΑΤΑ

Κική Δημουλά,

Από τη συλλογή: Το Λίγο του Κόσμου


Πότιζε συ τη γλάστρα
κι άσε να κλαίω.
Μόνο γράφε του λόγους,
μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη.
Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη
πως βασανίστηκα για όλα.

Γράψε πως κλαίω για έναν καθρέφτη.
Άλλοτε διακοσμητικό στοιχείο,
μαντείο τώρα.
Για την ξερή καληνύχτα
που λεν οι μικρές πιθανότητες
και ξοφλάνε.
Γράψε πως κλαίω για το παράθυρό σου,
κλειστό κι ακαλημέριστο
και μελαγχολικό εκ γενετής του.
Για τα πουλιά της τελευταίας δεκαετίας.
Τον τρόμο τους με τις κεραίες τηλεοψίας.
Για την προσαρμογή τους ύστερα,
και τα πετάγματά τους
σ’ αυτά τα σιδερένια δέντρα.
Που μάθανε να τραγουδούν σε σιδερένιους κλώνους.

Γράφε.

Γι’ αυτό το Σαββατόβραδο που θάφτηκε
ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια
Στη Φραγκόκλησα.
Για το φεγγάρι που πενθεί – φοράει
μαύρη γραβάτα σύννεφο,
γράψε πως κλαίει.
Κλαίω γιατί με ρώτησες
αν είδα την πανσέληνο.
Όχι, τίποτα ολόκληρο δεν είδα και δεν έζησα.
Κλαίω που τα παιδιά κρατούν τη σάκα τους
σαν τελειωμένη κιόλας γνώση,
και στων αγίνωτων ωρών
την τρυφερή καθησύχαση δεν πάνε
και δεν παίζουν.



Γράψε πως κλαίω για τις μητέρες.
Τις πιο παλιές μητέρες μου.
Τις λεπτές κι όμορφες,
των παραθύρων ερωμένες,
αρπίστριες του αγναντέματος,
που τις επήρε απρόφταστες ο θάνατος
κι αυτές μακροημερεύουν μητρικές
σε σαλονιού φωτογραφίες
και σε κεντήματα.

Κλαίω γιατί ανάψανε τα φώτα
κι η Κυριακή κουλουριασμένη γάτα
στο παράθυρό μου.
Ο φόβος βάζει τα καλά του
και περιμένει.

Γράφε.
Πως κλαίω για τους τυφώνες,
το λίγο φαΐ
το κάθε Λίγο,
για τους σεισμούς
χωρίς προειδοποίηση.
Κλαίω επειδή χαμένη πάει
η είδη που μου ’φερες
πως είδες χθες την πρώτη πεταλούδα.
Κλαίω γιατί δεν είδηση το εφήμερο.

Γράφε. Κλαίω
επειδή η τύχη κλείστηκε στο σπίτι της,
η αναβολή έφτασε στον δήμιο,
το παγούρι έχει φτάσει στην έρημο,
η νεότης έχει φτάσει στη φωτογραφία.
Κλαίω γιατί ποιος ξέρει ποιος θα κλείσει
των ημερών μου τα μάτια.

Πότιζε συ τη γλάστρα
κι άσε να κλαίω επειδή…







No comments:

Post a Comment