31 Dec 2021

2022: ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ

Συμπληρώνονται δυο χρόνια πανδημίας και αναβολής ονείρων και σχεδίων.

Το 2020 κάναμε μόνον δύο ταξίδια.

Το 2021, τα δύο, έγιναν 20.

Αυτό μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία. Εκεί βασίζεται η Ελπίδα και η Ευχή μας για το 2022. Στη Λογική και στην Επιστήμη.

Να υπερπολλαπλασιαστούν τα καλά στη ζωή μας ώστε να μην κατεβάζουμε τον πήχη, να μη ζούμε με ψίχουλα χαράς, να μη συνηθίσουμε να ζούμε με το Λίγο του Κόσμου!

(...) Χαμογελῶ.

Ἡ καμπύλη τοῦ χαμόγελου,

τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,

μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,

ἕτοιμο.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

πέρασε στόχος κάποτε.

Καὶ προδιάθεση νίκης. (...)

                                              Κική Δημουλά.


Ευχαριστώ από καρδιάς όλους τους συνταξιδιώτες. Όλους, ακόμα και όσους απλά ενδιαφέρθηκαν κάποια στιγμή, ρωτήσαν αλλά τελικά αποφάσισαν κάτι άλλο. 

Στόχος, το κάθε φορά και καλύτερα, και καλύτερα είναι μόνο το ανθρωπινότερα.

Μαζί με όλα τα ταξίδια των προηγούμενων χρόνων, φέτος θ' ανοίξουμε φτερά και για κάποια καινούρια κι ανάμεσά τους είναι το Περού, ο Υπερσιβηρικός και η Αίγυπτος. Καλή αντάμωση κι ως τότε...

Υγεία, δύναμη να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα απ’ την αρχή κάθε φορά που η συγκυρία γκρεμίζει τα προηγούμενα και τέλος, να υπάρχει πάντα χώρος και χρόνος στη ζωή μας ώστε όλοι μαζί να κάνουμε Ταξίδια Έργα Τέχνης. Τίποτα  μέτριο, τίποτα πρόχειρο και βιαστικό. Όλα με αγάπη, Έργα Τέχνης.

                 El Greco

28 Nov 2021

ALMUDENA GRANDES: ΑΥΛΑΙΑ- "Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς θαυμασμό"

Δυστυχώς χθες έφυγε πολύ νωρίς μια σπουδαία γυναίκα, συγγραφέας, αρθρογράφος, αγωνίστρια,  άνθρωπος που ενδιαφέρονταν για το πού και πώς πάει ο κόσμος πει ζει.Η Αλμουδένα Γκράντες πέθανε στα 61 της. Δύο πάθη ειχε: το γράψιμο και το τσιγάρο. Το ένα τη σκότωσε,  καρκίνος καλπάζων. Ελπίζει τώρα στο άλλο πάθος της, να της δώσει λίγη ζωή απ την άλλη, αυτή που λέμε αιώνια. 


Ένα απ' τα πολύ ωραία και πολύ σωστό νομίζω που έχει γράψει είναι η φράση που συνοδεύει και τη φωτογραφία της, με την οποία αποχαιρετά το κόσμο, τους φιλους και τους αναγνωστες της από τη σελίδα της.

"Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς θαυμασμο" Α.G

El Greco

2 Nov 2021

ΑΥΛΑΙΑ: ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ

Προχθές βράδυ στο Ρήγιο τής Καλαβρίας, κάτω-κάτω στη μπότα τής Ιταλίας έκλεισε η σεζόν, έκλεισε μια τουριστική περίοδος δύσκολη, πολύ δύσκολη ειδικά σε σχέση με την περσινή πολύ-πολύ πιο δύσκολη! Γιατί πέρυσι σχετικά νωρίς χάθηκε κάθε πιθανότητα να γίνει οποιοδήποτε ταξίδι κι έτσι δε βασανίζονταν κι η ψυχή απ’ την ελπίδα.


Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό το εκπληκτικό φως που λέγεται ελπίδα, μας παιδεύει και καμιά φορά μάς αρρωσταίνει, καλύτερα λες να μην έχω τίποτα να περιμένω κι ό,τι έρθει καλώς να ορίσει!

Τέτοιο καιρό πέρυσι, 9 Νοεμβρίου νομίζω ξεκίνησε η μεγάλη νύχτα τής κάθε μέρας μας επί μήνες. Η Μεγάλη Καραντίνα, που υπόσχονταν κάθε φορά κάτι πιο μακρινό, κάτι μελλοντικό για να περνάει εύκολα το κάθε παρόν που αναβάλλονταν. Θυμάμαι στην τηλεόραση κάτι «ειδικούς», άλλοι θυμωμένοι να μας κουνούν το δάχτυλο σα να ήμασταν όλοι 7χρονα κι άλλοι παρηγορώντας μας τρυφερά-τρυφερά σαν να ήμασταν 4χρονα… 

«Δε θα κάνουμε Χριστούγεννα για να μπορέσουμε να κάνουμε Πρωτοχρονιά»

Μετά, «δε θα κάνουμε Πρωτοχρονιά για να μπορέσουμε να κάνουμε Φώτα.»

Ούτε Φώτα θα κάνουμε για να μπορέσουμε να μεταμφιεστούμε σε χαρούμενους τις Απόκριες.

Ούτε Απόκριες θα κάνουμε για να μπορέσουμε να ψήσουμε αρνί.

Το ψάρι στα χείλη των άλαλων ασεβών και ευσεβών ψήθηκε ως το Μάιο. Απ’ το Νοέμβριο ως το Μάιο αναβάλλαμε συνέχεια τη ζωή μας αλλά, μας αρέσει ή όχι, όλα κάποια στιγμή τελειώνουν, και τα καλά αλλά και τα κακά κι έτσι τέλειωσε και το μαρτύριο τής αναβολής έφτασε ο Μάιος και η Άνοιξη και τότε η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως ο τουρισμός ανοίγει. Στις 15 Μαΐου ανοίγει λέει ο Τουρισμός!

Μεγάλη Σύμπτωση, έπρεπε να παίξουμε και λόττο… Τον Σεπτέμβριο του 2020 η ελπίδα και η απελπισία ίσως, μάς είχε οδηγήσει στο να κλείσουμε αεροπορικά για 15 Μαΐου. 

Much Point, πετάξαμε το νόμισμα πάνω, είπαμε 15 Μαΐου, πληρώσαμε από Σεπτέμβριο ό,τι έπρεπε να πληρώσουμε, το Φεβρουάριο εξοφλήσαμε κιόλας κι είπαμε φύγαμε για Ρωσία το Μάιο… Πόλεμος & Ειρήνη... Μόσχα και Αγία Πετρούπολη... 1ο γκρουπ της χρονιάς!

Και μας τίμησαν 33 άνθρωποι σε κείνη την πρεμιέρα, κι έρχονταν οι εργαζόμενοι του Ερμιτάζ να μας δώσουν σα φίλοι παλιοί το χέρι γιατί η αγκαλιά απαγορεύονταν ακόμα, συγκινημένοι που έβλεπαν τη ζωή να επιστρέφει, το πρώτο γκρουπ λέει που μπήκε στο Ερμιτάζ κι άρχισε να τρέχει η χρόνια, άρχισε να το βάζει στα πόδια ο φόβος, οι άνθρωποι άρχισαν να ξαναπιστεύουν στη ζωή τους, να τολμούν πράματα που για 1,5 χρόνο δεν μπορούσαν και να ήθελαν να τα τολμήσουν γιατί απαγορεύονταν κάθε μετακίνηση, ούτε το μυαλό δεν έπρεπε να κινείται, καθηλωμένο στον καναπέ το μυαλό προσεύχονταν στην Αγία Νετφλιξ αλλά το Μάιο πια όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν, πήραμε θάρρος κι είπαμε να κάνουμε κι άλλο βήμα, κι άλλο ταξίδι, πήγαμε στη Νάπολη τον Ιούνιο με 40 ανθρώπους, τρανταχτή επιβεβαίωση πως οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να μην αναβάλλουν άλλο τη ζωή τους, με προσοχή, αλλά ζωή όσο γίνεται κανονική, γέροι πήγαμε γεροί επιστρέψαμε, γέροι πηγαίναμε γέροι επιστρέφαμε, μετά στην Πορτογαλία, μετά ξανά στη Ρωσία, ξανά και ξανά και ξανά, 6 φορές στη Βόρειο Ισπανία, και στην Καταλονία για Σουρεαλιστικά Σουαρέ και ξανά στη Νάπολη κι ύστερα ήρθε το μεγάλο ταξίδι στο Μεξικό, στο Καρτέλ τής Φρίντα, κι ύστερα τα ξανθά παιδιά του Βορρά στη Νορβηγία και τη Σουηδία κι αμέσως μετά το Μενάζ Α Τρουά, 2 φορές στη Γαλλία μας θεράπευσε η ομορφιά, κι ύστερα 3η φορά στη Ρωσία και Ανδαλουσία κι ως χθες το βράδυ, Σικελία, Σικελικός Εσπερινός και Τρισάγιο στο Βέρντι και στον Αρχιμήδη, και στον Εμπεδοκλή και στους Πολεμιστές του Ρηγίου και σ’ όλους όσους πολεμούν παρά τις δυσκολίες που έρχονται στη ζωή τους. 

Κούρσα τρελή η ζωή μου απ' το Μάιο, Παρίσι-Ντακάρ με τα πόδια αυτό το Μάιος-Οκτώβριος! 

Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους συνοδοιπόρους σ’ αυτό το Παρίσι-Ντακάρ, τους στενούς συνεργάτες σε Ισπανία και Ελλάδα, το Reinolfo, τη Kathy, την Paola, την Indira, την Κατερίνα, τον Παναγιώτη, τη Γιώτα, τη Χαρά, την Ελένη, ευχαριστώ από καρδιάς, τούς αγαπημένους μου ταξιδιώτες-μουτζαχεντίν που κάνανε σ’ αυτούς τους μήνες απ’ το Μάιο, 1 ή 2 ή 3 άλλοι 4 κι άλλοι 5 ταξίδια!!!!!!

Ευγνώμων σε όλους τους συνταξιδιώτες. 

Αν σε κάποιο ταξίδι κάτι δεν ήταν όπως θα ήθελαν, αν κάτι μας ξέφυγε από καρδιάς είναι και η Συγνώμη και το βλέμμα πάντα προς το καλύτερο, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Ευγνώμων σε όλους, και σ’ όσους απλά ενδιαφέρθηκαν κάποια στιγμή, ρωτήσαν αλλά τελικά αποφάσισαν κάτι άλλο. 

Ευγνώμων σε συναδέλφους ξεναγούς και tour leader που προσέφεραν φέτος στη Melodrakma και σε μένα προσωπικά τη συνεργασία τους. Άλλοι βάλανε καρδιά, άλλοι βάλανε την πείρα και τον απαράμιλλο επαγγελματισμό τους, άλλοι την ανάγκη τους για λίγη δουλειά, όλοι πάντως κάτι βάλανε και τους ευχαριστώ. 

Στόχος, το κάθε φορά και καλύτερα, και καλύτερα για μένα είναι το ανθρωπινότερα.

Το γκρουπ που τελείωσε χθες στη Σικελία ήρθε να συμπληρώσει τα δώρα που έλαβα όλο το καλοκαίρι. Ήταν ένας συνδυασμός φίλων της Melodrakma και Φίλων του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή που χρόνια τώρα μας τιμά και ταξιδεύει μαζί μας. Ανάμεσα στους συνταξιδιώτες υπήρχε ένα δίδυμο δώρο. 

Απ’ τη μία, ένα παιδί, μια κατάπληκτή έφηβη, η Αγγελική 15 χρονών που δεν έχασε ούτε στιγμή απ’ το ταξίδι και ξέχασε να φορτίσει το κινητό της 3 μέρες, ναι μια έφηβη ξέχασε να φορτίσει το κινητό της γιατί τη συνεπήρε το ταξίδι και πορεύονταν χωρίς την ανάγκη ν’ απαντήσει στα 2.500 μηνύματα που λαμβάνει κάθε λεπτό ο έφηβος.

Και το άλλο δώρο, η Κωνσταντίνα! Μια νέα κοπέλα που ήρθε και τη χτύπησε η ζωή και την καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα αλλά αυτή σηκώθηκε διαψεύδοντας τις προβλέψεις και βήμα-βήμα, πότε με τη βοήθεια του άντρα της, ποτέ με τη βοήθεια του μυαλού της και πότε με τα φτερά της ψυχής είδε όλη τη Σικελία λέγοντας μου με τον τρόπο της πως ο μόνος εχθρός, είναι αδιαφορία και Η παραίτηση!

Σας ευχαριστώ όλους όσους είχατε τα μάτια και τ’ αυτιά σας ανοιχτά κι έτσι μπορέσαμε να μοιραστούμε ιστορίες που είχα να διηγηθώ για τις χαρές και τις λύπες της ζωής κάποιων Άλλων, ήρθε και μας βρήκε φέτος η ζωή των ηρώων του Τσέχωφ, η ζωή των ηρώων τής δικής μας ζωής, η ζωή των εφήβων κάποτε Βάσκων αγωνιστών, η ζωή τής Φρίντα, ο Λεονάρντο Νταβίντσι κι ο Μονέ, ο Νταλί και ο Ντουρούτι, η Σοφία Λόρεν κι όλα τα κορίτσια τής Νάπολης που δεν είχαν την τύχη της, ο Προμηθέας κι ο Αισχύλος, ο τσιγγάνος χορευτής στη Γρανάδας κι ο Λόρκα που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, ιστορίες λεωφορείων, οι ζωές των Άλλων που κάπου λίγο μοιάζουν με τις δικές μας ζωές κι αυτό είναι που μας κάνει παγκόσμιους και κυρίως ανθρώπους. 

Καλή αντάμωση σύντομα κι ευχαριστώ για όλα. 


El Greco


15 Sept 2021

MÉNAGE A TROIS DE LA BEAUTÉ : ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έπεσε η Αυλαία του ταξιδιού στη Γαλλία και μόνο ένα πράμα έχω να πω σε όσους όλα αυτά τα χρόνια τα ‘φερε η ζωή να συνταξιδέψουμε και να μείνει πότε αγάπη πότε εκτίμηση και πότε και τα δυο. 

ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. 


