Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ MELODRAKMA ΚΑΙ ΤΟ RENDEZ-VOUS ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

Τελειώνει για μένα μια χρονιά που θα σηματοδοτήσει (ή όχι) πολλές επόμενες. Ένα καινούριο κεφάλαιο ανοίγω για τη ζωή μου, εκτός από ξεναγός, από το 2017 θα μπω στο πετσί του ρόλου και του επιχειρηματία.

Φτιάξαμε με την Αλάιτζ και την Άλμπα την Melodrakma Universál S.L, μια Εταιρεία Διοργάνωσης Τουριστικών και Πολιτιστικών Ταξιδιών.
Μ' αυτή (κυρίως) θα ταξιδεύω πια, αυτή θα διαχειρίζεται τον κόπο μου, τη δουλειά μου, τα σωστά και τα λάθη μου, αυτή θα προγραμματίσει όλα τα ταξίδια που ονειρεύομαι αλλά και όλες τις πολιτιστικές Στιγμές ματαιωμένων ονείρων, καταπλακωμένων χρόνια τώρα στο βωμό της επιβίωσης.

Μακάρι  να σταθείτε δίπλα μας σ' αυτό το ξεκίνημα και σεις κι οι φίλοι σας γιατί θα σας χρειαστούμε όλους.

5 Φεβρουαρίου Ιανουαρίου θα ανακοινωθεί από δω και το πότε θα είναι έτοιμη η ιστοσελίδα, το web site της melodrakma.

Αυτό το νέο ξεκίνημα σκέφτηκα να το μοιραστούμε σε μια ιδιαίτερη βραδιά. Σε μια βραδιά όπου live, ζωντανά, ολοζώντανα,  θα ανακοινωθεί ο προγραμματισμός των ταξιδιών και των εκδηλώσεων της Melodrakma για το 2017 με τρόπο που ελπίζω να προσθέσει άλλη μια ωραία Κοινή μας στιγμή.

Σ' αυτή τη βραδιά θα μπορέσω να εκπληρώσω και την υπόσχεσή προς “Σικελούς” και “Βάσκους”, το cd με το soundtrack του καθενός απ' τα δυο ταξίδια που τους έταξα.

Για το 2017 θα υπάρξει πρόταση για Καινούριο Προορισμό, Νέο Ταξίδι αλλά κα πολλά απ' τα παλιά θα επαναληφθούν.

Για το 2106, νέα πρόταση, το Νέο Ταξίδι ήταν για τη Σικελία και το Ρήγιο και το σημάδεψε το ποίημα του Καβάφη, “Ποσειδωνιάται” και ειδικά εκείνος ο στίχος

(...) “Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους. (...)

Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει η melodrakma, με μια Γιορτή.
Μια cult βραδιά χωρίς τίποτα διεκπεραιωτικό!

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017 στο ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ PALACE

Ψαρών 4, Πλατεία Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο. (ΧΑΡΤΗΣ - ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΤΕ- ΕΔΩ)

Ώρα: 8:30 μ.μ

OLENTZERO: ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΒΑΣΚΩΝ

Καλημέρα από Μπιλμπάο.

Σας ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές που λάβαμε. Στη Χώρα των Βάσκων όπου φέτος γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα, τα δώρα στα παιδιά τα φέρνει στις 24 προς 25 Δεκεμβρίου ο Ολεντσέρο, ο μοναδικός επιζών της βασκικής Μυθολογία.

 Ήταν λέει νύχτα, κρύο πολύ, Δεκέμβριος, 24 προς 25 του Σωτήριου Έτους 0 (μηδέν) όταν φάνηκε

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Σ' ένα πολύ σημαντικό σταυροδρόμι της ζωής μου,
σημαντικό για πολλούς λόγους,
και σταυροδρόμι, γιατί πολλές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους επιλογές ανοίγονται μπροστά μου,
σε μια δύσκολη γενικά στιγμή από πολλές πλευρές, ψάχνω λόγους και δικαιολογίες να με συγχωρέσω για τα λάθη που επανέλαβα και τη χρονιά που φεύγει, λες κι είναι κατάρα να κάνω πάντα τα ίδια λάθη, λες και κάποιος έβαλε σκοπό να χάσω κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης: ευκολόπιστος έως βλαξ, ναΐφ και προτόγονα αφελής  λες και ζω στην εποχή της Αλταμίρας.

Ας πούμε όμως ότι σήμερα δεν έχουν θέση τέτοια, είναι γιορτές, είναι μεγαλύτερη η ανάγκη να χαρεί κανείς χωρίς να κουβαλάει το βάρος των προβλημάτων, εκτός των δικών του και των φίλων του από πάνω.

Για την ώρα, ξαναδίνω στον εαυτό μου την ίδια καραμέλα, να γλυκάνει λίγο το στόμα και λέω θα χτίσω το Κάστρο μου μια μέρα με τις πέτρες που σκόνταψα, τις μαζεύω όλες...

Για την ώρα κρατάω το ότι έπρεπε να γίνουν ένα σωρό σωστά και λάθη για να περάσω τα πρώτα Χριστούγεννα με την Άλμπα. Να έχει έστω στα 11 της χρόνια την πρώτη φωτογραφία με τον πατέρα της ανήμερα των Χριστουγέννων και κοιτάζοντας την στην αλλαγή του αιώνα, το 2.100 να λέει..

“...όταν ήμουν 11, εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα που κάναμε με τον συγχωρεμένο (;;??) τον πατέρα μου...” (αν βέβαια έχω "αποσυρθεί" και είμαι συγχωρεμένος μέχρι τότε κι αν είμαι συγχωρεμένος και γενικά)

Γιορτές για το βιογραφικό φέτος.

Με τη δημοσίευση της Πρωτοχρονιάς, μαζί με τις ευχές θα είμαι σε θέση να σας πω πού και πότε θα βρεθούμε, εκείνο το ραντεβού που κλείσαμε απ' το καλοκαίρι, στην Αθήνα, σ' ένα υπόγειο της Βάθης" κλαριτζίδικο...

Εύχομαι  σε όλους πρώτα Υγεία και δεύτερη ευχή κάνω να στραβώνουν που και που τα πράματα αν είναι αυτό να μας φέρνει αγκαλιά σ' όσους αγαπάμε και μας αγαπάνε.

                   El Greco

LÁGRIMAS NEGRAS: ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ Σ' ΕΝΑΝ ΑΘΕΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΟ ΘΕΟ ΤΟΥ

Σα Μνημόσυνο στις 9 μέρες απ' το θάνατο του Φιδέλ κατέληξε μια κουβέντα μου με την Άλμπα.

- “Ποιος είναι ο Φιδέλ μπαμπούλη που λεν συνέχεια αυτές τις μέρες;”

- Τί λεν δηλαδή; Τί κατάλαβες να λεν;

-Ε... όχι και τόσο καλά πράματα. Ότι ήταν δικτάτορας, ότι δεν έκανε εκλογές και.... αυτά τα δυο κυρίως...

9 μέρες σήμερα απ' τη μέρα που σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του τελευταίου που το 'λεγε η καρδιά του.

Μερικοί φίλοι με ρώτησαν “Δε θα γράψεις τίποτα για τον Κάστρο;”

ΕΛΠΙΔΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Χαίρομαι και καμαρώνω πάντα όταν φίλοι μου, πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Κάθε επάγγελμα βέβαια έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες για να οριστούν οι επιτυχίες και οι αποτυχίες του.

