ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΜΑΝΑ

     Με τα παλιά όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, από σήμερα θα ήσουν μια συνταξιούχος. Κλείνεις τα 65 σήμερα.

     Δεν είναι ότι σε «βρήκανε» τα Νέα Μέτρα Σωτηρίας τής χώρας και δε θα πάρεις σύνταξη,
άλλα σε βρήκαν εσένα στη ζωή, εντελώς άλλα.

Να πρέπει να παίρνεις σύνταξη αναπηρίας απ’ τα 22 σου που γέννησες εμένα.
Μόνο που ήταν Σύνταξη που ποτέ δεν σου επέτρεψε να κάνεις αυτό που είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του συνταξιούχου: να μη δουλεύει.

Κι έτσι αναγκάστηκες να βγεις στην παρανομία. Παράνομη απ’ τα 22.
Συνταξιούχος του ΟΓΑ και «εργαζόμενη». Και ’γω, γιος παράνομης μάνας!

 Συνταξιούχος μεν, αλλά όταν δεν σου διέκοπταν τη σύνταξη για ένα-δύο χρόνια.
Τόσο διάστημα χρειάζονταν για να συγκροτηθεί σωστά η Ειδική Επιτροπή, από Επιστήμονες που ήλεγχαν κάθε τόσο αν το ένα νεφρό που σου 'χε μείνει πολλαπλασιάστηκε,
αν η αναιμία σου άλλαξε χρώμα,
αν όλα τ’ άλλα που αντιμετώπιζες ήταν αρκετά χάλια.

Στη Λάρισα λειτουργούσε το Σύστημα, γίνονταν έλεγχοι Εξονυχιστικοί,
δεν ξέρεις ποτέ πως θα φερθεί νεφρό αριστερό,
και άμα τα μπλέξει με το συκώτι;
Άμα το πρήξει κι αλλάξει θέση και δουλειά και γίνει το χαμένο του ταίρι,
το δεξί;;;

(Έπρεπε να ζουν στη Λάρισα όλοι εκείνοι οι «τυφλοί» της Ζακύνθου και θα «βλέπαν» αυτοί! Αν βέβαια δεν ανήκαν σε συγκεκριμένο κόμμα.)

Κι αφού κάθε τόσο σου έκοβαν τη σύνταξη για ένα-δύο χρόνια, βγήκες και στ' αντάρτικο,
στην παρανομία. Τί θα τρώγαμε δηλαδή αυτά τα δύο χρόνια;

Αντάρτικο πρώτα με κοπτά... κουρτίνες, τραπεζομάντηλα, καρέ… ωραότατα καρέ αλλά και για την τηλεόραση σεμέ...

μετά έμαθες να ράβεις... τρόπος του λέγειν το "έμαθες" ... μεταξύ μας κανένα στρίφωμα... και φόδρες...

 και στη ντομάτα με το τελάρο επιδόθηκες ένα διάστημα,

και στο βαμβάκι (και άρεμα και μάζεμα)

και επιδείξεις τάπερ έκανες, (δεν έχω δει χειρότερη ντίλερ μαμά, δεν είναι κακό αυτό που σου λέω, άστο το "ντίλερ", είναι αλλιώς οι άνθρωποι που όταν μεγαλώνουν γίνονται καλοί ντίλερ)

και χάρτινα λουλούδια είχες μάθει να φτιάχνεις, μη χειρότερα δηλαδή, στο χωριό που ζούσαμε χάρτινα λουλούδια...

και μετά πλαστικά όταν το πλαστικό έγινε μόδα... στο χωριό πλαστικά λουλούδια... (Τότε πρωτοψιλιάστηκα μαμά ότι δεν έχει γιατρειά η διαστροφή μας)

Και τώρα ακόμα, στο αντάρτικο είσαι,
ψηλά,
δυο σκάλες έχεις στη Λάρισα. Μία στην πολυκατοικία της κυρίας Αμαλίας έμαθα και μία στου Δημήτρη.

Μια παράνομη και μισή απ’ τα 22 σου. Ολόκληρη ζωή παράνομη.

    Γιατί στα λέω όλα αυτά μαμά;
Γιατί δεν είναι καλό να μένουν άγραφες οι ιστορίες των ανθρώπων.
Δεν είναι δίκαιο να γράφονται μόνον των άλλων,
των «ηρώων» και των «προδοτών».
Σαν εσένα είναι γεμάτη η Ελλάδα. Γεμάτη ήρωες που και τώρα, που πάλι πρέπει να «Σωθεί», πάλι οι ίδιοι αντάρτες βάζουν πλάτη.