ΤΟ MÉNAGE A TROIS DE LA BEAUTÉ είναι μια ταπισερί κεντημένη στο χέρι και λέξη-λέξη, νότα-νότα διηγείται την Ιστορία τής Ευρώπης και εν πολλοίς του Κόσμου. 70 μέτρα πολύτιμου υφάσματος 7 ημερών δημιουργίας. Στα πρώτα μέτρα του υφάσματος αυτού, χρώματα σκούρα, μαύρο σκεδόν σαν το χρώμα που ‘χε η Ελπίδα τον Μεσαίωνα μέχρι που αρχίζουν και μπαίνουν βελονιές έστω γκρίζας και πάνω στο μαύρο αρχίζει διαφαίνεται Μέλλον… Μια μπεζ κλωστή σχηματίζει ένα  Κάστρο, ύστερα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, μια σιελ κλωστή φτιάχνει το Λίγηρα κι αυτός ξεδιψάει τους ανθρώπους που ανεπαισθήτως κλείστηκαν από τα κάστρα έξω, ο Λίγηρας κάνει τη γη να καρπίσει, τα λουλούδια ανθίζουν, ο Μεσαίωνας ξηλώνεται, αργά αλλά ξηλώνεται, στο βάθος κάτι Κόκκινο φωτίζει το μυαλό και την ταπισερί, η Γαλλική Επανάσταση κατακόκκινη σαν ένα μπιγκ μπανγκ, η Μεγάλη Έκρηξη, η Αποκάλυψη, του Ιωάννη και η Άλλη, η δική μας πλησιάζει, Ροβεσπιέρος κεντάει την Ιστορία, ξυπόλυτος γυρνάει στους δρόμους, ψάχνει να δει αν κάποιος φέρει τ’ όνομά του…



Το ύφασμα απλώνεται, ετούτη η ταπισερί τής Γαλλικής Ιστορίας είναι ένα έργο Τέχνης,  το μπλε του κοβαλτίου στολίζει πίστη χαραγμένη σε βιτρό, στο βάθος του υφάσματος, ένας λαός άγεται και φέρεται , θύμα κακής διοίκησης και ευπιστίας, θύμα μιας άλλης πανδημίας διαχρονικής που λέγεται Βοναπαρτισμός, άλογα τρέχουν παράλογα, διατρέχουν το ύφασμα στο ρυθμό του Ραβέλ, η Μαρί Κιουρί, ο Κορνήλιος Καστοριάδης κι ο Μαρκ Σαγκάλ  μπαίνουν με χρυσή κλωστή στην ταπισερί κι αναζητούν τη θέση τους σε μια  Γαλλία μ’ ανοιχτούς κι ορίζοντες κι αγκάλες, στο βάθος, στα κρυφά, Αφρικανοί ξηλώνονται κλωστή-κλωστή  από μια Γαλλία που κάθε τόσο χρειάζεται δόση υπενθύμισης αντιβοναπαρτικού εμβολίου, τα χρώματα τρελαίνονται, τρέχουν πάνω στο ύφασμα όπως κουτάβι που αφέθηκε ελεύθερο στην εξοχή να παίξει με τους φίλους του, τα μάτια κλείνουν και ξαναβλέπουν επιτέλους την Ομορφιά,  ο Κλωντ Μονέ χτίζει γέφυρες με λουλούδια, ο πόλεμος τις γκρεμίζει, Γάλλοι, Αμερικανοί και Γερμανοί στρατιώτες πετούν ψηλά σαν κουρασμένο σμάρι, η Νορμανδία, η Γαλλία  για μια ακόμα φορά γίνεται Πύλη Ελευθερίας και Ελπίδας,  ένας Γιαπωνέζος καταφθάνει λαχανιασμένος, έρχεται  απ’ το Μέλλον του Μονέ και φτιάχνει Κήπο μέσα στο Ναό του Σαν Βιγκόρ, Φύση και Αγιοσύνη επιτέλους μαζί, ο Λεονάρνττο αποφασίζει να κλείσει τα μάτια των ημερών του  στη Γαλλία και τής προσφέρει το μεγάλο δώρο να κρατάει στην αγκαλιά της για πάντα τον τάφο του Νταβίντσι, ο Ερικ Σατί ψιθυρίζει κάτι στ’ αυτί του Βίνσεντ Βανγκ Γκογκ, ο Βίνσεντ αποφασίζει ν’ ακολουθήσει την απόφαση του Λεονάρντο και προσφέρει στη Γαλλία άλλο ένα δώρο, την αιώνια ζωή του, «εδώ είναι ο τάφος του Βίνσεντ Βαγκ Γκογκ», και λίγο πιο κει ο Φλωμπέρ προσεύχεται στην παλίρροια του Σαν Μισέλ, παρακαλάει τη θάλασσα  ν’ ανάβει ανεπιστρεπτί να μας ξεπλύνει ή να μας αφανίσει όλους, η Γαλλία παλεύει μ’ ένα αυτοάνοσο που λέγεται «O Kakos mou Eautos» αλλά έχει αντισώματα το τόσο Φως, την τόση Ποίηση και Τέχνη αιώνων


Γαλλία, 

είσαι σπουδαία χώρα, έχε αυτοπεποίθηση, τα παιδιά σου έχουν γεμίσει την πλατεία του θεάτρου και περιμένουν να σε  δουν να  ξαναγράφεις Ιστορία, ναι, για σένα Ιστορία είναι να γεννάς ή να υιοθετείς και να μεγαλώνεις ξανά σπουδαίους ελεύθερους ανθρώπους που θυμίζουν στις κοινωνίες πως η απάντηση για όλα είναι ο άνθρωπος και η σχέση του με τη Φύση, την Τέχνη και την Πολιτική.


Γαλλία, 

τα παιδιά σου έχουν κατακλύσει ήδη την πλατεία και περιμένουν να σε δουν να υφαίνεις νέες Ταπισερί Παγκόσμιου Διαφωτισμού.…


Βολταιρος, Ζαν Ζακ Ρουσό, Ντεριντά, Λακάν, Μισέλ Φουκώ, Πωλ Γκωγκέν, Ζαν Κοκτώ, Εντουάρ Μανέ,  Ανρί Ματίς, Κλωντ Μονέ, Ζωρζ Μπρακ,  Εντγκάρ Ντεγκά, Πωλ Σεζάν, Βίκτωρ Ουγκώ, Ωγκύστ Ροντέν, Ζακ Υβ Κουστό, Ζαν Μισέλ Ζαρ, Αλαιν Ντελόν, Μπριζιτ Μπαρντό, Εκτόρ Μπερλιόζ, Ζωρζ Μπιζέ, Κλωντ Ντεμπυσσύ, Ζακ Όφφενμπαχ, Φρανσίς Πουλένκ, Μωρίς Ραβέλ, Καμίγ Σαιν-Σανς, Ερίκ Σατί, Ερνέστ Σοσόν, Ζακ Μπερλ, Σαρλ Αζναβούρ, Υβ Μονταντ, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Αντονέν Αρτώ, Ζαν Γκαμπέν, Μαρσέλ Μαρσώ, Υβ Μοντάν, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μισέλ Πικολί, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Φρανσουά Τρυφώ, Λουί ντε Φυνές, Ωγκύστ και Λουί Λυμιέρ, Μαργκερίτ Αντρέ Μπρετόν, Αρτούρ Ρεμπώ, Εμιλ Ζολά, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Σιμον Ντε Μποβουάρ…


Γαλλία, 

τα υιοθετημένα σου παιδιά σε θεωρούν δυο φορές μάνα, κοίτα, γεμίζει κι ο εξώστης σου… Μαρκ Σαγκαλ, Σαμουελ Μπέκετ, Λουίς Μπονιουέλ, Πάμπλο Πικασο, Φρεντερικ Σοπέν, Μαρί Κιουρι, Κώστας Αξελός, Κώστας Γαβράς, Νίκος Πουλαντζάς, Κορνήλιος Καστοριαδης, Ρουντόλφ Νουρέγιεφ…


Δημήτρη σ’ ευχαριστώ για όλα. Σ’ ευχαριστώ που μου επέτρεψες την πολυτέλεια να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ μια Γαλλία ονειρική,  χωρίς κανένα άγχος, όλα τα βάρη τής λεπτομέρειας του κεντήματος ήταν πάνω σου, σ΄ ευχαριστώ που γενναιόδωρα και κομψά οδήγησες το χέρι μου ν’ αγγίξει τα στήθη της και ν’ ακούσει την καρδιά της.  Ραντεβού ξανά και ξανά σ' αυτή τη Γαλλία του μυαλού μας και της ελπίδας μας.


El Greco

6 Sept 2021

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ: VIVA MEXICO !

Ο Ήλιος, η ανατολή, η Σελήνη, η έκλειψη, η έλλειψη, η απουσία, η έλλειψη τροφής, η αφθονία χρωμάτων και ήχων, η ζούγκλα, τα ηφαίστεια, η θάλασσα, ο αγώνας της επιβίωσης, ο αγώνας με τη μπάλα, η αγωνία τη νύχτα στη ζούγκλα, η μεταφυσική αγωνία, οι αρχαιότητες στη θάλασσα, οι αρχαιότητες στις κορυφές των βουνών, τα βουνά χωρίς κορυφή, οι γυναίκες, οι θυσίες, οι προδοσίες, οι προσευχές, η σχέση με τη φύση, η συμφιλίωση με το θάνατο, οι χορευτές, οι κυνηγοί, οι παίχτες, οι ζωγράφοι των τοίχων, οι μουσικοί των δρόμων, οι πυραμίδες από πέτρα και η πυραμίδα της εξουσίας, το Μόντε Αλμπάν, το Τσιτσέν Ιτζά, η Οαχάκα, το Ανθρωπολογικό Μουσείο της Πόλης του Μεξικού, τα χρώματα της Πουέμπλα, τα χρώματα παντού, το Μεξικό…



Γνωρίσαμε πολιτισμούς που έθαβαν τους νεκρούς τους στην αυλή του σπιτιού για να συνεχίσουν να ζουν μαζί τους. Είδαμε αγαλματίδια να απεικονίζουν τα παραμορφωμένα και άρρωστα μέλη της κοινότητας. Κανένας δεν περίσσευε, τα άρρωστα και τα παραμορφωμένα μέλη της κοινότητας, ακόμα και οι Κουασιμόδοι ήταν αντικείμενο της τέχνης, η Τέχνη αφιερώνει χώρο και χρόνο ακόμα και σε όσους δεν είναι τέλειοι. 

Είδαμε τεράστια αρχαία γήπεδα, είδαμε την αρχαία ανάγκη για παιχνίδι με τη μπάλα, μάθαμε πως ο νικητής θυσιάζεται για να πάει στους θεούς ο ικανότερος κι ο ηττημένος μένει πίσω να σηκώσει το βάρος της ήττας. 

Είδαμε τόσους και τόσους κόσμους διαφορετικούς!

Υπάρχουν τόσοι και τόσοι κόσμοι πέρα κι έξω απ’ τον μικρόκοσμό μας. 

Ευγνώμονες επιστρέψαμε. 

Ευγνώμονες θα ξαναφύγουμε για νέους προορισμούς για νέες πραγματικότητες.

Ευγνώμονες και αναλογιζόμενοι τόσους και τόσους αγαπημένους μας ανθρώπους που δεν μπόρεσαν ποτέ να παν δυο βήματα πιο κει, έξω απ’ τη δική τους πραγματικότητα, ευγνώμονες και αναλογιζόμενοι τόσους και τόσους που θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν γιατί η δική τους πραγματικότητα δεν το επιτρέπει.

Για τη Melodrakma γεννήθηκε ένα σπουδαίο ταξίδι. Το DNA του τόπου αποκωδικοποιήθηκε και το ταξίδι θα επαναληφθεί και θα γίνει ένας απ’ τους πολύ, ένας απ’ τους πλέον αγαπημένους προορισμούς!


Ελάτε το Νοέμβριο να σας δείξουμε το Μεξικό…


Τα μαλλιά της Μαλίντσε έγιναν ωκεανός, πόλεμος και εκδίκηση, τα φρύδια τής Φρίντα έγιναν η ζούγκλα που περπατήσαμε και τα μάτια της το καθρεφτάκι με το οποίο κάναμε σινιάλο σε εχθρούς και φίλους. Κοινωνήσαμε τα λουλούδια που στόλιζαν το κεφάλι της... Φάγαμε λουλούδια κι ήπιαμε κρασί στη βάρκα έξω απ’ το σπίτι του Τρότσκι παρέα με τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, τον Πάντσο Βίλα και την Αντελίτα. Η Τσιαβέλα Βάργας πήρε τις νότες σα να ήταν τράπουλα, τις ανακάτεψε και είπε το μέλλον μου…


ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ!


Οι Μαριάτσι επιβεβαίωσαν το χρησμό.


ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΕΨΕΤΕ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ!

Η χλωρίδα, η πανίδα, τα χρώματα αλλά πάνω απ’ όλα οι άνθρωποι, αυτό ήταν το Μεξικό μας... κι όλοι και όλα είπαν ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ!


Η μεγάλη λεωφόρος μπροστά από τις μεγάλες πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης ξαναγέμισε κόσμο που με θαυμασμό ακούει τον ξεναγό του… Το Μουσείο τής Φρίντα, η Casa Azul ξαναγέμισε και θαυμάζει το «ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ!» ενός ανθρώπου που απ’ τη ζωή χτυπήθηκε αλύπητα! 

Χαίρε Φρίντα! 

Χαίρε η γενναιότητα και η δίψα για ζωή.

«Περιμένουν από μένα να παραπονεθώ για το χαρακτήρα του Ντιέγκο λες και θα παραπονιόταν ποτέ οι όχθες επειδή αφήνουν να περάσει ο ποταμός»

Χαίρε Φρίντα για όσα μαθήματα παρέδωσες, σε ταξιδιώτες, όχι σε τουρίστες. Είμαστε ακόμα ζωντανοί… Όσοι αγαπάμε τα ταξίδια είμαστε ακόμα ζωντανοί και περιμένουμε τους επόμενους ταξιδιώτες… Ελάτε το Νοέμβριο να σας δείξουμε το Μεξικό. Το Μεξικό δεν είναι μια ακόμα χώρα. Είναι η Ρωσία της Λατινικής Αμερικής. Έχει κάτι απ’ όλους εμάς κι ο καθένας ας ψάξει να το βρει. Η αναζήτηση από μόνη της είναι ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι...


Ευχαριστώ από καρδιάς όσους συνέβαλαν στην επιτυχία αυτής της πρεμιέρας και κυρίως τους ταξιδιώτες, που επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά: όσοι επιλέγουν να ταξιδέψουν με την Melodrakma, είναι το σημαντικότερο κεφάλαιό της! Οι άνθρωποι που μας επιλέγουν τιμούν και αναβαθμίζουν τη δουλειά μας! Χάρη σε αγαπημένους φίλους ταξιδευτές αποκωδικοποιήσαμε το DNA κι αυτού του τόπου.

Ευχαριστώ πολύ Μπάμπη, Κάτια, Γιάννη, Χριστίνα, Μιχάλη, Λίτσα, Γιώτα, Μαρία, Χριστίνα, Σοφία, Μαρία, Χριστίνα, Γωγώ, Σοφία, Κατερίνα, Ζένια, Παναγιώτα, Ελίζα, Αννούλα, Σοφία…


Όσοι διστάζουν να ταξιδέψουν, έχω πια την αίσθηση πως διστάζουν να χαρούν. Μπορούμε πια, το διαπιστώσαμε στην πράξη... Ελάτε το Νοέμβριο, αρχίζει η ιδανική περίοδος. Ελάτε να σας δείξουμε το Μεξικό που αγαπήσαμε…


18-26 Νοεμβρίου

Και

27 Νοεμβρίου. – 5 Δεκεμβρίου


Υ.Γ: Θα ακολουθήσει άλλη δημοσίευση με άλλες, με πιο αντιπροσωπευτικές φωτό απ' όλο το ταξίδι αλλά, ήθελα να γράψω ετούτα τα λόγια άμεσα, για να πω ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ.


3 Sept 2021

ΑΙΩΝΙΑ Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ

 Όταν ήμουν 16, ακριβώς τότε που η εφηβεία χτυπάει κόκκινο και μαζί κι η βεβαιότητα ότι θ' αλλάξεις τον κόσμο, τουλάχιστον τα μισά του Κόσμου αυτού θες να τ αλλάξεις, τότε, στη 1η Λυκείου, έκανα κάτι τρομερό, φοβερό και τολμηρό! Ίσως το τολμηρότερο πράμα που επιχείρησα ποτέ: στη γιορτή τού Πολυτεχνείου, με την ορχήστρα του σχολείου, πήρα το μικρόφωνο, ανέβηκα σε μια σκηνή που είχε ετοιμαστεί και τραγούδησα το Άξιον Εστί. Όχι όλο. (Ευτυχώς όχι όλο. )


Πέρασαν τα χρόνια, έγινε 2 Σεπτεμβρίου του 2021, ο Μίκης φεύγει, διαβάζω τον Τύπο, τον ελληνικό και τον παγκόσμιο... Από πουθενά δε λείπει η είδηση. Η ισπανική El Pais μεταξύ άλλων γράφει: "...Όταν φυλακίστηκε απ τη χούντα, ο Δημητρι Σοστακοβιτς, ο Άρθουρ Μιλλερ, ο Υβ Μονταν, κι ο Λωρενς Ολιβιέ, έφτιαξαν Επιτροπή για να κινητοποιήσουν τον κόσμο και να επιδιώξουν την απελευθέρωση του Μικη..."

 Πόσο παγκόσμιος Έλληνας πρέπει να είσαι, πόσο καλά έκανες αυτό που τάχθηκες να κάνεις για να νοιαστούν για σένα τόσο Παγκόσμιοι Άνθρωποι!!!

Ακούω τραγούδια του Μίκη σήμερα και σκέφτομαι τί ήταν αυτό που μ' έκανε τότε 16 χρονών να ανέβω σε μια σκηνή χωρίς δεύτερη σκέψη και να τραγουδήσω "Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ";;;

 Και συνειδητοποιώ, τόσα χρόνια μετά, πως δεν ήταν θράσος εφήβου. Ο Μίκης ενεργοποιούσε την Τόλμη μέσα μου. Η Μουσική του μ' έκανε να τολμήσω ό,τι φοβόμουν. Τα μικρά, τα ασήμαντα αλλά για μένα σπουδαίο κατόρθωμα να τολμήσω ό,τι με φοβίζει. Σκέφτομαι σήμερα και βρίσκω κι άλλες φορές που έγινε αυτό. Όταν αποφάσισα να φτιάξω το ταξίδι για τη Βόρειο Ισπανία, όταν ετοίμαζα υλικό για την ΕΤΑ, για τους Βάσκους, για μια εποχή ολόκληρη, είχα βάλει "Της Αγάπης Αίματα"... Φοβόμουν ότι κανένας δε θα πήγαινε σε ταξίδι με πολιτική προσέγγιση, Φοβόμουν ότι το πέρασμα τόσου life style απ τον εγκέφαλό μας, θα είχε καταστήσει πασέ ένα πολιτικό ταξίδι αλλά μόλις έβαλα τη Μουσική τού Μίκη ...

 Χαίρε Μικη!!

 Δίπλα στο Σοστακόβιτς πια, δίπλα, στην Κάλλας, τον Άρθουρ Μίλερ, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Σερ Λωρενς Ολιβιέ, δίπλα στον ΚαβάφηΜίκη και τον Ελυτη, διπλα σε τοσους και τοσους αγαπημένους και Τολμηρούς και σίγουρα δίπλα στο Φιδέλ...

 Αιωνία η Εφηβεία του Μίκη και η δική μας!

Adios κι ευχαριστώ Μίκη.


El Greco

16 Aug 2021

ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

Το Εγχείρημα «DOLCE VITA», το ταξίδι στη Νάπολη, το Αμάλφι, το Κάπρι το Ποσιτάνο, το Σορέντο, την Πομπηία, την Ποσειδωνία κι όλα όσα το καθένα απ’ αυτά κρύβει μέσα του, έκλεισε χθες με μια μέρα αλησμόνητη, τόσο στο πήγαινε προς Ρώμη, μ’ όλα όσα μοιραστήκαμε στο λεωφορείο όσο και με την ξενάγηση στο Εργοστάσιο των Ονείρων, την Τσινετσιτά!


Λέω ξανά και ξανά Gracias a la Vida, ξανά και ξανά λέω ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι σε όλα και πάντα παρόντες σε μια δύσκολη εποχή, λέω ευχαριστώ στο καθρέφτη, για να μην ξεχάσω όσους δυσκολεύονται πολύ και δεν έχουν την ευλογία να έχουν κάποιον να ευχαριστήσουν, λέω ευχαριστώ στο ταβάνι κάθε φορά που εξουθενωμένος καταρρέω και το κοιτάζω στο τέλος κάθε μέρας κι αυτό αμέσως και ταβάνι και καθρέφτης και άνθρωποι μου επιστρέφουν τη χαρά και τη γεύση εκείνη που έχει κανείς όταν νιώθει πως ο κόπος του δεν πάει χαμένος. 

Μείνανε πολλοί  για πολλούς λόγους εκτός Νάπολης, πολλοί δε μπόρεσαν να κάνουν το ταξίδι ετούτο γι’ αυτό υπόσχομαι να επιστρέψουμε. Να επιστρέψουμε παντού σε κείνα τα μέρη τής Ποσειδωνίας καθώς εκεί γράφτηκε ένα μεγάλο κομμάτι του Ανθρώπινου Πολιτισμού.  Να δούμε ξανά πόσο δε μας αρέσει η πραγματικότητα. Να δούμε πόσο διψάμε να την αλλάξουμε γιατί είναι Γλυκιά η ζωή, να δούμε την ταφική ζωγραφική, να δούμε τον Βουτηχτή, να δούμε πώς ο άνθρωπος θέλει να εξωραΐσει το σιχαμερό πράμα που λέγεται θάνατος και διαλέγει να το κάνει μέσω Τέχνης, είναι γλυκιά η ζωή, να δούμε και να νιώσουμε πως η ποιότητα ενός Πολιτισμού εξαρτάται πολύ απ’ τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους νεκρούς του, να καταλάβουμε πως η Αντιγόνη του Σοφοκλή ακριβώς γι’ αυτό, ΚΑΙ γι’ αυτό είναι ένας από τους σπουδαιότερους Ναούς του Κόσμου! 


Dolce Vita από αύριο στο Μεξικό… 


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ


3 Aug 2021

Δίγαμος και Δισυπόστατος: condolences to fear!


Τις τελευταίες 10 μέρες «έτρεξαν» δυο γκρουπ παράλληλα. Στη Βόρειο Ισπανία ο κλασικός πια γύρος και στην Καταλονία, το  συλλεκτικό σουρεαλιστικό αφιέρωμα «Η Επιμονή της Μνήμης». Με τη βοήθεια δυο σπουδαίων συνεργατών της Φαίδρας και της Σοφίας,  μπόρεσα να είμαι και στα δύο με τρόπο που μου επέτρεψε ν’ ακούσω την καρδιά των ανθρώπων που επέστρεψαν και πάλι στα ταξίδια.

 

Φωτογραφηθήκαμε, γελάσαμε και κλάψαμε σε δέντρα Ιερά σαν αυτό της Γκερνίκα, σε Μουσεία τρομερά σαν αυτό του Νταλί, σε πάρκα και σε κάστρα και πλατείες και ναούς και κοιμητήρια και παιδικές χαρές… 

Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία αυτή η Διγαμία και το Δισυπόστατο για μένα καθώς με βοήθησε απ’ τη μία να επιβεβαιώσω ότι η πραγματικότητα δεν εξαρτάται από το τί βρίσκεται μπροστά μας αλλά απ’ το τι βλέπουμε εμείς, να επιβεβαιώσω πως η πραγματικότητα εξαρτάται από τον παρατηρητή κι από την άλλη, να σιγουρευτώ πως «είμαστε πολλοί και πολλά».

Ευχαριστώ Σουρεαλιστές, Βόρειους και Νότιους, ευχαριστώ όλους όσους αφήνονται στα ταξίδια, όλους όσους μ’ αφήνουν να τους σκηνοθετήσω «ανφας και προφίλ»  


Υ.Γ: Στην πατρίδα του Πεσσόα πια, περιμένοντας τους νέους "προσκυνητές" του Βορρά κι από κει στη Νάπολη, κι ύστερα στο Μεξικό, και στη Νορβηγία-Σουδία, και στη Γαλλία και στη Σικελία... I'm sending my condolences to fear...

El Greco

24 Jul 2021

ΟΙ ΝΑΟΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Όταν αποφάσισα να οργανώσω κάποια ταξίδια στη Ρωσία, δε μου περνούσε απ’ το μυαλό ότι αυτό θα εξελίσσονταν σε Έρωτα. 

Η χώρα αυτή, εκτός από μεγαλύτερη σε έκταση στον κόσμο, είναι και στην κορυφή της λίστας με τις χώρες που γενναιόδωρα μοιράστηκαν με την οικουμένη ολόκληρη παγκόσμιους θησαυρούς και επιτεύγματα. 


Αυτό είναι που έκανε 30 ανθρώπους να κρατήσουν όρθια, ακλόνητη την απόφασή τους να κάνουν το ταξίδι εν μέσω βομβαρδισμού φόβου και ανησυχίας. Τίποτα δεν πρέπει και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει όπως αποδείχτηκε, ένα ταξίδι στη Ρωσία! Γιατί αυτά που έχει να σου δώσει είναι ανεκτίμητα και μ’ έναν περίεργο τρόπο, από ένστικτο μάλλον οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν εκεί, το ξέρουν! Έκλεισαν δρόμοι, άλλαξαν πτήσεις, απαγορεύτηκαν διελεύσεις, μπήκαν καινούρια και παλιά τεστ, χύθηκε φόβος πάνω στην ήδη κουρασμένη μας ψυχή κι όμως… Το Ταξίδι έμεινε ζωντανό!

Ο «Ναός» του Ερμιτάζ μας περίμενε ξανά. Από το Leonardo Da Vinci μέχρι τα ελληνικά αγγεία της Κριμαίας στάσεις προσευχής παντού.

Το Πετερχοφ μας έκανε δώρο τον ήλιο και την ομορφιά.

Κατέρρευσε η ψυχή μπροστά στο βίντεο με τις 900 μέρες πολιορκίας ακούγοντας τη μουσική του Σοστακόβιτς. 

Το Κοιμητήριο είχε και πάλι ολοζώντανα δώρα να μας δώσει. Αυτή τη φορά διαβάσαμε εκεί το ημερολόγιο μιας 12χρονης. Το ημερολόγιο που κρατούσε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. 

Το Παλάτι του Λαού, το περίφημο Μετρό της Μόσχας απέδειξε για μια ακόμα φορά πως ο Δημόσιος Χώρος μπορεί να είναι έργο τέχνης. 

Οι Ναοί του Κρεμλίνου δίπλα σε καμπάνες «ορθόδοξης ερημίας».

Ο Ναός του Αγίου Βασιλείου πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ναό όπου αναπαύεται ο Άγιος Άθεος Λένιν.

Η Κόκκινη Πλατεία από μόνη της ένας Ναός στη συνείδησή μας.

Ο Ναός του Μέλλοντος, το Μουσείο Κοσμοναυτών θύμισε ειδήσεις της ΥΕΝΕΔ και μίλησε για το Μέλλον που έχει αυτός ο λαός κοιτάζοντας τη Γη απ’ το Σταθμό ΜΗΡ.

Ο Ναός της Ρωσικής Τέχνης, η Πινακοθήκη Τριετιακόφ άνοιξε όλες της τις αίθουσες και ήταν ένα προσκύνημα στους αιώνες Ρωσικής Τέχνης, τα πορτραίτα, οι γυναίκες, οι άνθρωποι, οι άγιοι, οι Άγιοι του Ρουμπλιόφ, οι «άγιοι» του Ντοστογιέφσκι, η Ορθοδοξία ως εργαλείο κατανόησης ενός λαού, ο Τσέχωφ, ο Τολστόι κι ο Στανισλάβσκι, για ώρες συνταξιδιώτες μαζί μας στο τρένο μετέτρεψαν την Τέχνη σε θρησκεία, Ναοί Πνεύματος Ρώσοι ποιητές, λογοτέχνες, ζωγράφοι, χορευτές, μουσικοί, άγιοι άνθρωποι…

Απ’ όλους, όλους, όλους όμως τους Ναούς που έχτισε και μοιράστηκε η Ρωσία με τον Κόσμο, οι σημαντικότεροι, είναι εκείνοι που τώρα μπροστά στα μάτια μας γκρεμίζονται, ερήμην της δύναμής μας ν’ αντισταθούμε.

Ο Ναός του 8ωρου.

Ο Ναός της σύνταξης 

Ο Ναός της περίθαλψης των αδυνάμων

Της Υγείας

Της Παιδείας.

Μέσα στη λαίλαπα, την ταχύτητα και την ευκολία των καιρών μας και ανεξάρτητα με την τραγική κατάληξη του Ονείρου, να μην ξεχνάμε πως αν για μια περίοδο του 20ου αιώνα δε δουλεύαμε όσες ώρες πει ένας κάποιος αφέντης αλλά απλά 8, για να έχουμε άλλες 8 για ζωή κι 8 για ξεκούραση, αν η σύνταξη μετά από χρόνια και χρόνια δουλειάς έγινε δικαίωμα και όχι προαιρετική ευεργεσία κάποιου καλού αφέντη, αν ένα σωρό κατακτήσεις του ανθρώπου με στόχο η μικρή ζωή του να μην είναι μεσαιωνική, είναι γιατί στις αρχές του 20ου αιώνα, σ’ αυτή τη σπουδαία χώρα που λέγεται Ρωσία έγινε μια σπουδαία απόπειρα οικοδόμησης δίκαιης κοινωνίας…

Για μια ακόμη φορά ευλογήθηκα να ταξιδέψω με ανθρώπους που προσέφεραν το βλέμμα τους απλόχερα για να έχω ν’ ακουμπήσω όταν μιλάω. 

Έναν – έναν θέλω να τους ευχαριστήσω που σ’ αυτή την πολύ δύσκολη καμπή σε σχέση με την πανδημία ήταν παρόντες με χάρη, αγάπη και αυτοσαρκασμό. Και το σημαντικότερο γυρίζουμε όλοι υγιείς και πιο πλούσιοι. 

Ευχαριστώ 

Κώστα, Ευτύχη, Σοφία, Κατερίνα, Γιώτα, Νέλλυ, Χριστόφορε, Λένα, Γιάννη, Αναστασία, Στέλλα, Ντίνα, Ζωή, Σοφία, Δημήτρη, Χρύσα, Φοίβη, Ελένη, Ιωάννα, Βίκυ, Μαρία, Ήρα, Νίκο, Σωκράτη, Ευγενία, Χριστίνα, Σταυρούλα, Πέπυ, Αναστασία, Αναστασία, Ναταλία, Αλέξανδρε.

Αυτό το ταξίδι για φέτος θα έχει άλλη μια αναχώρηση. 27 Αυγούστου – 4 Σεπτεμβρίου και είναι ένα σπουδαίο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του. Αποδεδειγμένα πια!

Υ.Γ: Δυο φωτό των Κομάντος τής Ομάδας ΔΕΛΤΑ της Melodrakma και κάποιες αφίσες από παραστάσεις έργων του Τσέχωφ που βρήκα σε θέατρο στην Αγία Πετρούπολη 

El Greco











19 Jul 2021

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ 16...

 Άλμπα μου, 

κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σπουδαία για μένα, η σπουδαιότερη γιατί είναι η μέρα που γεννήθηκες, απ’ όπου βρίσκομαι σου γράφω για να σου ευχηθώ. 


Λέγαμε η πανδημία θα μας πάρει πολλά όμως θα μας δώσει κιόλας, θα μας δώσει «χρόνο μαζί», μέχρι «γενέθλια μαζί» σκεφτόμουν μπορεί να κάνουμε αλλά έλα που η ανάγκη του ανθρώπου να ταξιδέψει είναι τεράστια, το βλέπω με τα μάτια μου, τον κάνει να αψηφά κινδύνους, του δίνει το σθένος να δραπετεύσει απ’ τον πιο σκληρό και πιο άγρυπνο δεσμοφύλακα, το Φόβο! 

Ο Φόβος νικήθηκε απ’ το  Πόθο Άλμπα μου, απ’ τη δίψα για χαρά, απ’ την ανάγκη για κανονική ανθρώπινη ζωή κι έτσι  φέτος σου γράφω από την Αγία Πετρούπολη.

Την Αγία Πετρούπολη με το Ερμιταζ. 

Την Αγία Πετρούπολη με το Πολεμικό «Αβρόρα». 

Την Αγία Πετρούπολη της Επανάστασης. 

Την Αγία Πετρούπολη της Αντίστασης.

Θέλω να ρθούμε μια μέρα μαζί σ’ αυτήν πόλη.

Χθες πήγαμε στο Μουσείο της Πολιορκίας. Οι Γερμανοί την πολιόρκησαν 900 ολόκληρες μέρες.  Είναι σχεδόν τρία χρόνια οι 900 μέρες Άλμπα. 

900 μέρες βομβαρδίζονταν. 

900 μέρες πεινούσαν. 

Σε 900 μέρες συνήθισαν να χορταίνουν με 125 γραμμάρια ψωμί τη μέρα, συνηθίζει ο άνθρωπος. 

Όταν έλειψε κι αυτό έφαγαν σκουπίδια.

Και αρουραίους έφαγαν όταν εκείνοι δεν έτρωγαν τους ανθρώπους. Όλα μπορεί να τα φάει ο άνθρωπος όταν πεινάσει.

Κάποιοι λιγοι φάγανε κι ανθρώπους, όσους δεν είχαν πια ελπίδα να επιβιώσουν, τους έτρωγαν οι άλλοι, κανιβαλος η απελπισια Αλμπα μου, είσαι 16 πια, δε χρειάζεται να σου λέω ψέματα.

3.000.000 για 900 ημέρες υπερασπιζόταν ζωή, ελευθερία και αξιοπρεπεια.

Είναι παγκόσμιο το παράδειγμα ετούτων των ανθρώπων, 900 μέρες ζούσαν για τη μία και μοναδική, για τη μέρα της Νίκης, αυτός ήταν ο στόχος, να μη νικήσει το Κακό!

Να αντιστέκεσαι Άλμπα μου.

Να αντιστέκεσαι σου εύχομαι φέτος.

Να αντιστέκεσαι στις βεβαιότητες που κλείνουν πόρτες και κρύβουν θέες. 

Να αντιστέκεσαι σε ό,τι επιδιώκει να σε υποβιβάσει από άνθρωπο σε αρουραίο.

Να αντιστέκεσαι στα δαιμόνια όταν σου τάζουν για δώρο την «Ελευθερία». Η Ελευθερία κερδίζεται δε δωρίζεται.

900 μέρες πολιορκίας αλλά τα σχολεία λειτουργούσαν Άλμπα μου γιατί έπρεπε τα παιδιά να νιώθουν πως υπάρχει Μελλον, πως δε θα νικήσει το Κακο. Και τα θέατρα, κι αυτά λειτουργούσαν γιατί η Ζωή και η ελπίδα πρέπει να είναι πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Τι άλλο να εφεύρισκε ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τη Μοίρα του, ευφύβρε την Ελπίδα.

Alba μου,

πάντα θα υπάρχει κάτι που πρέπει να του αντισταθείς. Για να μη Νικάει το Κακό, για να μην γίνουμε από άνθρωποι πρώτα ανθρωπάκια και μετά ποντίκια στους υπονόμους τής ύπαρξής μας.

Και γω αντιστέκομαι όσο μπορώ. 

Αντιστέκομαι στα δαιμόνια που ήδη κάθε φορά που πέφτω, μου λένε να μην ξανασηκωθώ. Ομολογω, ειναι ωρες που λεω κουραστηκα Αλμπα, σε κοιτάζω όμως  πεσμένος κάτω και είσαι ο λόγος που σηκώνομαι.

Αντιστέκομαι όσο μπορώ στον κακό μου εαυτό για να είμαι, όσο μπορώ, ένας πατέρας που θα θες μια μερα να διαβάζεις τα γράμματα που χρόνια τώρα σου γράφω στα γενέθλιά σου. 

Να μην αντιστέκεσαι μόνο στη χαρά τής Σχέσης. Σ' αυτό υπάκουσα κι εγώ κι έφερα τον Χάικου στη ζωή μας και σε βλέπω κάνεις και συ, σε βλέπω χαρούμενη, τον αγκαλιάζεις και σ’ αγκαλιάζει με την πιο ανιδιοτελή αγάπη. 

Σ’ αγαπάω Άλμπα μου, 

μπαμπούλης

Αγία Πετρούπολη,

18-07-2021

2 Jul 2021

Α GAY (χαρούμενο) GROUP : ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

Στο Πόρτο γρήγορο πέρασμα σα φλερτ, πρώτες ματιές και νεύματα, θεμέλια κατοπινής σχέσης με τη χώρα, στο Αβέιρο, μες στα κανάλια σαν πρώτη νύχτα παράνομης σχέσης, στην Κοΐμπα με το Πανεπιστήμιό της βάλαμε στη ζυγαριά του ταξιδιού τη γνώση αιώνων, στη Φάτιμα έγινε πάλι θαύμα και ήδη την 3η Ημέρα κατά τας γραφάς 19 μονάδες γίναν ομάδα που νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, στη Λισσαβόνα λυσσομανούσαν τα ΜΜΕ ότι θα πάμε όλοι άκλαυτοι απ’ τη μετάλλαξη «ΔΕΛΤΑ», άλλα πάλι έλεγαν ότι πεθάναμε ήδη και δεν το ξέραμε αλλά όταν ταξιδεύεις με έφηβους (4 είχαμε μαζί μας) κολλάς τόλμη και χαρά για τη ζωή, δεν είναι κολλητικό μόνο το κακό, και το καλό κολλάει… Κι αφήσαμε πίσω του Θαλασσοπόρους, πρόσω ολοταχώς για τη γη που κάποτε έβρεξε πέτρες, τη γη των Κατακτητών, στο Κάθερες, στην οδό τής «Πίκρας» γλύκανε η ψυχή στην πρώτη επαφή με την άγνωστη Ισπανία, στο Τρουχίγιο δώσαμε σιτάρι και πήραμε καλαμπόκι απ’ τον Φρανθίσκο Πιθάρο, στη Σαλαμάνκα υποκλιθήκαμε για μια ακόμα φορά στον «Αρχιεπίσκοπο» Ουναμούνο κι ακούσαμε τη συμβουλή του να μάθουμε να διαβάζουμε με τ’ αυτιά, να μάθουμε ν’ ακούμε, παραμιλήσαμε, ν’ ακούμε περισσότερο, στην Άβιλα είπαμε Άβε μπροστά στα τείχη της, στη Σεγκόβια Άβε μπροστά στο γουρουνάκι της και στο Τολέδο μετά από καιρό είδα να τρέχουν δάκρυα απ’ την ομορφιά γιατί όταν σταθήκαμε εκεί μπροστά στην απίθανη θέα μας έκανε τη χάρη ο Ήλιος κι έδυε και κατακοκκίνησε τα πάντα και τα κόκκινα μάτια απ’ τη συγκίνηση έτρεχαν αρμονικά…


Πρώτη ώρα τής τελευταίας μέρας στο λεωφορείο κάναμε γλώσσα. Και χτίσαμε ζωή ολόκληρη μέσα από 17 λέξεις. 

«Γεννιέμαι. Βγαίνω από κει που φύτρωσα τυχαία και προσφέρομαι στο φως»

Με την ελπίδα τής συνέχειας που πρέπει να ‘χει κάθε τέλος. Με φως.  Έτσι αποχαιρέτησα 19 ωραίους ανθρώπους που στην πορεία του ταξιδιού δεν έπαψαν να λένε ευχαριστώ στη ζωή για την ομορφιά που μοιραστήκαμε.

Ευχαριστώ και γω από καρδιάς παλιούς και καινούριους φίλους που για 10 ακόμα μέρες σε δύσκολους καιρούς μου δώσαν την ευκαιρία να διηγηθώ ιστορίες που αγαπώ πολύ.

Στις ομαδικές φωτό που κάναμε, πάντα με χέρια ψηλά, πάντα χαρούμενα τα «μέλη της ειδικής μοναδικής ταξιδιωτικής αποστολής». Ποιας αποστολής; Να ταξιδεύουμε για την ψυχή κι όχι για το βιογραφικό. Αυτά είναι όλα κι όλα τα «μέλη», δε λείπει κανένα. Γιατί αν πω ότι κάποια λείπουν θα πρέπει να εξηγήσω και πού πήγαν την «κρίσιμη» στιγμή τής φωτογράφισης. 

Ήμασταν λίγοι, ήρθε ο καθένας με την ημερομηνία γέννησής του και φύγαμε όλοι έφηβοι απ’ την ομορφιά που είδαν τα μάτια μας


El Greco

8 Jun 2021

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ: Συνέντευξη του El Greco στη Lifo

Αυτοί οι 33 άνθρωποι οι οποίοι απ’ τη μία τόλμησαν ν’ αποφασίσουν το Φεβρουάριο για το τί θα κάνουν το Μάιο, κι απ’ την άλλη εμπιστεύτηκαν εμένα για να κάνουμε το ταξίδι στη Ρωσία 15 Μαΐου, την πρώτη μέρα που άνοιγε ο Τουρισμός, οι 33 αυτοί άνθρωποι, όταν επέστρεψαν, έκανε τόσο θόρυβο μέσα τους όλο αυτό που είχαμε βιώσει που ακούστηκε ως τα παιδιά στη Lifo κι έτσι ήρθε μια συνέντευξή μου στον M. Hulot (ευχαριστώ Τάσο).


Μιλήσαμε για το πρώτο γκρουπ που μπήκε στο Ερμιτάζ μετά την πανδημία, μιλήσαμε για τον πρώτο άνθρωπο που πήγε στο διάστημα, για τα μικρά όνειρα που κάνουμε οι άνθρωποι εδώ στη γη, για τα όνειρα που έχω εγώ για τη Melodrakma, για το όραμα που έχω για το Ταξίδι γενικά…

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ

Υ.Γ: Ελένη Παναγιώτου χωρίς τη δική σου δουλειά τίποτα δε θα ήταν το ίδιο. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


El Greco

6 Jun 2021

TΟ ΚΑΜΠΑΡΕ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΞΑΝΑ!

Κυριακή και Δευτέρα (Αγ. Πνεύματος) 20 και 21 Ιουνίου!

Εκείνες οι Συλλεκτικές ξεναγήσεις στην Αθήνα και στα πέριξ που ξεκινήσαμε πέρυσι το Φθινόπωρο είπαμε με την φίλη, ξεναγό-περφόμερ κα. Ειρήνη Δασκαλάκη να τα ξαναζωντανέψουμε. Αρχαία και Ρωμαϊκή Αγορά, Κεραμεικός, Μαραθώνας, Ραμνούντας, Μονή Καισαριανής, Μονή Δαφνίου, Ελευσίνα, άλλα που δεν προλάβαμε όπως Ακρόπολη, Σούνιο, Λαύριο... κι ένα πολύ αγαπημένο Λύκειο Αριστοτέλη-Ακαδημία Πλάτωνος κι ύστερα πάντα ανάλογη μουσική....



Ακριβώς αυτό το τελευταίο, Λύκειο κι Ακαδημία θα είναι η πρώτη ξενάγηση τής επανεκκίνησης στην Ελλάδα και θα επαναληφθεί 2 μέρες.


Κυριακή και Δευτέρα (Αγ. Πνεύματος) 20 και 21 Ιουνίου!


Φιλοσοφικός «περίπατος» στην Αθήνα. Από το Λύκειο του Αριστοτέλη στην Πλάκα και στην Ακαδημία Πλάτωνος με θέμα την Ιστορία της Φιλοσοφίας και την Φιλοσοφία της Ιστορίας.


Από τους κορυφαίους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους έως τα σύγχρονα ρεύματα. Μαζί μας οι Ίωνες και οι Ελεάτες, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα κι τον Αριστοτέλη, ο Ζήνων και ο Επίκουρος, ο Ιερός Αυγουστίνος και ο Θωμάς Ακινάτης, ο Καρτέσιος, ο Λοκ και ο Χιουμ, ο Σπινόζα, ο Λαιμπνιτς, ο Καντ, ο Χέγκελ κι ο Μαρξ, ο Χάιντεγκερ, ο Βιτγκενστάιν, ο Λυστάρ, ο Αντόρνο, ο Ντεριντά κι ο Φουκώ, ο Σαρτρ αλλά και ο Σίμος ο υπαρξιστής.


ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Η έξοδος του Μετρό του Ευαγγελισμού. στις 15:00, και ξεκινάμε μια μοναδική και εμπνευσμένη μέρα…

1.Πρώτα επίσκεψη, ξενάγηση και εισαγωγική διάλεξη περί Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Λύκειο του Αριστοτέλη.

2. Εν συνεχεία περίπατος στον Κήπο του Ζαππείου και ξενάγηση εκεί πάντα σχετική με το θέμα μας.

3. Τρίτο σκέλος της σημερινής καταπληκτικής μέρας η επίσκεψη-ξενάγηση στην Ακαδημία Πλάτωνος.


Κι ύστερα, η μέρα θα κλείσει ανθρώπινα στο Bar-Restaurant Harvest Coffee & Wine Bar με κρασί και μεζέ στον εξωτερικό του χώρο, στον πεζόδρομο Αιόλου & Ευριπίδου .


Εκεί, η ξεναγός θα βγάλει ανάμεσα απ' τα στήθη της όχι γαρύφαλλο αλλά την άλλη της ιδιότητα, αυτή τής perfomer και θα συνοδεύσει τις στιγμές με τραγούδια a capella (εφόσον ως τότε επιτραπεί θα έχει μαζί και την κιθάρα της, αλλιώς a capella) σ’ ένα ειδικά γι’ αυτές τις δυο βραδιές φτιαγμένο πρόγραμμα με τραγούδια «φιλοσοφημένα» αλλά και σχετικά με τη φιλοσοφία. Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν πως μεγάλοι φιλόσοφοι σαν τον Ρουσώ, τον Νίτσε, τον Αντόρνο, ήταν και διακεκριμένοι μουσικοί


Μιλώντας σήμερα με την Ειρήνη, μου είπε πως στο «μουσικοχορευτικό» της πρόγραμμα αυτή τη φορά λόγω τής γιορτής του Αγίου Πνεύματος, θέλει να ρίξει το βάρος, στο Πνεύμα, στη Φώτιση, στο Φως, στη Δίψα για Σοφία, Στον Έρωτα για τη Φιλοσοφία και για ό,τι μας αναβαθμίζει.


Κρατήσεις και περισσότερες πληροφορίες:

Τηλεφωνικά στα: 210-524 1960, κιν. 6980 99 23 23

• email: es@melodrakma.com

Τιμή 40 ευρώ. (Περιλαμβάνει: μεταφορές με ιδιωτικό πούλμαν, είσοδο όπου χρειάζεται, ξενάγηση, κρασί συνοδεία μεζέδων και ειδικό για την περίπτωση μουσικό πρόγραμμα.)


El Greco


2 Jun 2021

Αδέσποτα σκυλιά του Διαστήματος

Άρθρο τής Σοφίας Εξάρχου στην Εφημερίδα "Ο Ταχυδρόμος τής Άρτας " μετά το ταξίδι μας στην Ρωσία


Μόλις μπαίνεις στο Μουσείο Κοσμοναυτικής της Μόσχας σε υποδέχονται αδέσποτα σκυλιά. Δεσπόζει  η φωτογραφία τής μικρής Λάικα. Ενός σκύλου που έγινε ο πρώτος ζωντανός οργανισμός που εκτοξεύθηκε στο Διάστημα και επιβίωσε έστω και για λίγο.

Η Μπέλκα και η Στρέλκα είναι δύο επίσης μικρόσωμα σκυλάκια που κατάφεραν να ταξιδέψουν σε τροχιά γύρω από τη Γη και να επιστρέψουν σώα και αβλαβή.

Μέσα στη βιτρίνα με τα ταριχευμένα σώματά τους υπάρχει η ρήση ενός διακεκριμένου ακαδημαϊκού: 

«Ο Σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αποδείχθηκε αληθές ότι το ίδιο ισχύει και για τους κοσμοναύτες. Τα αδέσποτα σκυλιά έκαναν το πρώτο βήμα και έδειξαν το δρόμο για την κατάκτηση του διαστήματος από τον άνθρωπο.»

Επιλέχθηκαν ανάμεσα από άλλα αδέσποτα σκυλιά της Μόσχας. Να είναι ημίαιμα για να είναι πιο δυνατοί οργανισμοί. Να είναι μαθημένα στο κρύο, στις ακραίες καιρικές συνθήκες και στις κακουχίες.

Η πορεία της Λάικα ήταν προδιαγεγραμμένη. Θα εκτοξευόταν, θα έφερνε κάποιες τροχιές γύρω από τη Γη για δέκα περίπου μέρες τρεφόμενη με ένα ειδικό τζελ. Στη συνέχεια θα δηλητηριαζόταν. Όμως το ταξίδι της αυτό έμελε ναι είναι ακόμη πιο σύντομο. Οι αισθητήρες που ήταν πάνω της έδειξαν ότι επιβίωσε της εκτόξευσης. Όμως οι παλμοί της ανέβηκαν κατά πολύ κι έφτασαν στο τριπλάσιο από το  κανονικό λόγω του φόβου και επανήλθαν μετά από πολύ ώρα.   

Μετά από την επιτυχή θέση του Σπούτνικ 2 σε τροχιά παρουσιάστηκε βλάβη στο σύστημα θερμομόνωσης και εξαερισμού. Η θερμοκρασία ανέβηκε και ξεπέρασε τους 40 βαθμούς Κελσίου. Ο οργανισμός των σκύλων δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια υπερθέρμανση. Έτσι η Λάικα πέθανε από τη θερμοπληξία σε συνδυασμό με το έντονο στρες και την καταπόνηση, αφού είχε συμπληρώσει 4 τροχιές γύρω από τη Γη. 

Το έτος 1958 η Λάικα έγινε ο πρώτος ζωντανός οργανισμός που επιβίωσε έστω και για λίγο στο Διάστημα. Το πρώτο βήμα τού ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος είχε γίνει. Η Λάικα έδωσε τα πρώτα στοιχεία για τη συμπεριφορά των έμβιων όντων στο Διάστημα.  Βέβαια το έτος 1998 ο Όλεγκ Γκαζένκο δήλωσε ότι: «Όσο ο καιρός περνάει, μετανιώνω όλο και πιο πολύ γι' αυτό που έκανα. Αυτά που μάθαμε από αυτή την αποστολή δεν ήταν τόσα ώστε να δικαιολογούν το θάνατο του σκυλιού».

Η  Λάικα ηρωοποιήθηκε έγινε γραμματόσημο και όλος ο κόσμος μιλούσε πια για αυτή.

Αργότερα, το 1960, άλλα δύο αδεσποτάκια της Μόσχας κατάφεραν με το Σπούτνικκ 5 να ταξιδέψουν στο διάστημα και να επιστρέψουν σώα και αβλαβή. Η Μπέλκα και η Στρέλκα ταριχευμένες πια σε καλωσορίζουν στο Μουσείο. Παρέμειναν σε διαστημική τροχιά 24 ώρες κάνοντας 17 πλήρεις περιστροφές γύρω από τη Γη. Μαζί τους ταξίδευαν μέσα στην κάψουλα ποντίκια, αρουραίοι, φύκια, σπόροι και άλλοι ζωντανοί οργανισμοί. Ταξίδεψαν όλα αυτά μαζί και επέστρεψαν ζωντανά. Το επόμενο βήμα στην κατάκτηση του Διαστήματος είχε γίνει πραγματικότητα!


Εκείνα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι υπερδυνάμεις έπαιζαν το ρόλο τους στην παγκόμια πραγματικότητα. Ο Νικίτα Χρουτσόφ εκμεταλλεύτηκε αυτή την καταπληκτική πρωτοποριακή εγκαθίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης στον Κόσμο του Διαστήματος. Τα σκυλάκια έδιναν «συνεντεύξεις», φωτογραφιζόταν ως διασημότητες, πήγαιναν σε σχολεία και νηπιαγωγεία. Τα δύο σκυλάκια έγιναν οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας στο εξωτερικό. Η Στρέκλα έμεινε έγκυος. Έφερε απογόνους στον κόσμο. Τα κουταβάκια της έφτασαν μέχρι την προεδρική αυλή της Jacqueline Kennedy στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Οι προπομποί είχαν φέρει εις πέρας την αποστολή τους. Ένα χρόνο μετά ο Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος, που ταξίδεψε στο Διάστημα.


Σοφία Εξάρχου

17 May 2021

ΡΩΣΙΑ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ!

Στη 2η μόνο μέρα του ταξιδιού και είναι ήδη πεντακάθαρο μέσα μου ότι θέλω να επαναλάβω το ταξίδι! Πρέπει να το βιώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι! Η Ρωσία είναι ένας θησαυρός! Για το μυαλό, για την ψυχή, για τη χαρά που παράγεται δυο μέρες τώρα μέσα μας από την ομορφιά που αντικρύζουν τα μάτια κι από το πόσο παγκόσμια, οικουμενικά είναι όλα όσα έχει να πει η αυτή η χώρα. 


Το λέω λοιπόν από τώρα: 17-24 ΙΟΥΛΙΟΥ ΜΟΣΧΑ – ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ!

Η Ζωή συνεχίζεται και για όποιον θέλει είμαστε εδώ να την κάνουμε ωραία.

Κρατήσεις: 6980 99 23 23 , 210 524 1960, es@melodrakma.com


ΤΟ ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΔΩ


El Greco

13 May 2021

33 ΑΔΕΡΦΕΣ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ

Έφτασε η ώρα για την πρεμιέρα τής Melodrakma στη μετά Covid εποχή! Το Σάββατο 15 Μαΐου, 33 ωραίοι άνθρωποι, 33 αδερφές (ψυχές) πάνε στη Μόσχα!


Μια τρομερή σύμπτωση αυτή η ημερομηνία μιας και αυτή ακριβώς τη μέρα ανοίγει ο Τουρισμός, που να το ξέραμε αυτό όταν πέρυσι τον Ιούνιο προγραμματίσαμε το ταξίδι.

Τρεις ξεναγοί, δυο από την Ελλάδα και μία επίσημη ελληνόφωνη Ρωσίδα εκεί θα εκτελέσουμε το σχέδιο που καταστρώσαμε εδώ και καιρό: το 8ήμερο αυτό να διασταλεί και να έχει υπεραξία τουλάχιστον διπλάσιας διάρκειας για την ψυχή και το μυαλό!

Το πρωί ξεναγήσεις σύμφωνα με το πρόγραμμα σε τόπους μυθικούς όπως το Κρεμλίνο και το Ερμιτάζ και το απόγευμα-βράδυ, ένα δεύτερο πλάνο ξεναγήσεων που φτιάξαμε, μια έκπληξη αντίδωρο εμπιστοσύνης. Ώστε όποιος θέλει ούτε μια στιγμή να μη νιώσει μόνος.

Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για ανθρώπους που μου λένε έμπρακτα: Στη Μόσχα αδερφέ μου. Στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη, και στην καρδιά του Τσέχωφ, και στο μυαλό του Ντοστογιέφσκι και στην αγωνία τού Τολστόι…

Ο Τουρισμός για τη Melodrakma επιστρέφει εμπράκτως χάρη στην εμπιστοσύνη ωραίων ανθρώπων που θέλουν να κάνουν ωραία ταξίδια με τον τρόπο που έχουμε εμείς. Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. 


Για μια βδομάδα, με τρόπο απλό, ναΐφ, του Σιαγκάλ και με χέρι άυλο, αγγελικό του Ρουμπλιώφ, θα προσπαθήσω να φτιάξουμε μια ζωγραφιά μέσα μας.


Υ.Γ-1: Την Κυριακή απ’ τη Ρωσία για συμβολικούς λόγους, θα ανακοινώσω ένα καινούργιο πολύ αγαπημένο ταξίδι!!!!!!

Υ.Γ-2: Ευχόμαστε σε όλα τα Ταξιδιωτικά Γραφεία, για το καλό των εργαζομένων και για το καλό όλων, καλή επιστροφή επίσης.


1 May 2021

ΕΥΧΕΣ ΦΩΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Φέτος τα καταφέραμε και ήρθαμε για τη σημαντικότερη ελληνική γιορτή και, λίγο τα εμβόλια λίγο οι μάσκες αγκαλιαστήκαμε κιόλας.


Καλή Ανάσταση σε όλους και Καλή αντάμωση με όλους. 

Αυτή η Ανάσταση είναι σαν Πρωτοχρονιά. Μετά από πολλές δυσκολίες φαίνεται Φως και Νέα Αρχή.


El Greco

22 Apr 2021

Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗΣ στη Μαδρίτη: ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Έφτασα νωρίς στο μέγαρο Μουσικής τής Μαδρίτης για να επιβεβαιώσω ότι η θέση που είχα ήταν αυτή που πίστευα, μπροστά ακριβώς, απέναντι από τον Διευθυντή ορχήστρας, όχι στην πλάτη του κι έτσι ήταν.

Έκατσα στη θέση μου κι άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Είναι άλλο πράμα το φτάνεις νωρίς στο χώρο του θεάματος που πας να δεις κι άλλο εκείνο το κλασικό σχεδόν, το λαχανιασμένος, στην καλύτερη περίπτωση  ίσα-ίσα πριν σβήσουν τα φώτα. 



Όταν φτάνεις νωρίς παρατηρείς πράματα που ήταν πάντα εκεί αλλά που δεν  τα έβλεπες. Αμέτρητες φορές πήγα τα τελευταία χρόνια σ’ αυτόν το χώρο αλλά πρώτη φορά ένιωσα πως είναι τεράστιος. 9.500 θέσεις.  Με τον COVID ήρθε το «κούρεμα» και μπορεί να γεμίσει μόνο τα 2/3 του. Δηλαδή μέχρι 6.270 θέσεις. Τηρείται ευλαβικά αυτό κάπου τόσοι ήμασταν χθες. (Στην πώληση των εισιτηρίων σε υποχρεώνουν να αγοράσεις 2 θέσεις. Ώστε όσοι καθίσουν μαζί να είναι παρέα. Μετά, ακολουθεί μια θέση κενή και πάλι άλλες δύο. Και μόνος σου να είσαι πλήρωνε 2 θέσεις και φαντάσου ότι πήγες  ν’ ακούσεις τον Κουρεντζή με τη Μαρία Κάλλας, ποιος θα σ’ εμποδίσει στο μυαλό σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Έτσι κι αλλιώς τα δύο εισιτήρια τα πλήρωσες. )

Μπαίνοντας παρατήρησα τα γλυπτά που στολίζουν το χώρο, τους πίνακες ζωγραφικής, το όργανο, ούτε αυτό δεν είχα προσέξει, το τεράστιο επιβλητικό στολίδι το Όργανο του Μεγάρου με 15.600 αυλούς, είναι καλό να μην πάμε λαχανιασμένοι πουθενά, ανακαλύπτουμε άλλο κόσμο.

Οι μουσικοί είναι ήδη στη σκηνή και 7:30 ακριβώς άρχισαν να χαμηλώνουν τα φώτα. Στα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή που μας καλωσορίζει και μας ζητάει να κλείσουμε τα κινητά, παράλληλα, καθώς λόγω κόβιντ δε δίνονται έντυπα με πληροφορίες για τα κονσέρτα – η φωνή στα μεγάφωνα  δίνει 2-3 πληροφορίες για το τί θ’ ακούσουμε, ποια είναι η ορχήστρα, ποιος ο δημιουργός και διευθυντής της και πως αυτή είναι η πρώτη παράσταση από το 2019.


ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΖΕΣΤΟ.

Δυναμώνει ακόμα περισσότερο όταν βγαίνει ο κος. Κουρεντζής.


Αυτό που ακολούθησε ήταν σα να πήγες να κοινωνήσεις κι ο ιερέας παίρνει απ’ το Άγιο Δισκοπότηρο σώμα και αίμα μουσικής, δημιουργία αιώνων και βρέχει τα χείλη σου.

Αυτό έκανε χθες ο κύριος Κουρεντζής με τις Συμφωνίες 40 και 41 του Μότσαρτ.

Μισός Ιερέας στο μυαλό μου κι ο άλλος μισός Φρέντυ Μέρκιουρυ τής Κλασικής Μουσικής, απόλυτος ροκ σταρ!

Δεν ανέβηκε ούτε μια στιγμή στο πόντιουμ. Κάτω, στο ίδιο επίπεδο με τους μουσικούς του με ό,τι αυτό σημαίνει σημειολογικά. Κινούνταν ανάμεσά τους όπως στρατηγός που πάνω στ’ άλογό επιθεωρεί τους πολεμιστές του και τους λέει είμαι εδώ, στην πρώτη γραμμή μαζί σας όχι στον απέναντι λόφο, με τα μάτια τους λέει είμαστε εδώ για το καλό των ανθρώπων, είμαστε εδώ για τη χαρά τής ζωής  και κείνοι με το δικό τους βλέμμα απαντούν «διατάξτε στρατηγέ, σας λατρεύουμε»!

Μουσικοί πολεμιστές, όργανα σπαθιά , νότες σφαίρες…

Ούτε μια νότα δεν έχει να παραπονεθεί για χθες, να πάει να πει στο Μότσαρτ "εμένα δε με παίξανε, εμένα δε με υπογραμμίσανε όπως ήθελες εσύ ΒΌλφγανγκ Αμαντέους..."

Αυτό που έχει καταφέρει ο κύριος Κουρεντζής είναι να σπείρει κατ’ αρχάς αγάπη για τη μουσική στους μουσικούς του. Κάνουν έρωτα στη σκηνή τα όργανα, όλα με όλα, όργιο οργάνων γιορτή μουσικής.

Αποθεώθηκε απ’ το κοινό στο τέλος. Όλοι όρθιοι και όλοι φωνάζοντας: BRAVO!

Πολύ ταλέντο

Πολλή δουλειά

Αλλά κυρίως πολλή αγάπη

Ο κος Κουρεντζής αγαπάει τους μουσικούς του.

Εκείνοι αγαπούν το Μαέστρο τους, κρέμονται απ’ τα χέρια του, απ’ τα μάτια του, απ’ τα χείλη του….

Κι όλοι μαζί αγαπούν τη μουσική.

Αυτό το θαύμα οφείλεται στην αγάπη. 

Σα να έδωσε φιλί ζωής σε νότες που είχαν πεθάνει αιώνες τώρα. Αυτό νιώθω πως κάνει ο κύριος Κουρεντζής κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή: γονατίζει, σαν πιετά παίρνει αγκαλιά μία-μία τις νότες και τους δίνει φιλί καινούριας ζωής.

Περάσαμε και περνάμε δυσκολίες με τον κόβιντ αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Τρότσκι και μια απ’ τις τελευταίες του φράσεις πριν να δολοφονηθεί: «Παρόλα αυτά, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ».



ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τη δουλειά μου ως ξεναγός και ό,τι προσπαθούμε μέσω τής Melodrakma, να έχουν δηλαδή Τέχνη και Ψυχή τα Ταξίδια των ανθρώπων, τα τιμούν πολλοί άνθρωποι και μεταξύ άλλων και η κυρία Καίτη, η μητέρα του κυρίου Κουρεντζή. Από κοινή φίλη λοιπόν, την αγαπημένη Βαγγελιώ, έμαθε η κυρία Καίτη πως θα πάω στο μέγαρο μουσικής τής Μαδρίτης, τηλεφώνησε στο γιο της, του ‘πε πως θα πάω να τον ακούσω, εκείνος τής είπε να μου μηνύσει να πάω και να τον δω μετά κι έτσι έγινε και στη μικρή κουβέντα συμφωνήσαμε κάτι πολύ ωραίο. Θα μου στείλει τον προγραμματισμό του για το 2022, ό,τι κονσέρτο στον κόσμο έχει ήδη προγραμματίσει και θα οργανώνουμε για τους φιλόμουσους ταξίδια που θα συνδυάζουν τη γνωριμία με τον τόπο έχοντας εξασφαλισμένη και την είσοδο για τις παραστάσεις του. Οπότε φτιάξτε βαλίτσες. Καιρός είναι να σπείρουμε αγάπη για την αιώνια μουσική!


Υ.Γ-2: Λες και δεν έφτανε όλο το εσωτερικό γιγαντιαίο ανάστημά του, είναι και 2 μέτρα.



Υ.Γ-3:  Για όσους βλέπουν ή πιο σωστά δε βλέπουν τη μάσκα, είναι γιατί περάσαμε τον κόβιντ  κι οι δυο πρόσφατα και το επιτρέψαμε για κάποια δευτερόλεπτα.


El Greco


16 Apr 2021

ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ ΔΥΟ ΥΠ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

Βλέποντας χθες ζωντανά το «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα σε Δένδια και Τσαβούσογλου, ομολογώ ότι μεταξύ άλλων πολλών, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι η Εξωτερική Πολιτική τής Ελλάδος αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια ενός ιδιαίτερα ευφυούς ανθρώπου. Όχι μόνο ευφυής. Ψύχραιμος, sangre fría λεν οι Ισπανοί, γρήγορος, χρησιμοποιώντας το μικρό όνομα τού «αντιπάλου» του, «Μεβλούτ μου… και Μεβλούτ μου» σκοπίμως και ευφυώς με τεχνητή φιλικότητα έβγαζε κάθε δέκα δευτερόλεπτα το βαμβάκι κι έκοβε, «Τούρκο» τον έκανε τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών.

Όχι μόνο ευφυής και ψύχραιμος αλλά και με συνδυαστικό νου επίσης, απαντούσε στον Τσαβούσογλου αλλά συγχρόνως κάθε λέξη απευθύνονταν  στη Διεθνή Κοινότητα, σε Θεσμούς και σε πρόσωπα,  με ευγένεια αλλά συγχρόνως κι αυτό που λένε οι Άγγλοι bitch, «σκύλα» που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και με χαμόγελο σου λέει πως μυρίζουν οι μασχάλες σου, το στόμα σου, και τα πόδια σου μυρίζουν, έχεις προγούλι και τα μπράτσα σου έχουν κρεμάσει... με την καλή έννοια γλυκέ μου/γλυκιά μου… (Που θα πει: και την Αγια Σοφιά τζαμί την κάνατε, και παράνομες παραβιάσεις-υπερπτήσεις πάνω από έδαφος, όχι μόνο από θάλασσα, από έδαφος κάνετε, και με πόλεμο απειλείτε, και απελπισμένους ανθρώπους, πρόσφυγες χρησιμοποιείτε φέρνοντας τους στα σύνορα, στον Έβρο μετατρέποντας ανθρώπους σε εργαλεία για να πιέσετε προς όφελός σας, και τη Σχολή τής Χάλκης κλείσατε... και άι σιχτίρ αλλά δε θα στο πω Μεβλούτ μου το "άι σιχτιρ"  γιατί είμαι ένας ευγενής άνθρωπος!)

Ακόμη και παράσταση να ήταν, έκανε έξοχα το ρόλο του ο κύριος Δένδιας. Ασφαλώς και το «παιχνίδι» παίζεται σε άλλα επίπεδα, ασφαλώς και δεν άλλαξε κάτι επί της ουσία όμως χάρηκα πολύ βλέποντας έναν ευφυή, μορφωμένο και καλά προετοιμασμένο άνθρωπο να μιλάει με επιχειρήματα και όχι με μαγκιές και τσαμπουκάδες εσωτερικής κατανάλωσης για ρεμάλια τής Φωκίωνος Νέγρη και τσιχλόμαγκες τής Πλατείας Κολωνακίου όλων των κομμάτων.

Είναι ένας πολύ καλός δικηγόρος ο κύριος Δένδιας. Αυτό είδα χθες. Κι αυτού του τύπου τον Λόγο ακούει (όταν ακούει) η Δύση στην οποία αποφασίσαμε να ανήκουμε, όχι τις κορώνες σοπράνο από φωνή βαρύτονου.

Η παρουσία του κυρίου Δένδια χθες μου φάνηκε ως ένας θρίαμβος των ανθρώπων χαμηλών τόνων, των λεγόμενων «μη χαρισματικών» που όπως πολύ καλά ξέρουμε είναι αυτοί που τελικά βγάζουν συνήθως τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Τα αυτονόητα βασικά έλεγε χθες ο κύριος Δένδιας, τίποτα παράξενο, καινούριο ή εντυπωσιακό αλλά μας έκανε εντύπωση γιατί πάει καιρός που το αυτονόητο πήγε «περίπατο» 

Ήταν σα μια παρτίδα σκάκι η χθεσινή συνέντευξη τύπου των δύο Υπ. Εξωτερικών. Και με πολλή χαρά είδα έναν άνθρωπο που ενώ φαίνονταν ότι αυτοσχεδίαζε στο απρόβλεπτο τής στιγμής, είχε δουλέψει πολύ κι είχε προβάρει την κάθε εξέλιξη τής παρτίδας, την κάθε εν δυνάμει κίνηση του άλλου παίχτη. 

Αυτό μου φάνηκε εμένα πως έγινε χθες μπροστά στις κάμερες. Ασφαλώς και τα σημαντικότερα έγιναν και γίνονται στα παρασκήνιο. Και είναι Παγκόσμιο το παρασκήνιο στην προκειμένη γι’ αυτό και δεν είναι πεδίο για κομματική αντιπαράθεση το θέμα αυτό. Ο κύριος Δένδιας είναι ένας πάρα πολύ ικανός άνθρωπος που όμως ίσως, ίσως λέω για ανεξήγητους λόγους περιπέσει σε δυσμένεια. Θα δείξει. 

Κύριε Δένδια, αν ω μη γένοιτο συμβεί αυτό και βρεθείτε εκτός Υπ. Εξωτερικών, αναλάβετε σας παρακαλώ πολύ το Υπ. Τουρισμού. 


Υ.Γ: Μια πολύ δυσάρεστη «υποψία». Φαίνεται πως έχει αρχίσει μια συζήτηση για την εδαφική κυριαρχία τής χώρας. Μακάρι να κλείσει σύντομα αλλά η Νέα Εποχή, η Γεωπολιτική η Ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο, το φλερτ και η άλλη παρτίδα σκάκι ανάμεσα σε Τουρκία και Δύση, δε λένε πως πάμε για κλείσιμο. Πάντα όμως υπάρχει ο αγαπημένος (πολλές φορές) απρόβλεπτος παράγοντας τής Ιστορίας.


El Greco


8 Apr 2021

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ- Μια μέρα στο Μιλάνο: Ο Δάντης, η Μαρία, ο Μάηκ και τ' άλλα παιδιά!


Τέτοιο καιρό το 2018 ετοίμαζα το ταξίδι «Στα Δόντια του Δάντη» Ένα παιχνίδι με το «Δ», τής Δύναμης που προσφέρει η Ποίηση και η Μουσική. «Δόντια», «Δάντης», «Δύναμη», η δύναμη που  αποκτάει η ψυχή όταν βυθίζεται σε ποίηση και νότες σπουδαίων στιγμών τής ανθρώπινης δημιουργίας, τη χρειάζεται τη δύναμη αυτή η ψυχή να πορευτεί πότε στα δύσκολα και πότε στα τετριμμένα. 


Ταξίδεψα επί τούτου στην Ιταλία για την προετοιμασία του ταξιδιού, ξανά και ξανά και κάθε φορά κάτι άλλο άναβε, σαν αστέρι γήινο και μου φώτιζε περιοχές του μυαλού και αγωνίες ανθρώπινες.

Το ταξίδι άρχιζε απ’ τη Βερόνα και κατηφόριζε, Μπολόνια, Ραβέννα, Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο, Μονταλτσίνο, Μοντεπουλτσιάνο, θάλασσα η ομορφιά με τους λόφους και τα κυπαρίσσια να βγάζουν ρίζες στην καρδιά μας, μόνο το Αιγαίο είναι ωραιότερο απ’ την Τοσκάνη, adio  Τοσκάνη κι από κει περνούσαμε από Περούτζια και Ασίζη…

Πριν την αναχώρηση του Αυγούστου του 2018, κάποιες μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι, πήγαμε οικογενειακώς στο Μιλάνο και κει θα έφτανε και το γκρουπ. 

Και πού δεν πήγαμε 5 μέρες.... 

Η μέρα που επισκεφτήκαμε τη Σκάλα,άφησε σφραγίδα. (Το έχουν αυτό κάποιες μέρες, ξεχωρίζουν απ’ τις άλλες, τις πολλές μας.)

Η Αλαιτζ η Άλμπα και γω περιφερόμαστε στους χώρους που έχουν ενέργεια ηφαιστειακή από μνήμες, πρεμιέρες, αποθεώσεις, δάκρυα, φωτογραφίες παντού, η Ιστορία του Λυρικού θεάτρου μπροστά στα μάτια μας, αστράφτει το βλέμμα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ένα ουράνιο τόξο τής φαντασίας μου επικάθεται σαν φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του Νουρέγιεφ, μια μινιατούρα του Μότσαρτ, στέκεται σα γίγαντας αυτοπεποίθησης, μουσικά όργανα σε προθήκες εκθέματα τώρα γιατί τ’ άγγιξαν χέρια θεϊκά, στέκομαι μπροστά σ’ ένα πορτραίτο του Μπελίνι… 

Ακούω μια φωνή πίσω μου, στρέφουμε κι οι τρεις… Είναι ένας κύριος, ίδια φιγούρα με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, προς στιγμήν νόμιζα ότι πάει, αυτό ήταν, πέρασα κάπου «απέναντι» και βλέπω ό,τι θέλω, ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Μητρόπουλος, ήταν όμως ένας γηραιός κομψός κύριος 96 χρόνων… 

Buongiorno…

Ήθελε κουβέντα, και γω το ίδιο. Σε άπταιστα itañol, ιταλοισπανικά κάναμε μια απ’ τις πιο πολύτιμες κουβέντες τής ζωής μου. 

Ήταν ο archivero, ο copista τής Σκάλας του Μιλάνου κάποτε. Οι παρτιτούρες που έπαιζε το κάθε όργανο για δεκαετίες σ’ αυτό εδώ το θέατρο περνούσαν από τα χέρια του πριν τοποθετηθούν στο αναλόγιο του κάθε μουσικού. 

Ήθελε να μας ξεναγήσει.

Αυτό είναι το πιάνο του Τζιουζέπε Βέρντι μας λέει και καμάρωνε σα να ήταν δικό του.

Πάνω από 30 χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη αλλά κάθε μέρα πήγαινε στη Σκάλα, στο χώρο που δούλευε μια ζωή αλλά φαίνεται πως πήρε άλλη θέση στην καρδιά του, όχι εκείνη τής δουλειάς που νιώθει κάποιος συνεχώς πως του  κλέβει χρόνο απ’ τη ζωή. 

30 χρόνια στη σύνταξη κι επέστρεφε κάθε μέρα εκεί.

Συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί στους ιερούς χώρους, γυρτός αυτός πολύ γυρτός, ο χρόνος είχε αρχίσει να αλλοιώνει την πεντακάθαρα ευθυτενή κάποτε κορμοστασιά του, συνεχίζουμε ξαφνικά το θαύμα… Είμαστε μπροστά στη Μαρία Κάλλας και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το κορμί του ίσιωσε και την κοίταζε, και την κοίταζε και καμάρωνε κι έλαμπε το πρόσωπό του κι άρχισε να λέει και να λέει και να λέει… Μιλούσε με στόμφο και με σιγουριά για ό,τι έλεγε!

Για κάποιο λόγο, ένα απ’ τα πολλά που μας είπε το θυμήθηκα σήμερα. 

Λα σινιόρα Μαρία ήταν η piu grande signora…  Grande, grande, grande!!!!

«Πραγματική ντίβα και buona persona!»

Για πρώτη φορά σ’ όλη αυτή την ώρα του μονολόγου του, πήρα απόφαση να τον διακόψω. Αυτό το «buona persona … το καλός άνθρωπος» είναι αυτό που απ’ όλα πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει και με συγκινεί ειδικά όταν πρόκειται για σπουδαίους καλλιτέχνες. 

Si si … molto buona persona… Γενναιόδωρη με όλους… Sempre έδινε παραγγελία και έφερναν panini per tutti per tutti che hanno lavorato … Για όλους τους εργαζόμενους παράγγελνε κάτι… Μην ακούτε που λένε πως ήταν δύσκολη. Ναι, θύμωνε πολύ αλλά μόνον μ’ ένα πράμα. Με τους τεμπέληδες! Μ’ αυτούς που δε είχαν στόχο κάθε μέρα να βγάλουν απ’ τον εαυτό τους όλο και κάτι καλύτερο. Η Σινιόρα Μαρία δούλευε ώρες και ώρες, για να είναι σωστά προετοιμασμένη και γι’ αυτή, και για το κοινό και για τους συνεργάτες της και μερικοί ερχόταν χωρίς να έχουν κάνει καν ζέσταμα στη φωνή τους… (Ανέβηκε ο τόνος του αποφασιστικά) ΟΧΙ! Η σινιόρα Μαρία αυτό δεν το επέτρεπε!

Πέρασαν τα χρόνια ήρθε ο κορωνοϊός, μπήκε το Νετφλιξ στη ζωή μου, είδα και το ένα είδα και το άλλο, ένιωσα και το χάσιμο χρόνου είπα κι ευχαριστώ που μου δόθηκε τόσος για να δω κάποια πράματα, πέφτω πάνω στον «Τελευταίο Χορό»! Ένα ντοκιμαντέρ για τον πιο μεγάλο απ’ όλους στο χώρο του, τον μαγικό Μάηκελ Τζιόρνταν. 

Κόκκινα τα μάτια του, το ουίσκι δίπλα του στο τραπεζάκι, ζουμάρει η κάμερα συνέχεια στο ουίσκι όσο διηγείται άνθρωπος τη ζωή ημίθεου, τη δική του ζωή. Στόχος του ήταν το κάθε μέρα καλύτερα, κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα πιο ψηλά. Μέχρι δακρύων η ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να φτάσουν στην προσωπική τους κορυφή, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα, μέχρι δακρύων ο πόθος να κάνεις τέλεια αυτό που κάνεις, κόκκινα τα μάτια τού Μάηκ όσο πετούσε στη ζωή του…

Κόκκινα και τα δικά μου μάτια… Όσο τον ακούω συνειδητοποιώ πως κάποια απ’ αυτά που βλέπω, κάποια απ’ αυτά που διηγείται τα έχω ξαναζήσει. Συνειδητοποιώ πως όσα μου είχε πει ο Ιταλός Γηραιός Κοπίστα στο Μιλάνο εκείνη την ημέρα για τη Γκραν Σινιόρα, τα ξαναζούσα τώρα με τον Μάηκ, το πώς είναι ένας άνθρωπος που κάθε μέρα θέλει να πάει στην κορυφή των ονείρων του, στην άκρη τής τελειότητας, πώς είναι να δουλεύεις πιο πολύ απ’ όλους ακριβώς επειδή είσαι ο καλύτερος!

Μαζί με τα κανονικά ταξίδια, είναι και τα ταξίδια του μυαλού, ο δρόμος που κόβει το μυαλό, οι γέφυρες που χτίζει και ενώνει κόσμους και στιγμές τής ίδια ζωής, τής δικής μας. Η Μαρία κι ο Μάηκ με σώζουν κάθε φορά που πέφτω πάνω σε όλο και περισσότερους, υποτίθεται επαγγελματίες, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερο, να αποφύγουν τον κόπο και την κούραση, να αποφύγουν τη σκληρή δουλειά, να στρογγυλοκαθίσουν κατ’ ευθείαν κάπου όπου να ’ναι αρκεί να είναι αναπαυτικά. Μακριά απ’ αυτούς. Είναι πράκτορες τής Μετριότητας! 

Απ’ το Δάντη ως τη Μαρία Κάλλας, κι απ’ τη Γκραν Σινιόρα ως το Μάηκελ Τζιόρνταν έκανα ένα απολαυστικό ταξίδι, σε τόπο χλοερό με μόνη πανδημία αυτή που προκαλεί το μικρόβιο του να φτάσει κανείς στην κορυφή του.  

Κρατάω στο βελούδινο  κουτάκι τής μνήμης μου όλα τα πολύτιμα που μοιράστηκε μαζί μας εκείνη την ημέρα αυτός ο ιδιότυπος «ξεναγός» στη Σκάλα του Μιλάνου. Δε θυμάμαι τ’ όνομά του. Ούτε φωτογραφία βγήκαμε, μας πήρε ο λόγος του και το ανάστημά του κι ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε κάποιο «μετά» τής στιγμής που ζούσαμε. 

Τρία χρόνια μετά από κείνη την ημέρα, και δη μετά τον τελευταίο χρόνο λαίλαπας κορωνοϊού στη Βόρειο Ιταλία, εύχομαι να είναι όρθιος ο Κοπίστα μπροστά στη Μαρία και να διηγείται τη ζωή της που την έκανε και δική του ζωή. Κι αν πάλι ήρθε το τέλος και πήγε και τη βρήκε στον ουρανό, πάλι χαρούμενος θα είναι γιατί το μόνο που ήθελε ήταν μουσική και να μιλάει γι' αυτή! 


Υ.Γ: Καμιά φορά στα όνειρα που κάνω ξύπνιος, σκέφτομαι… «να μαζευτούν στη Melodrakma οι καλύτεροι, όσοι έχουν όνειρα και θέλουν να δουλέψουν γι’ αυτά, να μαζευτούν και να το κάνουν Scala και Chicago Bulls το μαγαζί! Και μετά ξυπνάω.


El Greco









4 Apr 2021

Η ΕΝΟΧΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΠΑΣΧΑ

Πάσχα των Καθολικών σήμερα. . Δεν ξέρω τι έγινε απ’ το Σχίσμα και μέτα στις καρδιές των ανθρώπων, σχίστηκαν, ο τρόπος αντίληψης και εορτασμού αυτής τής γιορτής είναι εντελώς διαφορετικός. 


Είμαι στη Μαδρίτη, κοιτάζω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου το μεγάλο πάρκο μπροστά, το Madrid Rio και βλέπω έξω μια ακόμα συνηθισμένη Κυριακή. Πιο πολύ γιορτάζει η Άνοιξη παρά η Ανάσταση. Κόσμος πάνω κάτω αγκαζέ, χαρούμενα σκυλιά, χαρούμενοι έφηβοι (και μη) κουτάκια μπύρες κάνουν πικ νικ, βγήκα να περπατήσω με τον Haiku στο ποτάμι, γαύγισε τους πάντες από χαρά, χαρούμενοι ήταν κι αυτοί όλοι έτσι κι αλλιώς με τις μπύρες τους, φτάσαμε ως το μεγάλο πολυκατάστημα, το Plaza Rio, ανοιχτό.

Κυριακή του Πάσχα, πήραμε το δρόμο τής επιστροφής, περάσαμε απ’ το σούπερ-μάρκετ για κρασί, ανοιχτά, περάσαμε κι απ’ το φούρνο για ψωμί, ανοιχτά, άφησα τον Haiku στο σπίτι, πήγα στο γυμναστήριο, ανοιχτά… 

Δεν ξέρω τι έγινε στις καρδιές των ανθρώπων

απ’ το Σχίσμα και μετά αλλά το Πάσχα εδώ, είναι μια τυπική λειτουργία στη εκκλησία. Τίποτα στις καρδιές των ανθρώπων. 

Επιμένω χρόνια μέσα μου ότι είναι η ΕΝΟΧΗ. Επιμένω πως το Καθολικό Δόγμα επένδυσε σ’ αυτό, τα ρέστα του έπαιξε στο POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…

Τον απωθεί τον άνθρωπο ό,τι μόνιμα τον κάνει να νιώθει ένοχος. Και στη σχέση ενός ζευγαριού το ίδιο συμβαίνει. Όταν ο ένας επιβάλει στον άλλο να νιώθει μόνιμα πως κάνει λάθος, πως φταίει, πως εξ αιτίας του/της κάτι δε γίνεται σωστά, θα φύγει ο «κατηγορούμενος». Όσο πιο μακριά μπορεί θα φύγει. 

Το Καθολικό Πάσχα στην Ισπανία είναι σαν τα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπον. Αίμα παντού, να το δουν όλοι, να πιτσιλίσει στα πρόσωπα όλων, όλοι να νιώσουν πως γι’ αυτούς σταυρώθηκε, φταίμε όλοι, φταίω, φταίω, φταίω… POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…

20 χρόνια τώρα στην Ισπανία σήμερα βεβαιώνομαι. Ο Άνθρωπος δεν αντέχει να τον κατηγορούν συνέχεια. Δεν αντέχει επίκεντρο τής ζωής τους να είναι το Πάθος αντί για την Ανάσταση. 

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ανάστησε το ισπανικό σινεμά αρνούμενος ακριβώς αυτό το Δόγμα τής μόνιμης ενοχής κι έβγαλε στο Φως όλους τους «αμαρτωλούς».

Ο «Εσταυρωμένος» στη φωτό, είνα



ι απ’ όλους όλους όλους, ο πιο αγαπημένος μου, του Βελάθκεθ, ο πιο σεμνός, ο πιο καλός Χριστός, αυτός που λιγότερο απ’ όλους σπέρνει την ενοχή διαφημίζοντας το μαρτύριό του. Πεθύμησα να ξεναγήσω στο ΠΡΑΔΟ. 

Χρόνια Πολλά σε όλους του φίλους μου τους Καθολικούς. 

Υ.Γ: Τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι σε λοιμωξιολόγους και κυβερνήτες μπορεί να είναι χρήσιμο το συμπέρασμα. Δεν αντέχει ο άνθρωπος μόνιμα να τον κατηγορούν πως φταίει. Θα φύγει κι άντε να τον βρεις μετά. 

Υ.Γ-2: Η Mercedes Sosa στη "Misa Criolla" του Ariel Ramirez



El Greco


1 Apr 2021

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΕΛΛΑΔΑ: ΓΥΡΟΣ ΜΑΝΗΣ-ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ : «Αγέλαστος Θάλασσα» 5-8 Μαΐου

ΡΩΣΙΑ: ΜΟΣΧΑ – ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 15 -22 Μαΐου.

ΓΑΛΛΙΑ: ΚΑΣΤΡΑ ΛΙΓΗΡΑ-ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ 1-7 Ιουνίου

ΒΟΡΕΙΟΣ ΙΣΠΑΝΑ-ΧΩΡΑ ΒΑΣΚΩΝ: 12-20 Ιουνίου (Αγ. Πνεύματος)

ΙΤΑΛΙΑ: ΝΑΠΟΛΗ-ΠΟΜΠΗΙΑ-ΑΚΤΗ ΑΜΑΛΦΙ 18-23 Ιουνίου

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΔΥΤ. ΙΣΠΑΝΙΑ: 23 Ιουνίου – 2 Ιουλίου


Αυτά για το 2ο τρίμηνο του 21. 

Πρωταπριλιάτικα ναι. Ψέματα όχι. Το πολύ-πολύ να αποδειχθούν ευσεβείς πόθοι και όνειρα αλλά τα ταξίδια είναι εκεί, έτοιμα,  σωστά προετοιμασμένα και σας περιμένουν.

Κρατήσεις & περισσότερες πληροφορίες: es@melodrakma.com , 6980 99 23 23

Καλό Μήνα.

ΟΛΑ ΕΔΩ 

Υ.Γ: Ασφαλώς και δεν έχουν τελειώσει οι δυσκολίες αλλά ήδη υπάρχει όχι μόνο η θέληση αλλά και η δυνατότητα για ζωή κανονική, για κάτι δηλαδή πέρα απ’ το σαλόνι-κουζίνα-βεράντα (αν υπάρχει) , σούπερ-μάρκετ, πάρκο, πλατεία.

Ήδη η μία μετά την άλλη οι χώρες ανοίγουν για τα ταξίδια αναψυχής


El Greco



27 Mar 2021

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ


Η Ρούλα και ο Μάκης είναι 2 έξοχα παιδιά απ’ την Κεφαλονιά που είχα τη χαρά να ταξιδέψω μαζί τους. Με τους 4, μαμά Ρούλα, μπαμπάς Μάκης, και τα παιδιά, Κυριάκος και Μπάμπης. 

Δυο εντελώς διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους αλλά και τα δύο χαρά να τα έχεις κοντά σου. Ειδικά όταν είσαι ξεναγός όπως εγώ, ξεναγός που λειτουργεί και μ’ όσα εισπράττει απ’ τους ανθρώπους που βρίσκονται μες στο λεωφορείο, χαίρεται η ψυχή σου που είναι εκεί αυτά τα δύο παιδιά. Νιώθεις τη δουλειά που έχουν κάνει οι γονείς σε δυο-τρία  πράματα πολύ ουσιαστικά:


Α) Να ξέρουν ν’ ακούνε ακόμα κι όταν δεν είναι του απολύτου ενδιαφέροντός τους αυτό που λέγεται. Αν μη τί άλλο ν’ ακούνε από σεβασμό στον ομιλητή.


Β)  Να είναι οι κεραίες σηκωμένες, έτοιμες να λάβουν το καλό και το απρόβλεπτο, να μη θεωρούν δεδομένο ότι αυτό που θα ειπωθεί ή θα συμβεί σίγουρα δεν τους αφορά, να μην είναι ανά χείρας  η κλασική πια λύση που λέγεται τάμπλετ, «πάρε, κοίτα, αποβλακώσου, σκάσε αλλά  άσε εμένα ήσυχο».


Γ) Να εκτιμούν το ότι οι γονείς τους δούλεψαν για να τους προσφέρουν ταξίδια που θα τους κάνουν ανθρώπους του κόσμου και καλύτερους ανθρώπους. 



Είχα προσέξει πως μεταξύ άλλων πολλών η Ρούλα και ο Μάκης είχαν διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά τους με τρυφερότητα και ευαισθησία για τον κόσμο που ζουν.

Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, κρατήθηκε ζωντανή η αγάπη και η εκτίμηση με όλη την οικογένεια. Κάποια τηλεφωνήματα, μηνύματα, ευχές στις γιορτές και κυρίως μια γλύκα που έχει αφήσει η αύρα τεσσάρων ανθρώπων χωρίς να χρειάζεται καθημερινή επαφή. 

Πέρυσι, Φεβρουάριο του 2020  μου γράφει η Ρούλα:

«Γιάννη μου ερχόμαστε Ιαπωνία»

«Κι οι 4;» απαντάω εγώ με πολλή χαρά.

«Μπα… Ο Κυριάκος θα πάει φανταράκι, παρουσιάζεται τώρα κι ο μικρός στην Ολλανδία για σπουδές», 

Φεβρουάριος του 2020 ήταν και τώρα πια ξέρουμε όλοι πως ούτε η Ιαπωνία το Νοέμβριο του ’20 έγινε ούτε χιλιάδες άλλα στη ζωή μας. Ο Κυριάκος όμως πήγε στο στρατό…


Πριν λιγότερο από 2 μήνες, 6 Φεβρουαρίου ξαναεπικοινωνήσαμε με τη Ρούλα. 

Μπιπ-μπιπ μήνυμα στο viber.  


«Γιάννη μου σε ποια Ιαπωνία θα είσαι φέτος; Έχεις προγραμματίσει δύο.


«Και στις δύο Ρούλα… Έρχεστε;;;»


Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο, έκανε κράτηση, κομψά διακριτικά, χωρίς πολλά πολλά περιττά.  απ’ τους ανθρώπους που χαίρεσαι την κάθε επαφή. 


Τέλη Φεβρουαρίου 2021…

Πρωί, ανοίγω τα μάτια, παίρνω το τηλέφωνο, κοιτάζω τα μεηλ, ανοίγω και το Facebook…

Μου εμφανίζεται μια ανάρτηση τής Ρούλας. 

Ευχαριστούσε για κάτι που αμέσως ο εγκέφαλός μου το απέρριψε,  αυτόματα είπα «δεν κατάλαβες σωστά», δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση εκείνων των στιγμών που παλεύεις να διαψεύσεις αυτό που βλέπουν τα μάτια σου πεντακάθαρα.

Η Ρούλα κομψά και γενναιόδωρα ευχαριστούσε όλο τον κόσμο που τους συμπαραστάθηκε στο μεγαλύτερο χτύπημα που μπορεί να δεχτεί μια μάνα κι ένας πατέρας. 

Ο Κυριάκος , στις 20 Φεβρουαρίου αυτοκτόνησε. 

23 χρόνων παιδί, κάτι δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του.

Κι εδώ είναι η αιτία αυτής τής δημοσίευσης. Γράφω για την Κοινωνική και Πολιτική διάσταση που έχει η αυτοκτονία του Κυριάκου. Η πιο σωστά για τη Δικαιοσύνη. Όχι για έναν δημόσιο αποχαιρετισμό, αλλά για να υποστηρίξω όσο μπορώ την προσπάθεια που κάνουν οι γονείς του να αποκαλυφθεί η αλήθεια γι’ αυτή την αυτοκτονία. «Να σωθούν άλλα παιδιά…» λέει ο Μάκης…

Ο Κυριάκος ήταν ένα παιδί δυσλεκτικό. Το τί σημαίνει αυτό μπορεί κανείς να το αναζητήσει, στο ινερνετ ή ρωτώντας κάποιον ειδικό. Πουθενά δε βρει και κανείς δε θα του πει πως ένα παιδί που πάσχει από δυσλεξία βλάπτει κάποιον. Ένα παιδί με δυσλεξία είναι μάλλον ένα παιδί πιο ευφυές και πιο ευαίσθητο και ίσως γι’ αυτό τα καλώδια τής έκφρασης παίρνουν φωτιά, όταν πάει να μιλήσει, τρέχει με χίλια το μυαλό, μην αυτό που πει πληγώσει κάποιον μην, μην μην… 

Ο Κυριάκος, εξ αιτίας αυτού, κακοποιήθηκε ψυχολογικά στο στρατό. 

Είναι ένα πράμα οι Ένοπλες Δυνάμεις τις οποίες τιμώ, και άλλο εντελώς διαφορετικό μια άρρωστη μειοψηφία κομπλεξικών αξιωματικών, οι οποία με τη δικαιολογία ότι έχουν αποστολή να ετοιμάσουν στρατιώτες για πόλεμο μετατρέπουν ανθρώπους σε κιμά και ψυχικά ράκη. Ελεεινά υποκείμενα, που επειδή δεν είχαν τα χρήματα ή το θάρρος να παν σε ψυχολόγο και κείνος να τους παραπέμψει σε ψυχίατρο, κακοποιούν όποιον μπορούν. ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί πιο θρασύδειλοι απ’ αυτούς δεν υπάρχουν. Βάζουν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και γλύφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, όλα όσα δε μπορούν να κακοποιήσουν τα γλύφουν. 

Τα καψόνια και η ψυχολογική κακοποίηση είναι βία και στην προκειμένη περίπτωση μένει ατιμώρητη. Καψόνια, προσβολές, φυσική βία,  ψυχολογική βία, φυλακές,  απειλές για Στρατοδικείο, όπου μυριστεί αδυναμία ορμάει σαν άγριο ζώο ο φασίστας μέσα μας… 

Γι’ αυτό αγωνίζονται οι γονείς του Κυριάκου, η κυρία Ρούλα Μαρκάτου και ο κύριος Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Γιατί αυτό που συνέβη στο Στρατό στο δικό τους παιδί δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. 

Ειδικά στο Λόχο Διοικήσεως ΚΕΤΧ Πατρών. Αυτό προκύπτει από την έρευνα που έχει ξεκινήσει με προσωπικό αγώνα των γονιών. Εκεί υπηρετούσε ο Κυριάκος. 

Γράφει ο Μάκης: «… καλούμε όλους όσους έχουν υποστεί ψυχολογική & σωματική βία τα τελευταία δέκα χρόνια από το ΚΤΕΧ Πατρών να μη φοβούνται πλέον, να βρουν το θάρρος και την παρρησία, να έρθουν και να καταθέσουν αυτά που έχουν υποστεί, έτσι, ώστε να επιτύχουμε μια και για πάντα την εξυγίανση και σε αυτό το στρατόπεδο.» 

Καλεί και τους γονείς ο Μάκης, τους γονείς εκείνους που τα παιδιά τους είχαν το ίδιο τέλος,  ή κατέληξαν σε κάποιο ψυχιατρείο ή στην καλύτερη περίπτωση παραιτήθηκαν απ’ τη ζωή και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, σε κάποιο δωμάτιο και σε κάποιο κόσμο που έφτιαξαν με το μυαλό τους.

Ο κος. Ευαγγελάτος, καλεί τους γονείς όλων αυτών των παιδιών που ίσως όταν συνέβησαν τα τραγικά στη ζωή τους να μην είχαν δυνάμεις να παλέψουν… Τώρα μπαίνει εκείνος μπροστά και τους καλεί. 

Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αυτό του Κυριάκου.

Δεν είναι ζήτημα me too στο στρατό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Για να διαπιστωθεί αν συστηματικά κάποιοι εκεί κακοποιούν ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί τους διασκεδάζει πολύ το να βλέπουν άνθρωπο να υποφέρει. 

Οι Έλληνες γονείς δε στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό για να προετοιμαστούν για κάποια αρένα, να γίνουν άντρες σκληροί κι αδίστακτοι μονομάχοι σε κλασικό αγώνα «Ο θάνατός σου η ζωή μου».

Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει κατατεθεί ερώτηση στη Βουλή, προς τον Υπ. Εθνικής Άμυνας για διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου του Κυριάκου Ευαγγελάτου. 

Κάτι γίνεται στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, δείτε το οι υπεύθυνοι! Υπάρχουν πολλές καταγγελίες και πολλά κουκουλώματα. 

Όπως κάποτε καθολικό αίτημα ήταν να εκδημοκρατιστεί ο Στρατός, σήμερα είναι να εξανθρωπιστεί. Αυτόν τον αγώνα δίνουν οι γονείς οι γονείς του Κυριάκου.

Το ΠΣΚ εκείνο, 19-21 Φεβρουαρίου 2021, ο Κυριάκος πήρε άδεια και πήγε στην Κεφαλονιά. Τα είχε όλα σχεδιασμένα στο μυαλό του. Δεν ήθελε να φύγει έτσι, χωρίς ένα τελευταίο άγγιγμα όσων αγαπούσε. 

Είδε τους γονείς, είδε την κοπέλα του, τους φίλους του κι αποχαιρέτησε τον αδερφό του κάνοντας υπαινιγμό για όσα θα ακολουθούσαν… 

Πήρε μετά το αυτοκίνητο, δεν έβαλε ζώνη, ένα παιδί έως εμμονικό με τη ζώνη, έβαλε μπρος και ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι… Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021. Βουτιά στο γκρεμό κι από κει στη θάλασσα…

Ρούλα μου, Μάκη μου, δεν έχω λόγια παρηγοριάς, κάθε τόσο κλαίω μαζί σας και συγχρόνως θαυμάζω τη γενναιότητά σας να κρατάτε ανοιχτή την πιο μεγάλη πληγή που μπορεί ν’ αποχτήσει άνθρωπος. Με μόνο στόχο να μη θρηνήσουν κι άλλοι γονείς τα παιδιά τους επειδή κάποιοι άλλοι γονείς αντί για ανθρώπους ετοίμασαν βίαια άγρια θηρία.

Κυριάκο μου, φτιάξαμε έναν κόσμο που η ευγένεια και η ευαισθησία θεωρούνται αδυναμία.  

Τι να σου πω; Όπου και να ‘σαι, κάνε τον κόπο να πας συχνά στον ύπνο των γονιών σου, να μπαίνεις στα όνειρά τους, αίσθηση και ψευδαίσθηση, σαν αεράκι τρυφερό,  βρες έναν τρόπο να τους λες «υπάρχω, απλά υπάρχω αλλιώς», να ξεγελιέται λίγο η μέρα τους… Αυτό ελπίζουν όλο κι όλο τώρα, να περνούν οι μέρες.

Και στην κοπέλα σου εύχομαι δύναμη, γιατί σίγουρα θα έκανε όνειρα που τώρα τα ‘θαψε μαζί σου.

Στον αδερφό σου τέλος, εύχομαι, μια μέρα, ο γιος του που σίγουρα θα φέρει τ’ όνομά σου, να είναι τρυφερός με τους ευαίσθητους και κάθετος με τα καθίκια. Μπάμπη μου, να ζήσεις τη ζωή σου ολόκληρη και να βρεις χαρά. Μη νιώσεις τύψεις όταν θα τη βρεις. Αυτό θα βοηθήσει πολύ και τους γονείς σου. 


Υ.Γ: Κυριάκο, η φωτογραφία που διάλεξα για τον αποχαιρετισμό, θα μπορούσε να είναι δικιά σου. Είναι ζωγραφική σε τάφο νεαρού που βρέθηκε στη Μεγάλη Ελλάδα, στη Νότιο Ιταλία. Ο «Βουτηχτής», δίνει ένα σάλτο, βουτιά και περνάει στην άλλη κατάσταση, αυτή που εσύ γνωρίζεις πια κι εμείς μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Δεν είναι αναπηρία η ευγένεια και η ευαισθησία Κυριάκο μου. Να μην πεισθείς ποτέ γι’ αυτό!

Σε αποχαιρετώ μ’ αυτή τη Μελωδία. 


Γιάννης