Και στο καθένα απ' αυτά πολλά και διάφορα μπορούν να θεωρηθούν επιτυχία αλλά υπάρχει μια Αποτυχία κλασική, θλιβερή, ασύγκριτη με οποιαδήποτε, άλλη: η αποτυχία ενός γιατρού να σώσει μια ζωή.

Αλλά κι αυτή ακόμα η αποτυχία μπορεί να ήρθε επειδή:

ήταν “μη αναστρέψιμη η κατάσταση...” δε γίνονταν δηλαδή ανθρωπίνως τίποτα,

ή

δεν έγινε κάτι που έπρεπε να γίνει κι άδικα χάθηκε ανθρώπινη ζωή.

Αποτυχία και τα δυο αλλά δεν είναι το ίδιο!

Στη δεύτερη περίπτωση άντε να βρει κανείς το δίκιο του, ν' αναμετρηθεί με Κολοσσούς Νοσοκομεία και συμφέροντα για ν' αποδείξει πωςαν εκείνοι είχαν κάνει αυτό που πεπρεπε να κάνουν, είχε κι άλλα πολλά να μοιραστεί με το άνθρωπό του, μια κουβέρτα, μία αγκαλιά, μια κουβέντα, μια σιωπή, έναν καφέ, έναν περίπατο στη θάλασσα, έστω την ανάσα την ώρα που κοιμάται δίπλα στο κρεβάτι, την ανάσα που επιβεβαιώνει πως δεν είμαστε μόνοι.

Άντε να βρει το δίκιο της μια χήρα απ' τη Δραπετσώνα, απ' τη Χάλκη της Λάρισας ή απ' το Caravancel της Μαδρίτης.

Ταξιδεύοντας 25 χρόνια έχω γνωρίσει δικηγόρους και δικηγόρους.

Υπάρχουν εκείνοι που στόχο τής ζωής τους έχουν τα περίφημα λεπτά τής διασημότητας, διάσημοι έστω και μέσα σ' ένα τουριστικό λεωφορείο,
θλιβεροί παλιάτσοι τουριστικού λεωφορείου που δεν προκαλούν ούτε γέλιο,

έχω γνωρίσει άλλους που μέσω γάμων, επεισοδιακών χωρισμών, χωρισμών με καράτε, τεικ-βοντό, ή τζούντο, επιδιώκουν την προσοχή στην ασήμαντη ύπαρξή τους,

έχω γνωρίσει αρκετούς που χωρίς δεύτερη σκέψη συνειδητά θα έθεταν τον εαυτό τους και τις υπηρεσίες τους στη Διάθεση ενός Νοσοκομείου για παράδειγμα για να συγκαλυφθεί ένα έγκλημα, να βγει τρελή η χήρα που λέει πως ο άντρας της θα ζούσε, και δε θα δούλευε τώρα μόνη στα χωριάφια, δε θα κοιμόταν μόνη στις θημωνιές, θα δούλευε και κείνος και θα βοηθούσε να πληρωθεί το χρέος στην τράπεζα, τώρα πάει, θα το πάρουν και το σπίτι και το χωράφι...

τρελή κι η μάνα που φωνάζει πως το παιδί της θα ζούσε αν είχαν εκπληρώσει τον όρκο που είχαν δώσει στον Ιπποκράτη οι υποκριτές, (ευτυχώς υπάρχουν όπως παντού και οι άλλοι γιατροί, τ' αστέρια)

έχω γνωρίσει όμως κι άλλου είδους δικηγόρους, κάποιοι μάλιστα έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της Grecoland,
δικηγόροι που στέκονται δίπλα σε ανθρώπους συντετριμμένους, που γίνονται στήργμά τους να διεκδικήσουν όχι αυτό που θα απαλύνει τον πόνο της απώλειας του αγαπημένου τους προσώπου, αλλά αυτό που πάνω απ' όλα πονάει τον “αντίδικο” σ' αυτό το καπιταλιστικό ντελίριο που ζούμε: τα λεφτά!

Αυτό δε τους πονάει πάνω πάνω απ' όλα, τα λεφτά; Ε ας το πληρώσουν με λεφτά τουλάχιστον!

Χαίρομαι και καμαρώνω που έχω φίλους δικηγόρους που γίνονται ελπίδα απελπισμένων,
Ελπίδα Δικαιοσύνης.
Αυτό πάνω απ' όλα είναι κάθε αποζημίωση που επιδικάζεται σε συγγενείς θυμάτων.

Τόσους πολλούς βοήθησε ο Αλέκος που απροειδοποίητα, κυριολεκτικά κι ειλικρινά απροειδοποίητα μπουκάρανε απ' τον ΑΝ1 και του πήρανε συνέντευξη στο γραφείο του. Τόσο εντύπωση έκαναν οι πάμπολλες επιτυχίες του στη διεκδίκηση αποζημιώσεων για τους συγγενείς θυμάτων.

Εκτός από φίλος, εκτός από σπουδαίος δικηγόρος, είναι κι ένας σπουδαίος τζέντλεμαν ο ΑΛΕΚΟΣ ΚΑΡΑΜΠΑΣ, το ταίρι της φίλης μου της Μαρίας. (Της γνωστής σ' όλη τη  Grecoland πολυβραβευμένης Μαρίας Καράμπα.)

Σήμερα στις 7 το απόγευμα θα προβληθεί στο ΑΝ1 η συνέντευξή του.

Εύγε Αλέκο! Πάντα να είσαι Ελπίδα Δικαιοσύνης.

            El Greco

LEONARD COHEN: Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ

Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα του Στέλιου.
Με το θάνατο του Leonard Cohen, αντί να γράψει για τη μουσική του, έγραψε για μια άλλη του πλευρά, την πιο άγνωστη αυτή που ίσως να εκφράστηκε λιγότερο.
Μάλλον όλοι έχουμε και μια "Άλλη" πλευρά που συνήθως ακρωτηριάζουμε ή αφήνουμε να ατροφήσει γιατί άλλα περιμένουν από μας κι είναι ένα λούκι απίθανο αυτό, μπαίνεις κι αρχίζεις να φέρεσαι με βάση τις προσδοκίες των άλλων, όσα είσαι κι όσα πραγματικά ποθείς, πολλά, τουλάχιστον πολλά απ' αυτά, παν περίπατο μην κι απογοητεύσεις κανέναν.

Σ' αυτή τη Χωματερή των Προσδοκιών έχει πεταχτεί πολλή ομορφιά, χαρά  και ταλέντο.

Ο Leonard Cohen

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΚΟΥΠΑ

Από τον “περίπατο” του Πλανητάρχη στο αγρόκτημά του, -τώρα που 'φυγε και δε βομβαρδιζόμαστε πια με σχετικές πληροφορίες- σκέφτομαι δυο-τρία πράματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση:

α) το πόσο αριστοτεχνικά μας τόνισε ότι “θα τον αναπολούμε”, ειδικά σε σχέση με τον διάδοχό του,

β) το πόσο καλά προετοιμάζεται ακόμα και για μια βόλτα σε αγρόκτημα (σε συνδυασμό βέβαια με το προσωπικό σπουδαίο επικοινωνιακό του χάρισμα)

και γ) απ' τις πολλές που πέρασαν μπροστά μου σ' όλο το διαδίκτυο αυτή εδώ η φωτογραφία. Έναν πράκτορα Αμερικάνο του 'δωσαν σκούπα για καμουφλάζ και τον αμόλησαν.

                                 El Greco

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ iPhone 8.

Η ζωή και η δράση του αγωνιστή Μπάμπη Γκολέμα  ενέπνευσε τον Παντελή Βούλγαρη κι έφτιαξε «Τα Πέτρινα Χρόνια».

Δεν ξέρω αν υπάρχουν Πέτρινα Χρόνια πάντως σίγουρα όλα τα Χρόνια και οι Εποχές "πετρώνουν" τις ζωές κάποιων ανθρώπων.

Κι δεν είναι μόνο η

T.V, ΚΑΙ ΕΣΡ ΧΩΡΙΣ ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ: Ένας οδικός χάρτης για το τηλεοπτικό τοπίο

Πρόκειται για ένα επιστημονικό μπούσουλα-οδηγό-ας πούμε ξεναγό σχετικά το τηλεοπτικό τοπίο (μεταξύ μας ολίγον Μπανανίας) που επικρατεί στην Ελλάδα. Εκτός απ' τις πομπώδεις δηλώσεις και τα "πυροτεχνήματα" καλό είναι ν' ακούμε και την καθαρά επιστημονική και νηφάλια άποψη.

Γράφουν οι Γιώργος Χ. Σωτηρέλης -

και ο φίλος μου Παναγιώτης Η. Δημητρόπουλος

                                                                              El Greco

Ο  Γιώργος Χ. Σωτηρέλης είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου  στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Παναγιώτης Η. Δημητρόπουλος είναι δικηγόρος, ΔΜΣ Δημοσίου Δικαίου,  πρώην επιστημονικός συνεργάτης του ΕΣΡ.

Η επικείμενη δημοσίευση της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) ως προς τις τηλεοπτικές άδειες, πέρα από τις εξελίξεις που έχει δρομολογήσει, θέτει ξανά επί τάπητος το ζήτημα μιας συνολικής και οριστικής ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου.

Για το ζήτημα έχουμε τοποθετηθεί στο παρελθόν με πολλές δημόσιες παρεμβάσεις μας (βλ. ενδεικτικά Γ. Σωτηρέλης, Οκτώ θέσεις για τη ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου, Το Βήμα 24/1/2016 - Γ. Σωτηρέλης, Συνταγματικές παρεκτροπές και πολιτικές ευθύνες, Το Βήμα 21/2/2016 - Γ. Σωτηρέλης & Π. Δημητρόπουλος, H πρόκληση της ρύθμισης του ραδιοτηλεοπτικού καθεστώτος, Εφημερίδα των Συντακτών 22/8/2015 - Π. Δημητρόπουλος, 5 βήματα για τη μεταρρύθμιση της ραδιοτηλεόρασης, Athens Voice 31/10/2016 - Π. Δημητρόπουλος, Για ένα νέο θεσμικό τοπίο στα ΜΜΕ, Athens Voice 15/12/2012), προσπαθώντας να προειδοποιήσουμε ότι τόσο −και ιδίως− η πολιτική της Κυβέρνησης όσο και η στάση της αντιπολίτευσης οδηγούν την όλη διαδικασία σε συνταγματικό αδιέξοδο.

Φυσικά δεν επιχαίρουμε για το ότι επιβεβαιωθήκαμε, διότι

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: ΣΟΦΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΛΑΟΙ

Ο EL GRECO ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ  1η “ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ” ΤΟΥ 45ου ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ

GRECO: Κε. Πρόεδρε κατ' αρχάς συγχαρητήρια για τη μεγάλη σας νίκη και σας ευχαριστώ που επιλέξατε για την πρώτη σας συνέντευξη ως Πρόεδρος Grecoland. Να συμφωνήσουμε να είμαστε κι οι δυο σήμερα ειλικρινείς;

D.T: Ειλικρινείς μέχρι παρεξηγήσεως αν θέλετε; Εξάλλου δεν έχω κάποιο λόγο να πω ψέματα σε σας, έτσι κι αλλιώς πόσοι όλοι κι όλοι σας διαβάζουν;

GRECO: Ωραία το ξεκινήσατε, με ειλικρίνεια. Πάμε λοιπόν: τί μήνυμα έχετε να στείλετε στην αντίπαλό σας την κ. Κλίντον;

D.T: Να μην πίνει γιατί την πιάνουν οι κάμερες να τρικλίζει συνέχεια.

GRECO: Οι κακές γλώσσες λένε πως

CUBA: HAVANA BLUES

Ξαναείδα χθες μια ταινία του 2005. Το HAVANA BLUES του Benito Zambrano, ένα παιδί από δω, απ' το Κάντιθ. Προσπαθεί το αντίθετο και καταφέρνει και σε κάνει και δακρύζεις. Κι ο  Benito παίρνει θέση: ναι υπάρχει θέμα, πολλοί φεύγουν αλλά η ψυχή της Κούβας μένει γιατί δεν τη βλέπει και για λύση την απάτη που προτείνεται ως εναλλακτική!

Ανεπιφύλακτα ψάξτε τη...

Να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά και για τα “Μεταπτυχιακά” του 2018.
                                     

     
                          El Greco

ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ GRECOLAND

Μπήκε ο μήνας που σκόπευα να έρθω στην Ελλάδα, να μαζευτούμε και να μοιραστούμε μια βραδιά ωραία, και να σας δώσω και τη Μουσική που σας χρωστάω, στον καθένα το c.d του, το soundtrack της εκδρομής που έκανε μαζί μου το καλοκαίρι.

Άλλο c.d για το "Χταπόδι και Σπέρμα" στη Βόρειο Ισπανία

άλλο για την Puttanesca, το ταξίδι μας στη Σικελία...

Πάρα πολλοί λόγοι όμως δε μου επιτρέπουν να μετακινηθώ απ' τη Μαδρίτη μες στο Νοέμβριο.
Η Συνάντησή μας όμως θα γίνει και όλες οι υποσχέσεις θα εκπληρωθούν και η χαρά, επειδή θ' αργήσει λίγο, μπορεί να είναι μεγαλύτερη.

Εκτιμώ πως το δικό μας Γκαλά σ' ένα υπόγειο όπως υποσχέθηκα της Βάθης κλαριτζίδικο θα γίνει μετά τις γιορτές. Ας πούμε για να 'χουμε λόγο να γιορτάζουμε και μετά τις γιορτές.
Και θα έχει η βραδιά ένα σωρό πράματα που ετοιμάζω για τότε.

Ένας απ' τους λόγους της ματαίωσης του ταξιδιού μου τον Νοέμβριο, είναι που θέλω εκείνη τη βραδιά να μοιραστούμε τον Μονόλογό μου "Κόκκινος Γλάρος", τον μονόλογο που φέτος το καλοκαίρι η Βιβή Ζαφείρη μου έκανε την τιμή να παρουσιάσει σε ανοιχτή πρόβα στο βράχο του θεάτρου της Ταορμίνας.

Εκείνη την πρόβα, την είδαν μόνον οι συνταξιδιώτες του συγκεκριμένου ταξιδιού και νομίζω έχει νόημα να μοιραστούμε καλά δουλεμένη πια την πρώτη εκείνη εμπειρία όλοι μαζί τώρα,  Βορείου και Νοτίου Ισπανίας, και Σικελίας και απανταχού φίλοι της  Grecoland  όσοι μπορείτε θέλω να είστε παρόντες εκεί στο υπόγειο της Βάθης όποτε οριστικοποιηθεί. Όλο αυτό ήθελα να το βιώσουμε με τη Βιβή αλλά αλλά η Βιβή, εκτός από λατρεμένη φίλη είναι και σπουδαία ηθοποιός, και το Νοέμβριο δε μπορούσε.
Δε μπορούσε να παίξει Λυμτσιούλη γιατί είχε ήδη κλείσει Λόρκα. (Δεν την αδικώ.) 
Με την ομάδα: ΘΕΣΜΑ

Μόλις βρω κενό στη ζωή της, γιατί είναι και σύζυγος και μάνα και κόρη και φίλη κι εργαζόμενη φουρνάρισσα, μόλις βρω κενό θα την "κλείσω" και θα ανακοινώσω και την ημερομηνία που θα φέρουμε Καβαφικά Τέχνη σε χαμαιτυπείο.

Ενημερώνω λοιπόν όλη την επικράτεια της Grecoland πως η Βιβή, δε μπορούσε το Νοέμβριο να παίξει στον “Κόκκινο Γλάρο”  γιατί θα είναι στην Αθήνα με τη Doña Rosita του Federico García Lorca το

Σάββατο 12/11, 9μ.μ

Κυριακή 13/11,

1η:παράσταση 6μ.μ και 2η στις 9 μ.μ

Διάχρονο θέατρο Μαίρης Βιδάλη

Τηλ: +30.210.72.33.229

Φαξ: +30.210.95.71.378

Διεύθυνση Θεάτρου: Πυθέου 50–52 , Νέος Κόσμος TK 11743 (google maps)

για όποιον θέλει να την απολαύσει ως Παραμάνα στα χέρια του Λόρκα πριν τη δει Γκέισα στα δικά μου χέρια,

12 και 13 Νοεμβρίου θα έχει την ευκαιρία.

Ενημερώνω επίσης όλη την επικράτεια της Grecoland πως η Στελλίνα Παπαδοπούλου, πόντια κι ας μην φαίνεται απ' το επίθετο, κατά κόσμον Στέλλα, άλλη φίλη αγαπημένη και μόνιμος κάτοικος Grecoland, χρόνια τώρα αποφάσισε να μοιράσει το χρόνο της ζωής της ανάμεσα στην Ελλάδα, καφέδες, θέατρα, φίλοι, κι όλα όσα έχει η ζωή μιας συνταξιούχου
και στο Κονγκό, βοηθώντας εκεί τα παιδιά μ' όποιο τρόπο μπορεί.

Ένας απ' όσους βρήκε μέχρι τώρα είναι και το να γράψει ένα βιβλίο με συνταγές,
 το δεύτερο μέχρι τώρα, και τα έσοδα θα πάνε στο φαΐ, στα βιβλία, στα ρούχα, και σ' ό,τι άλλο έχουν ανάγκη τα παιδιά εκεί.

Όποιος θέλει να βοηθήσει αγοράζοντας το βιβλίο, ας το κάνει τώρα, το Νοέμβριο γιατί το Δεκέμβριο θα χει πετάξει η Στέλλα για κλίματα ζεστά αφρικανικά. (Επικοινωνία με το in box τής Stellina Papa

Καλό Μήνα σε όλους κι εύχομαι να μας δίνεται πάντα η δυνατότητα να κάνουμε κάτι παραπάνω και πέρα απ' την προσωπική τέρψη.

Υ.Γ: Για τη βραδιά του “Κόκκινου Γλάρου” που θα παρουσιάσει η Melodrakma Universal S. L,  θα ενημερωθείτε σύντομα και έγκαιρα.

                               El Greco

"ΤΑΞΙΔΙ" ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ: THEATER TRAVEL

Πέθανε ένας σπουδαίος ηθοποιός, ο  Mikijiro Hira,  ηθοποιός-φαινόμενο  ενός άλλου κόσμου ενός άλλου πολιτισμού που όμως κατάφερε να συντονιστεί με την πιο ακραία στιγμή του ελληνικού Δράματος.

Ήταν 12 χρονών ο Χίρα όταν έπεσε η βόμβα στον τόπο που γεννήθηκε, στη Χιροσίμα. Και λες και φύτρωσε μέσα του Μανιτάρι και πολλαπλασιάστηκε το Παγκόσμιο Δράμα των Ανθρώπων.

Ζωντανά, σε βίντεο ή σε απλή διήγηση-περιγραφή παράστασης ποτέ μια ΜΗΔΕΙΑ (1978) δεν κατάφερε να μου μεταδώσει τόσο πολύ απ' την Ψυχή του Ευριπίδη.

Από το 1978 που πρωτοανέβηκε στη σκηνή, ήρθε και στην Ελλάδα, στο Ηρώδειο το 1984.
Όσοι την είδαν , λένε πως από τότε ζήτημα να είδαν κάτι ισάξιο.
Αποκλειστικά αντρικός θίασος κι ο Χίρα σε άλλη, δική του διάσταση, σα να έκανε κατάληψη στο σώμα του το πνεύμα της Μήδειας και του Ευριπίδη μαζί.
Δάκρυσε λένε ο παραγωγός Ταντάο Νακάνε το καλοκαίρι του '84 απ' την αντίδραση του αθηναϊκού κοινού. Αδύνατον να σταματήσει το χειροκρότημα!

Η ΕΡΤ έχει το βίντεο εκείνης της παράστασης στην Ελλάδα. Θα 'πρεπε κανονικά αν υπήρχαν αντανακλαστικά ευαίσθητων ανθρώπων στην Κρατική Τηλεόραση, ανεξαρτήτως προγραμματισμού, θα 'πρεπε χθες βράδυ να προβάλλουν την Ιστορική Μήδεια. Αν δεήσουν, σήμερα ή κάποια στιγμή οι υπεύθυνοι προγράμματος να το κάνουν ως μνημόσυνο, τόσο  στον σκηνοθέτη Yukio Ninagawa που πέθανε τον περασμένο Μάιο, όσο και στον Hira, παρακαλώ πολύ κάποιος να μου το “γράψει”

Ένα μήνα ταξίδι είναι αυτή η Μήδεια. Ταξίδι με τα πόδια, οδοιπορικό πάνω στην πιο μεγάλη Γέφυρα του Κόσμου.
Ελλάδα-Ιαπωνία, πάνω από θάλασσες κι ωκεανούς χωρίς να βραχείς από τίποτ' άλλο εκτός από δάκρυα που προκαλεί η Δύναμη της Αλήθειας πάνω στη Σκηνή.

Κι ο Handel σα να είναι Παρών ολοζώντανος εκεί!

Ο Χίρα, ο Νινάγκουα, ο Μίσιμα, ο Κουροσάβα, είναι οι 4 πυλώνες που θέλω να πατήσει το  ειδικό ταξίδι που σκοπεύω να οργανώσω για την Ιαπωνία.

                                        El Greco

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ "ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ" ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Χθες, 21-10-2016 τέλειωσε, ας πούμε η σεζόν, μία Σεζόν Ολόκληρη για μένα!

Μ' ένα 10ήμερο ταξίδι, το αγαπημένο μου, στο Βορρά της Ισπανίας με ανθρώπους που με τίμησαν και ήρθαν ειδικά για να κάνουν αυτό το Πολιτικό Προσκύνημα μαζί μου: τις 10 τελευταίες μέρες τις μοιράστηκα με τον Σύλλογο του ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΥ απ' τη Ζάκυνθο. Είχαν έρθει και το 2013, για το 1ο Έτος, για 8 μέρες, Μαδρίτη- Ανδαλουσία τότε και φαίνεται ότι ο χρόνος, αυτά τα 3 χρόνια κρίσης που μεσολάβησαν,

ΞΕΝΑΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΜΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τα παιδιά απ' το Discover Greece μου ζήτησαν μια μικρή ιστορία από διακόπές μου στην Ελλάδα, εγώ φέτος "διακοπές" έκανα στη Μεγάλη Ελλάδα, στα νότιά της πιο σωστά, στη Σικελία,
κι έτσι αποφάσισα να βάλω τις πιο πρόσφατες, του Ονείρου τις διακοπές, τις ιδανικές δηλαδή γιατί στο όνειρο όρια δεν υπάρχουν.
Και διηγήθηκα μια μελλοντική πρόθεση πες, σα να 'ταν εμπειρία,
πρόθεση μια μέρα να ξεναγήσω, να συστήσω στην Άλμπα τη μισή της πατρίδα...

Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά του Discover Greece.
Ευχαριστώ και γιατί εκεί, κάτω απ' τη σύντομη παρουσίαση μου, το σύντομο C.V, εκεί που λένε

"ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟΝ YIANNIS LYMTSIOULIS"

βάλανε ενεργά tag

τόσο για την Melodrakma   (έτσι απαντώ σ' όσους γελοίους την απειλούν, συνεχίζοντας, προχωρώντας προς τα κει που θέλω να πάω)

όσο και για τη Grecoland .

Ανακαλύψαμε κοινό στόχο με το Discover Greece,

MANELUNA: ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗ GRECOLAND

Σήμερα, 3 Οκτωβρίου, στη Λάρισα εγκαινιάζεται ένας νέος Βρεφονηπιακός Σταθμός,

ο MANELUNA !!!

Τον φτιάξανε δυο φίλοι μου, ο Διαμαντής και η Πέπη Παπανικολάου, η οποία Πέπη μάλιστα απεδείχθη εύφορος κάμπος θεσσαλικός, ποτιστικό χωράφι, 4 κόρες έκανε.

Μια, δικηγόρος πια σαν τον πατέρα της, η Σοφία,
2 νηπιαγωγούς η Εμμανουέλα και η Αναστασία, με 69 Μεταπτυχιακά η κάθε μία,
και η μικρή η Δήμητρα είναι μαθήτρια ακόμα, στα 15,

είναι και αθλήτρια όμως και φέτος  τον Ιούλιο, κατέκτησε

SLUMDOG 2 - FROM MANILA ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ

Ευχαριστώ από καρδιάς και για τις συμβουλές και για την υποστήριξη και για την αγάπη σε σχέση με τη χθεσινή δημοσίευση.

(Στον Γυάλινο Κόσμο μου στη Μαδρίτη, πέρυσι το Χειμώνα, σχεδιάζοντας την Κρυστάλλινη Διαφάνεια της Melodrakma Universal)

Δε σκοπεύω να δώσω μεγαλύτερη διάσταση εκτός κι αν

THE SLUMDOG FROM LARISA

Μετά τη δημοσίευση "ΣΙΚΕΛΙΚΑ ή ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ", πολλοί με ρώτησαν με διάφορους τρόπους γι' αυτόν τον υπεύθυνο όπως τον βάφτισα, τον επικεφαλής των ανδρών της "προσωπικής μου ασφάλειας", τον “Menelaus”.

Πού να φανταστώ ότι λίγες μέρες μετά, θα

ΤΑΞΙΔΙΑ-ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΕΣ ΚΑΙ "ΜΥΣΤΙΚΟΙ" ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ

Αυτή την περίοδο είμαι στην πορεία δημιουργίας της Melodrakma, 
της εταιρείας που θέλω να συνδυάσει το Ταξίδι και τις Τέχνες, 
το Θέατρο τη Μουσική, το Χορό, γιατί είναι Τέχνη να μπορείς ν' αφήνεσαι να σε  ταξιδέψουν
κι είναι ένα θαύμα της Τέχνης το να μπορεί το Ταξίδι αυτό να πολλαπλασιάζεται μέσα σου, καιρό μετά από τότε που τέλειωσε να γίνεται αφορμή για άλλα Μέσα Ταξίδια σε Κήπους του Χειμώνα.

Σ' αυτή λοιπόν την περίοδο διαβάζω διάφορα που θα μπορούσαν να φωτίσουν το δρόμο μου για να κάνω κάτι καλό που καλό θα φέρει και θα δημιουργεί ταξίδια μπαμπούσκες, το ένα μες στο άλλο, κι άλλο, κι άλλο...

Πολλοί φίλοι, μαζί με τις εγκάρδιες ευχές μου είπαν: 

LIVE: ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΟΣ - «ΟΡΝΙΘΕΣ» του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

Δεν είδα την παράσταση αλλά μου φτάνει η ΓΚΟΛΦΩ του που είδα πριν 2-3 χρόνια για να είμαι υπερβολικά θετικά προδιαθετειμένος.

Απόψε θα μεταδοθεί ζωντανά ΕΔΩ η τελευταία παράσταση απ' τις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου στη ΣΤΕΓΗ του ΩΝΑΣΗ.

Κι είπα να μοιραστώ τη γενναιοδωρία του Γιώργου Γεωργαλά που έσπευσε να με ενημερώσει μήπως θέλω να τη δω live streaming.

Όποιος δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει (1ο ραντεβού, άντε 2ο) ας το δει.

Καλό Σαββατοκύριακο.

El Greco

ΣΙΚΕΛΙΚΑ ή ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Αυτό το ποίημα του Καβάφη ήταν η αφορμή για να οργανώσω με τον συγκεκριμένο τρόπο το ταξίδι στη Σικελία:

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Σε ανύποπτη στιγμή μίλησε στην καρδιά μου αυτό το ποίημα,
πήρα τις λέξεις του,
-μία και μία μάρμαρο πεντελικό οι λέξεις τού Καβάφη, όχι πωρόλιθος -
και μ' αυτές προσπάθησα να χτίσω Εμπειρία μιας βδομάδας.

Φαντάστηκα κολόνες εκεί που έλειπαν,
σα μολύβι παιδικό τις είδα μπροστά μου, μολύβι που το 'φαγε η ξύστρα,
Χρόνος-Ξύστρα που αφήνει όλο και λιγότερο από μένα,
μια μυτούλα που έμεινε και μ' αυτή τώρα πρέπει να γράψω Ιστορία και Γεωγραφία απ' την αρχή.

Δύσκολο το ταξίδι στη Σικελία,
δύσκολο γιατί ο προορισμός έχει μεγάλες παγίδες και ειδικά στις μέρες μας.

Πρόθεσή μου κατ' αρχάς ήταν

ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ 4 Χ 400: ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ

Τέλη Αυγούστου. Στην τελική ευθεία πια.

Τον περασμένο χειμώνα, υπέρμετρα αισιόδοξος, (εκτός των άλλων ταξιδιών) προγραμμάτισα και 4 προσκυνήματα στο Βορρά της Ισπανίας,

και νά που έγιναν και τα 4,
κι άφησε το καθένα αποτυπώματα πάνω μου.

Το 1ο, 

LOGO ή ΓΕΦΥΡΕΣ: Η MELODRAKMA UNIVERSAL ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ...

Άλμπα μου,

συνεχίζω το γράμμα που διέκοψα τη μέρα των γενεθλίων σου με την υπόσχεση να το συνεχίσω σήμερα,

τη μέρα των δικών μου γενεθλίων.

Έχω μερικά νέα να σου πω αλλά όχι όλα όσα υπολόγιζα.
Δε μπόρεσα να γράψω τα κείμενα για την Ιστοσελίδα, την γουέμπ σάιντ κι έτσι ο Χοσέ Λουίς δε μπόρεσε να μας φτιάξει την μινι γουέμπ.

Πότε να προλάβω ρε Άλμπα; Από 8 Ιουνίου δε σε είδα σχεδόν καθόλου, 2-3 μέρες όλες κι όλες... Πάντα σε κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι της Φιλιππινέζες που γνώρισα και παρηγοριέμαι. Αυτές που μεταναστευσαν γιατί έγιναν μανάδες, για να μπορέσουν να κερδίσουν κάτι να στείλουν πίσω στα παιδιά τους, και όλο και κάτι κερδίζουν χάνοντας την ευκαιρία να 'ναι μανάδες.

Τέλος πάντων, μπορεί να μη έχουμε έτοιμα όλα όσα σχεδιάζαμε για σήμερα  όμως...

σχεδόν έχουμε το λογότυπο της Melodrakma...

Σχεδόν αλλά το 'χουμε!
Λέω σχεδόν γιατί θέλω

ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΟΥ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ή "Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ"

11 Ιουλίου αποχαιρέτησα τους πρώτους φετινούς Προσκυνητές στο Βορρά,
γλυκείς και συνεσταλμένοι άνθρωποι, απ' αυτούς που ξέρουν να προσφέρουν ασφάλεια και αγάπη με τον δικό τους τρόπο,

επέστρεψα στη Μαδρίτη,
11 Ιουλίου την ίδια μέρα είχε ήδη έρθει άλλο γκρουπ για 10ήμερο ταξίδι Μαδρίτη-Ανδαλουσία- Βαλένθια-Βαρκελώνη...

το προσπερνώ αυτό,

είναι σαν αυτά τα διαζύγια που βγαίνουν χωρίς καμιά ταλαιπωρία,
με κοινή συναίνεση,
απ' αυτά που λες: αφού έτσι κι αλλιώς δεν αγαπηθήκαμε, δε θα μας φαν από πάνω τα λεφτά κι οι δικηγόροι,
να τρέχουμε στο Λυκουρέζο για διαζύγιο χωρίς καν να έχουμε πονέσει λίγο...

Ας πούμε δε φταίει κανένας απ' τους δυο,
αυτό που έχω εγώ να δώσω εσάς προφανώς σας αφήνει παγερά αδιάφορους,
αλλά,
αφού δεν αγαπηθήκαμε δε θα κάτσουμε τώρα ότι πονάμε με το στανιό,
μόνο ήθελα να σας πω,
να καταγραφεί για την Ιστορία μου πως για μένα ήταν μια μοναδική εμπειρία,

στη ζωή μου πρωτόγνωρη,

πρώτη φορά τέτοιο πράμα,
θα το βάλω στο βιογραφικό μου,
10 μέρες 31 άνθρωποι θεωρούσαν δεδομένο ότι αυτό που συνέβαινε στο λεωφορείο
ήταν το ελάχιστο που μπορεί να συμβεί,
δηλαδή έναν τύπο όρθιο να μιλάει επί 3ωρα και 4άωρα και 5άρωρα είναι το ελάχιστο που περιμένει ένας τουρίστας στο λεωφορείο ,

γι' αυτό και σε κάθε του κορύφωση, σε κάθε τέλος “Μονολόγου” του,
σε κάθε Επίλογο του Όρθιου Τύπου,
ο τουρίστας κοιτάζει στο υπερπέραν σα να μην έγινε τίποτα,

αδυνατεί να συλλάβει πως σε μια “Συναυλία Λεωφορείου”
επίσης χειροκροτούν,
εκεί είναι που ο Όρθιος Αρτίστας καταλαβαίνει αν είμαστε ακόμα ζωντανοί,
στο χειροκρότημα...

Ούτε μια φορά δε συναντήθηκε το αριστερό και δεξί τους χέρι...

Έψαξα να βρω εξήγηση, αυστηρά, πρώτα σε μένα όπως πάντα...

Η επιστημονικότερη που βρήκα ήταν:

“ματιασμένοι”

Πήρα πιάτο κεραμικό απ' τη Σεβίλλη,
νερό απ' τη Βαλένθια,
λάδι απ' την Ανδαλουσία...
έσταξα πρόθεση καλή... τίποτα...
χάθηκαν όλα...
και λάδι και νερό,
σαν την έρημο της Αλμερίας,
στεγνά όλα.

Και πήρα τότε μέτρα ακόμα επιστημονικότερα,
συνταγογράφησα  αμέσως:

"OLVIDAR" των 1000mg

“να ξεχαστούμε σήμερα κιόλας” είπα μέσα μου την τελευταία μέρα,

και ω του Θαύματος,
με Αμοιβαία ένταση χειραψίας ακρωτηριασμένου χεριού στις 20 Ιουλίου αποχαιρετιστήκαμε στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης,

με Κοινή Συναίνεση Λήθη!

"OLVIDAR" των 1000mg, σίγουρη λύση!!!

Υπήρξαν ευτυχώς ΚΑΙ εξαιρέσεις. Πες ότι δεν έφταιγε κανένας, συναντηθήκαμε σε λάθος στιγμη πες...

Κρατάω πάντως κι αυτή τη Πέτρα που σκόνταψα για να χτίσω μια μέρα το Στάδιο όπου θα τραγουδάω και προχωρώ.

20 Ιουλίου πέταξα Βαρκελώνη-Μαδρίτη

είπα ένα γεια στο σπίτι, στην Αλάιτζ, άλλαξα βαλίτζα και 21 του μηνός, στις 5:30 ήμουν στο ταξί προς το Μπαράχας...

7:30 στο Πόρτο...

Ήξερα, από ένστικτο ή από ανάγκη που την επέβαλε η προηγούμενη εβδομάδα μου ότι η πτήση που περίμενα έφερνε κάτι καλό...

Το μόνο που δεν ήξερα ήταν το πόσο καλό θα ήταν...

Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες από τότε που είχα γράψει πως η Βόρειος Ισπανία είναι σαν την ανύπαντρη Ροκ θεία μας και νά τώρα στο Πόρτο μου κατέφταναν κάτι Ροκ Ινδιάνοι,

Rock γιατί όπως αποδείχτηκε είχαν πολύ αλήθεια στην Ψυχή κι απόφαση αταλάντευτη να ζήσουν μια 10ήμερη Συναυλία στο Woodstock της δικής μου

και Ινδιάνοι, γιατί άκουγαν τον κάθε ψίθυρο στο Δάσος της Απελπισίας μου, συντονίζονταν με τον παραμικρό υπαινιγμό μου κι είχαν πάντα έτοιμη και υψωμένη τη γροθιά με ακόντιο αιχμηρό το χειροκρότημά τους.

Όλοι;;;;

Τί σημασία έχει;;;

Εγώ αποφάσισα να θυμάμαι πια μόνο όποιον είναι Ροκ και Ινδιάνος...

Άνοιξε η πόρτα των αφίξεων του αεροδρομίου και μ' έσφιξε στην αγκαλιά της η Προδιάθεση για 10 μέρες με Ψυχή.

Αποφάσισα ν' αποδείξω πως το Καλό είναι κολλητικότερο κι απ' το Κακό!

Και αποδείχτηκε!

Σαν έτοιμοι από καιρό...
Σαν καπνισμένοι και πιωμένοι, αποφασισμένοι να ζήσουν το Woodstock μας  ...
Σα θεατές και μπάντα μαζί...
Ακροατές κι Ορχήστρα σε ένα...

Στην ηλεκτρική κιθάρα...

Η Αργυρώ μου,

 η γλύπτρια που μου 'φερε αποτυπώματα της ψυχής της για δώρο...

                                (Το δώρο της σαν την επόμενη σύναντησή μας...)

Στο μπάσο...

ο Χρήστος κι η Ροζίνα, σταλμένοι από φίλους μου, αυτοί οι δυο ήταν Γκρεκολανδιώτες από χρόνια και δεν το 'ξεραν...

(Καυτό φιλί σε πρώτο πλάνο της δίνει ο Χρήστος αλλά δεν είναι λιγότερη η αγάπη γύρω-γύρω)

αλλά εδώ σε άλλο φιλί ακόμα καυτότερο...

4 Βιολιά ένα κι ένα, 4 βιολιά Σολίστες...

Ο Leo κι η Μαριάνθη που μου έφεραν και τα καταπληκτικά παιδιά τους, τα διδυμάκια,
τη Νίκη και τον Γιώργο

(εδώ τα 4 βιολιά χωρίς γραβάτα, τη γραβάτα φοράει ο Ζου'αου, ο ο σιοφέρ της μπάντας)

Τα 4 Βιολιά μαζί με όλη την αγάπη έφεραν Δώρο και τέσσερις Ωραίους φίλους που ήρθαν και θα μείνουν στο Grecoland, έτσι νιώθω και χαίρομαι στην ιδέα...

στο μπουζούκι λοιπόν με ροκ διπλοπενιές ...

ο Γιώργος, η Μαρία,

και στην κλασική κιθάρα τα παιδιά τους,

η Ερμιόνη κι ο Βασίλης με σπασμένο χέρι...

(Πολύ αγάπη φαίνεται κι εδώ, οι γονείς φιλιούται και τα παιδιά αγκαλιάζονται.)

Στην Άρπα, η ήρεμη δύναμη...η Αφροδίτη

                         (Μάλλον ο γιατρός της στο τηλέφωνο)

 με φρεσκοεγχειρισμένο πόδι ρώτησε το γιατρό της “να πάω εκδρομή;;;”

-”Πού;;” ρωτάει κι ο χειρούργος.

-Στη Βόρειο Ισπανία” λέει η Αφροδίτη...

Και μάλλον ήταν Ροκ ο γιατρός και την απείλησε ότι άμα δεν πάει αυτή θα έρθει εκείνος...

Την ίδια απειλή μάλλον εκτόξευσε κι ο γιατρός της Ελένης και πήρε τον Σούλη της για μπαστούνι και πονούσε δεν πονούσε έπαιξε Τσέλο έξοχα με δανεικό μπαστούνι...

Στη Ντραμς...

Η Ευδοκία και η Χριστίνα που μου 'φεραν για δώρο άλλα δυο διδυμάκια,
τις ανιψιές τους,
τη Μαρκέλλα και την Καλλιόπη,
την επόμενη γενιά ντράμερ, δυο νέα κορίτσια που με τη δίψα που άκουγαν κάθε φορά που έβγαινα στη Σκηνή, και μ' έκαναν να νιώθω ότι αξίζει τον κόπο να κάνεις το Ταξίδι Συναυλία...

(Μέχρι να μου στείλουν κάποια πιο προσωπική φωτό, βάζω ετούτη, που η Χριστίνα αγκαλιαζει την Ευδοκία αριστερά και στο βάθος, πίσω, η Μαρκέλα φιλάει την Καλλιόπη)

Τρεις καταπληκτικές Συμμετοχές ήρθαν απ' την Κύπρο, δώρο του Γ. Χαριτωνίδη... Ποιος Βιολάρης, ποιος Χατζηγιάννης και ποια Βίσση...

Στα Πνευστά...

Μαρία, Χριστόφορος και Γιώργος

(Κυπριακό φιλί στη Μαρία απ' τους δυο)

Ένα Τρίο που δεν κάνει Θόρυβο και Φασαρία, παράγει μόνο Μελωδία! (Γιώργο Χαριτωνίδη, το τσίμπησε πάλι η Κύπρος το 12άρι της!)

Τέλος στο πιάνο,

Ο Μάριος και η Ζωή...

Ειδικά ο Μάριος... Μυστήρια Συμμετοχή σ' αυτή τη μπάντα...

Ήδη είχαμε επικοινωνήσει διαδικτυακά...

- Από πού είσαι Μάριε;

- Απ' το Βόλο.

Ευδιάθετος, καλοπροαίρετος και ευγενής... πάντα ευγενής κι απ' το Βόλο Μάριε;;; Θες ν' ανατρέψεις όλα τα στερεότυπα ενός Λαρισαίου;;;

- Να σου πω την αλήθεια η καταγωγή μου είναι απ' τα Φάρσαλα...

Πες το χριστιανέ μου!!!!!

Αυτά ήξερα εγώ για τα προπωλημένα εισιτήρια της Συναυλίας.

Αλλά εκεί, στην “Είσοδο” του Πόρτο βρήκα άλλους 6...

Η Καίτη κι ο Μενέλος στο Ακορντεόν και στα φωνητικά αποφάσισαν...

η Σοφία, ο Λευτέρης, η Αλεξάνδρα ο Γιώργος.

Δε γνωρίζω αν εκείνοι ήξεραν σε τί Συναυλία πάνε αλλά κρατώ το ότι τουλάχιστον την τελευταία μέρα,
αν όχι και πριν,
τραγούδησαν.

Απ' την πρώτη μέρα, απ' την ξενάγηση, απ' την πρώτη καλεσμένη Τραγουδίστρια-Ξεναγό  στο Πόρτο φάνηκε η “Καλή Μέρα”

Καταχειροκροτήθηκε η σχεδόν βουβή ξεναγός... Για τα φωνητικά που έκανε στην αρχή και στο τέλος της Συναυλίας... καταχειροκροτήθηκε!!!!

Μπράβο!!!!

Έτσι απογειώνεται μια Συναυλία!

Κατάλαβα ότι είχα να κάνω με ροκέρος γενναιόδωρους...

Κι ύστερα βγήκα εγώ...

Έψαξα ανάμεσα στα 73 πρόσωπα του Πεσόα για να καταλήξω στο Ποιος θα είμαι και Πώς θα βγω αυτό το 10ήμερο στη Σκηνή μου και πάλι σε μένα κατέληξα. Και πήρα το μικρόφωνο και τραγούδησα το 1ο τραγούδι...

“Επιτάφιος στην Εξουσία”,

σε Μουσική του Αλφόνσου Ερρίκου και στίχους της Τερέσας Ντε Λεόν,

κι αμέσως μετά έκανα διάλειμμα,
κι όμως,
ένα τραγούδι κι αμέσως διάλειμμα,
είχα Μνημόσυνο εκείνη την ημέρα,
22 Ιουλίου έκλεινε η Ντίνα 4 χρόνια σε Άλλη Διάσταση...

Περάστε,
τα Μύδια και το Κρασί θα δοθούν στο Καράβι...

ήπιαμε, φάγαμε και φύγαμε για Σαντιάγκο,

έκανα εκεί κάτι ερωτήσεις στον Άγιο, περί Ντίνας, Μπεθ και άλλων φίλων Άλλης Διάστασης αλλά ακόμα περιμένω απάντηση,

μπορεί κάτι να μου 'πε και να μην τ' άκουσα απ' την πολυκοσμία,
κόντευε η μέρα τού Αγίου,
γιόρταζε στις 25 Ιουλίου ο Εξολοθρευτής Μουσουλμάνων, ο Matamoros,
κατάφερε να 'ρθει στην επικαιρότητα πάλι ο Άγιος με την αιμοσταγή του ειδικότητά,

άλλα τον ρωτούσα εγώ, για την Άλλη Διάσταση καίγομαι του λέω,
καμιά Μεταφυσική Αγωνία αυτός,
“Πόλεμος” φώναζε...

Κι αφού ο Matamoros επέμεινε να τραγουδάει τα δικά του,
άρπαξα το μικρόφωνο και τραγούδησα μια παλιά Επιτυχία...
τί άλλο έξω από μια Εκκλησία;

 “Στην Πυρά στην Πυρά” όχι της Βίσση.

Ξεφύγαμε κι απ' την Ιερά Εξέταση και Φτάσαμε στη Λα Κορούνια...

Ο Μεσαίωνας μπροστά στα μάτια μας,
ευτυχώς σε Γιορτινή Βερσιόν.
ήταν η Εβδομάδα των Μεσαιωνικών Πανηγυριών,

ντυμένοι όλοι με ρούχα Εποχής λες και το πανηγύρι εκείνο ήταν Παραγωγή της Grecoland

φάγαμε,

φύγαμε...

βγαίνω μετά με μια μπαλάντα αφιερωμένη στις Γυναίκες και δίχως να το καταλάβουμε φτάσαμε στον Πραγματικό Ναό,
στον Καθεδρικό που λάξευσε η Γλύπτρια Φύση,

μετάλαβε όποιος ήθελε Νερό Θαλασσινό

και φύγαμε πάλι πρόσω ολοταχώς να κοινωνήσουμε με σίδρα,

μπουκάλι με μηλίτη ψηλά,
στόμα ανοιχτό στο Οβιέδο και κυλούσε μια ακόμα μέρα στον ουρανίσκο της Εμπειρίας μας.

Του Αγίου Ανήμερα χέρι-χέρι με την Αργυρώ και την Τέχνη χαιρετήσαμε με Υπόκλιση Εποχής όλα τα γλυπτά του Οβιέδο

και πήραμε όρκο να δώσουμε ζωή σ' ό,τι δεν κινείται πια μέσα μας.

Συμφωνήσαμε το χειμώνα να κάνουμε δουλειά μαζί.

Έργο δικό μου,
σκηνικά η Αργυρώ
και θα χορεύει η Νίκη, του Leo και της Μαριάνθης.

Μέσα στην Απόλυτη Ομίχλη των Κορυφών της Ευρώπης,
με Ορατότητα Μηδέν είδα καθαρά το πρόσωπό μου στην Αρχαία Λίμνη,
και μου μίλησα σα Νάρκισσος
κι είπα ότι έχει Νόημα να ξανακάνω το “Πάρις και Αλέξανδρος”,
εκείνο το έργο με τους δυο φαντάρους που φυλάνε τα σύνορα απ' τους
“Νέους Τρομερούς  Εχθρούς”,
τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες,
το έργο που μια Γυναίκα σέρνει σιδηροδέσμια την Τεστοστερόνη στο Μαντείο για να την ανακρίνει,
να πει αν έχει Ελπίδα ο Κόσμος όσο η Δημοκρατία αποκαθίσταται με τον τρόπο που την αποκαθιστά στην Τουρκία ο Ερντογάν...

Αργυρώ, Νίκη, ραντεβού το χειμώνα με το

“Πάρις και Αλέξανδρος”

ή τη Guernika μου, θα δούμε...

Ανεβαίνοντας στις Κορυφές της Ευρώπης τραγούδησα το

“Ανακατάληψη Now”,

αφιερωμένο σε όλα όσα πρέπει ν' ανακαταλάβουμε Μέσα-Έξω μας,

καθάρισε η φωνή μου,

καθάρισε κι η Ομίχλη των Βουνών της Αστούριας και φύγαμε,

πάμε 2.000.000 χρόνια πίσω...

Εκεί βγήκα a cappella με το “My own Altamira”

Πήραμε Χρησμό κι από κει...

σε Άνθρωπο -λέει-
δεν σ' αναγορεύει το ότι κάτι έκανες αλλά,
ο Πόθος σου να το κάνεις Ωραία.

Και φύγαμε από κει για Πίντσιος,
γιατί είμαστε Άνθρωποι και πεινάμε κιόλας,
φύγαμε για Σαν Σεμπαστιάν,
την Πρωτεύουσα της Κουζίνας του Κόσμου...

Στο δρόμο τραγούδησα μια ροκ μπαλάντα στην Εουσκέρα,
πρώτη μέρα στη Χώρα των Βάσκων...

Τέσσερις Μέρες στη Χώρα των Βάσκων...

Τελευταία μέρα στη Χώρα των Βάσκων...

Η Αράχνη της Μπουρζουά μάς έχει ήδη εγκλωβίσει στον ιστό της.
Αγαπήσαμε τη Χώρα των Βάσκων.
Κανένας δε μπορεί να κάνει το ρόλο της Μάνας της Λουίζ Μπουρζουά,
κανένας μετά από 10 μέρες δε μπορεί να παριστάνει πως δε μας συνέβη τίποτα,
αφού έγιναν σχέσεις, τί είμαστε τυφλοί,
σα να κάναμε έρωτα 10 μέρες κι ανάψαμε τώρα τσιγάρο ξαπλωμένοι στον Ιστό της Αράχνης.

Μπορεί να μην έχουμε λεφτά για 14 χρόνια ψυχανάλυση αλλά ξέρουμε όταν έχει γίνει κάτι...

πάμε στο δέντρο της Γκερνίκα;;;;

Φύγαμε!

Βγαίνω για το Τελευταία Τραγούδι...

Βγαίνω...

φυλακισμένο στο δικό του Κελί το Δέντρο της Γκερνίκα ελευθέρωσε μέσα μας τη χαρά του Πραγματικού Προσκυνητή,
στη Γκερνίκα το Σπουδαίο είναι αυτό που νιώθεις, όχι αυτό που βλέπεις.

Η Συναυλία τελειώνει με Πολιτικό Τραγούδι,

ένα Πολιτικό Προσκύνημα τελειώνει...

Ανκόρ... Ανκόρ...

Ξαναβγαίνω...

Φύγαμε για Προσκύνημα στη Φύση, στο κάτω-κάτω αυτό είναι πάνω απ' όλα, η Φύση, η φύση των Πραγμάτων...

Καλώ στη Σκηνή τον Νίκο Παπάζογλου, τον Jesus Guridi, τον Λέοναρντ Κοέν..., τον Λόρκα...

Η Συναυλία τέλειωσε.

Σας ευχαριστώ κατ' αρχάς για την Τόση Υλική Γενναιοδωρία.

Δε μιλώ μόνο για το τελευταίο δώρο σας μέσα στο φάκελο με την κάρτα και το ποίημα...

10 μέρες δεν έβρισκα πουθενά τον λογαριασμό να πληρώσω... Κι από πάνω με κείνον τον Μοναδικό τρόπο που εμένα με γοητεύει, να κερνάς κάποιον και να τον κάνεις να νιώθει ότι αυτός έκανε το τραπέζι σε όλο σου το σόι.

Πάνω απ' όλα όμως σας ευχαριστώ για το τόσο χειροκρότημα.

Δίνει φτερά,
μην πω ότι προσθέτει κι έναν τουλάχιστον χρόνο ζωής,
Έξτρα Χρόνο Ζωής προσθέτει η Αγάπη,
έναν χρόνο παραπάνω απ' ό,τι είχε κανονίσει το πεπρωμένο νιώθω ότι μου χαρίσατε με τον τρόπο που “βραχήκατε” συναισθηματικά.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί Compañeros και θα χουμε να θυμόμαστε κι αυτή την τελευταία υπέροχη μέρα,
στο Δικό μας Αιντάχο,
στη Γκερνίκα μας...

Σαν Ινδιάνοι Βορείου Ισπανίας,
Ινδιάνοι που Στέκονται με τη Γροθιά πάντα υψωμένη και Χορεύουν με τους Λύκους που φυλάνε σκοπιά στη Γκερνίκα,
μην καεί το Δέντρο,
μην πέσει Τσεκούρι πάλι στην Ελπίδα,
μην έρθουν κι άλλα πρόβατα που κάτω απ' την προβιά τους κρύβουν Ύαινες Αλλεργικές στην Ελευθερία των Ανθρώπων.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Hasta Siempre Compañeros!

                                                  El Greco