Μαμά,
σου εύχομαι να κάνει καλό καιρό φέτος, να μην είναι σκληρός ο χειμώνας. Δεν μπορούμε ούτε η Ειρήνη ούτε εγώ φέτος να σε βοηθήσουμε να πάρεις πετρέλαιο. Να λες μέσα σου "Χειμώνας είναι θα περάσει."
Κι ύστερα, έχεις και το μπαμπά. Πάλι καλά που έχεις και το μπαμπά. Και η Ενοχή μας δεν είναι τόση να σε νοιώθουμε μόνη... άσε που αλλιώς ζεστένεται ένα κρεβάτι από δυο.

Σου εύχομαι να μην στεναχωριέσαι που φέτος μπορεί να μη μπορείς ν’ αγοράσεις και πιτζάμες και φόρμα για την Άλμπα.

Εύχομαι να σε βοηθήσει αυτός ο Θεός που τόσο πιστεύεις να μείνεις όπως είσαι,
με ένα νεφρό,
γιατί αλλιώς,
αν γίνει κανένα θαύμα όπως το φοβούνται στις "Επιτροπές" και στα καλά καθούμενα σου ξεφυτρώσει δεύτερο,
θα σου τα κόψουν οριστικά κι αυτά τα 300 ευρώ που παίρνεις.

Τέλος σου εύχομαι να μη βρεις και τρίτη σκάλα γιατί είσαι 65 πια και δεν αντέχεις.

Χρόνια πολλά μαμά κι ευχαριστώ που δεν μου κλάφτηκες ποτέ για όσα κάνεις. Σχεδόν μου τα ’κρυβες, όπως κάνουν όλοι οι πραγματικοί ήρωες: δεν κομπάζουν για θυσίες και κατορθώματά.

                                                                                                                      Γιάννης

Υ.Γ.: 2-10-2013, ένα χρόνο μετά:



66 πια. Ένα 6 σου λείπει για να σε ρίξουμε στην Πυρά αν χρειαστεί. Πρέπει ν' αναλάβεις τις ευθύνες σου. Γιατί νομίζεις η Ελλάδα έφτασε στην κατάσταση που έφτασε;;; Γιατί εσύ έπαιρνες σύνταξη ενώ πήγαινες και στο βαμπάκι και δεν τα δήλωνες τα μερικάματα.
Βρέθηκε η αιτία της Κρίσης. Είσαι εσύ.

Τα ίδια και φέτος θα σου ευχηθώ μαμά. Ίδιες με τις περσινές και φέτος οι ευχές μου.

Μόνο την ευχή με τη σκάλα θ' αλλάξω. Μάλλον θα χρειαστείς και 3η. Δεν παν καλά τα πράματα.

Θα χρειαστεί να ξαναβγείς στις Αγορές. Εσύ όχι η Ελλάδα.

Στις Αγορές της της Σκάλας.

Τί άλλο να σου ευχηθώ…
Είναι αργά να σου ευχηθώ
να μην είσαι Ζυγός,
να μην τα ζυγίζεις όλα,
να μη σκας για όλα,
να διεκδικείς περισσότερο,
περισσότερα,
πιο επιθετικά μερικές φορές,…

Είναι αργά τώρα να σου ευχηθώ να γίνεις μάνα σαν της Νάταλυ Πόρτμαν στον «Μαύρο Κύκνο».
Και δε με συμφέρει κιόλας.

Χρόνια Πολλά. Μακάρι άλλα τόσα, όλοι μαζί.

Υ.Γ: 
Αλήθεια μαμά, τα σπίτια που είχες και καθάριζες, τι απέγιναν;
Ποιος τα καθαρίζει τώρα που σου είπαν ότι δε σε χρειάζονται άλλο;


Υ.Γ.: 2-10-2014, δύο χρόνια μετά:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΜΑ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ, ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΠΡΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΓΡΑΜΜΑ ΠΑΛΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΠΟΤΕ. ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΟΥ “ΚΑΠΝΙΣΕΣ” ΠΟΤΕ, ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΝΑ ΣΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΩ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ, ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΝΤΡΑ-ΡΟΛΟ...ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΧΑΤΗΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΛΑΣΕΣ...